Μ.Βαρδή:Ο λυγμός του Γ.Καραμπελιά

Πηγή:Dimocracy in crisis

Ο Γιώργος Καραμπελιάς είναι ιδιαίτερη περίπτωση στον νεοελληνικό πνευματικό κόσμο. Όχι γιατί έχει γράψει πολλά βιβλία, όχι γιατί αρθρογραφεί καθημερινά, όχι γιατί ηγείται πολιτικών κινημάτων ή εκδοτικών προσπαθειών όσο γιατί πάντα επέλεγε να είναι εναλλακτικός απέναντι στα κυρίαρχα ρεύματα της κάθε εποχής. Θυμάμαι ότι ήταν από τους ελάχιστους που, στην εποχή της παντοδυναμίας του Α. Παπανδρέου, διαμόρφωσε μία δομική κριτική του φαινομένου ΠΑΣΟΚ (αργότερα έμαθα ότι τη δεκαετία του ’70 ήταν επίσης από τους ελαχίστους που «μετέφεραν» εν Ελλάδι το αριστερό ρεύμα του ιταλικού εργατισμού και της αυτό-οργάνωσης, ό,τι πιο πρωτότυπο για εκείνη την περίοδο). Η εναλλακτική του σκέψη εξελίχθηκε με τα χρόνια, και-δυστυχώς για κάποιους- έφθασε μέχρι την «συστράτευση» με την αντι-παγκοσμιοποίηση του μακ. Χριστόδουλου και το άνοιγμα στην Ορθοδοξία.

Το τελευταίο του βιβλίο «Η αποστασία των Διανοουμένων» (Εναλλακτικές Εκδόσεις, σελ. 318) είναι ένα πυκνογραμμένο κείμενο με το πάντοτε γοητευτικό ύφος παρουσίασης του συγγραφέα. Προσπαθεί να εντοπίσει τις ιδεολογικές αιτίες της σημερινής παρακμής της Ελλάδας και αναπόφευκτα ασχολείται με την πορεία του Στ. Ράμφου, την ιστορική αποδομητική («εθνομηδενιστική», την χαρακτηρίζει ο ίδιος) σχολή των Αντ. Λιάκου και Πασχ. Κιτρομηλίδη), τους αρχαιολάτρες και δυνάμει «νέο- ναζιστές» του Δαυλού, τον «νέο-Οθωμανισμό» του Χρ. Γιανναρά, μέχρι και την εμπορική επιτυχία του μπεστ σέλερ «Αυτοκρατορία» των Χαρτ και Νέγκρι.

Ο Γ. Καραμπελιάς δεν είναι ελιτιστής («προσωπικώς, προτιμώ να συνδιαλέγομαι με το συνωμοσιολογικό πόπολο, που φέρει μέσα του τον ιερό σπόρο της αντίστασης, παρά να συναγελάζομαι με ανακτορικούς», σελ. 71), και αυτό του πιστώνεται. Χωρίς μακρά θητεία στην Ορθόδοξη σκέψη, εντούτοις ορθά επισημαίνει το πόσο κακό έχει κάνει η πρόκριση μίας εσχατολογικής θεολογίας σε βάρος της εδώ και τώρα βίωσης του Μυστηρίου από την Εκκλησία. Αυτή η τάση δεν είναι μεμονωμένη, αλλά συνδυάζεται με ανάλογες διαφυγές, είτε προς μία υπερμοντέρνα Αμερική και Δυτικό κόσμο (Ράμφος), είτε προς μία φυλετική και βιολογική Παν-Ελλάδα της χαμένης Ατλαντίδας και των Εξωγήινων (Δαυλός, Λιακόπουλος), είτε προς έναν Οθωμανισμό (Γιανναράς), ικανό να μας βγάλει από τα σημερινά μας αδιέξοδα. Πρόκειται για «εύκολες ιδεολογικές λύσεις» που δεν κουράζουν τον μεταμοντέρνο Έλληνα, δεν του κοστίζουν τίποτα, δεν του ζητούν τίποτα και, τελικά, δεν του λένε τίποτα.

Ο συγγραφέας εντοπίζει σ’ αυτά τα φαινομενικά διακριτά ρεύματα την κοινή τους συνισταμένη: και αυτή είναι η συστηματικά καλλιεργημένη εδώ και χρόνια τάση της «απο-εδαφικοποίησης», της απορρόφησης στη σχετικότητα του μεταμοντερνισμού, που δεν ενδιαφέρεται για Πολιτική, δεν ενδιαφέρεται για δράση, βοηθά στην κατανάλωση και στην ευμάρεια, διασκεδάζοντας τα κόμπλεξ κατωτερότητας του νέου Έλληνα.

Πολλές σελίδες αφιερώνονται στην «αποδομητική» ιστοριογραφία των Λιάκου και Κιτρομηλίδη, ακριβώς για να δειχθεί η προσπάθεια επιλεκτικής ανάγνωσης της Ιστορίας και η μέχρι του σημείου της διαστρέβλωσης απόπειρα να απομονωθούν περίοδοι του νέου Ελληνισμού ή κάποιες απ’ αυτές να απαξιωθούν (αίφνης, ο Ρήγας Φεραίος δεν εκδίδει τον «χιλιαστικό» Αγαθάγγελο, αλλά είναι μόνο ο δυτικόφιλος πολιτειακός οραματιστής και μόνο, αναλόγως ο νεοελληνικός Διαφωτισμός εισάγεται τα τελευταία προεπαναστατικά ή τα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια, και δεν υπήρχε ίχνος του παλαιότερα, ή η ιδέα της Ελευθερίας και της Ισότητας πιστώνεται μόνο στις επιρροές της Γαλλικής Επανάστασης και διαγράφονται με μία μονοκοντυλιά αιώνες επαναστάσεων και θυσιών των σκλαβωμένων Ελλήνων- που και αυτοί, για την εν λόγω ιστοριογραφία, δεν ήταν και Έλληνες, αλλά Οθωμανοί υπήκοοι) Αυτή η μεταμοντέρνα «αριστερή» ιστοριογραφία πριμοδοτείται πλουσιοπάροχα από ερευνητικά κέντρα και διάφορα κονδύλια, στοχεύει σε μία «δήθεν μοντέρνα» αντιμετώπιση της νεοελληνικής ταυτότητας, καθίσταται μονοπωλιακή για δεκαετίες και τελικά «τα βρίσκει» με την παγκοσμιοποιητική μετάλλαξη του (πρώην Κομμουνιστή, Πλατωνικού και Ορθοδόξου Ράμφου), με την απεμπόλιση του «εδάφους» και του «κράτους» από τον «οθωμανικά αυτοκρατορικό» Γιανναρά, με τις «κιτσαρίες» των αρχαιολατρών που εξίσου βρίζουν το νεοελληνικό κράτος ως «μπολσεβίκικο και εβραιόφιλο», με την εγκατάλειψη του «τοπικού» και «εδαφικού προλεταριάτου» από τους Χαρτ και Νέγκρι.

Το κοινωνικό υποκείμενο αναζητείται πλέον στην «εαυτότητα» και στον ψυχολογισμό, σε «φανταστικές κοινότητες», στην «άσαρκη» εσχατολογική Ορθοδοξία, στη «νέο-Οθωμανική συμπολιτεία», ή στον πολυμήχανο και πολυσχιδή νέο εργαζόμενο της Παγκοσμιοποίησης. Μετά απ’ όλα αυτά πως αλήθεια μπορεί να περιμένει κανείς κάτι από τον ελληνικό λαό; Πράγματι. Η εν λόγω προπαγάνδα είναι ισχυρή και διαρκής.

Κλείνω με μία παρατήρηση: αυτό που κριτικά βλέπω στον Γ. Καραμπελιά δεν είναι η εξίσου ιδεολογική του πρόσδεση σε αντι- παγκοσμιοποιητικές τοπικότητες όσο το γεγονός ότι όλα αυτά που πολύ σωστά επισημαίνει και περιγράφει, τελικά δηλώνουν μία γενικότερη πτώχευση των μεγάλων ιδεολογιών/ αφηγήσεων. Αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Ο νέος ανθρωπολογικός τύπος, απαθής, σχετικιστικός, καταναλωτής, αμόρφωτος, είναι δημιούργημα όλων των παραπάνω αλλά είναι και ο δημιουργός τους. Είμαστε ολοένα και περισσότερο μάρτυρες μίας νέας Εποχής, που θυμίζει Μεσαίωνα και Σκοτεινούς Χρόνους. Όμως μία τέτοια παραδοχή θα έκλεινε άπαξ και διαπαντός το θέμα του πολιτικο- κοινωνικού ακτιβισμού.

Δυό λόγια για την ΕΡΤ

Πηγή:ΙΣΚΡΑ
Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ*

Η «υπόθεση ΕΡΤ» ήταν εξ αρχής και παραμένει πολιτικό ζήτημα και όχι μια μεταρρυθμιστική προσπάθεια την οποία επιχειρεί να ματαιώσει η αντιπολίτευση, όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση. Όλα τα άλλα περί «αμαρτωλής ΕΡΤ» είναι άνοστες σάλτσες. Ο μόνος αμαρτωλός στην περίπτωση της ΕΡΤ, όπως και σε κάθε Δημόσιο Οργανισμό, είναι η εκάστοτε κυβέρνηση και η σημερινή. Αυτές διόριζαν, αυτές ήλεγχαν, αυτές επέβαλλαν το καθεστώς λειτουργίας της ΕΡΤ. Όταν υπάρχει χρηστή Διοίκηση ο υπάλληλος που δεν τηρεί τους κανόνες τιμωρείται. Μένει ασύδοτος μόνο όταν η Διοίκηση το επιτρέπει-για να καλύψει δικές της ατασθαλίες.Το πολιτικό ζήτημα στην «υπόθεση ΕΡΤ» έχει τρεις τουλάχιστον πλευρές: Την ενδοκυβερνητική, τουςσυσχετισμούς μεταξύ των τριών κομμάτων. Την οικονομική, δηλαδή τους καναλάρχες που θέλουν να αρπάξουν ότι μπορούν από τον πλούτο της ΕΡΤ, από τις συχνότητες και το αρχείο, την ακίνητη περιουσία της και ότι άλλο. Η τρίτη πλευρά είναι η άμεση ανάμιξη της Γερμανίας και των Βρυξελλών σε μια θεωρητικώς εσωτερική μας υπόθεση. Αυτή η τρίτη πλευρά είναι προφανώς η πιο σημαντική. Διότι ένα καθαρά, υποτίθεται, εσωτερικό θέμα μετατράπηκε εν μια νυκτί σε ευρωπαϊκό αλλά και διεθνές αν συνυπολογίσουμε το ενδιαφέρον μεγάλων αμερικανικών εφημερίδων όπως οι Ν.Υ. Τάϊμς. Δυο σημαντικά στοιχεία προέκυψαν από την κρίση, αποκλειστικό δημιούργημα των «ιδιοφυών» χειρισμών του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος. Το πρώτο είναι ότι ένα απαλό φύσημα αέρα ήταν αρκετό για να κλονιστεί η κυβερνητική σταθερότητα. Λέω απαλό επειδή οι δυο κυβερνητικοί εταίροι θέλουν πάση θυσία να αποφύγουν τις εκλογές γιατί γνωρίζουν ότι ο ένας τουλάχιστον (ίσως και οι δυο…) δεν θα μπουν στη Βουλή. Οι κυβερνητικοί χειρισμοί επέτρεψαν στους δυο εταίρους να απειλήσουν την κυβέρνηση αν και ήταν σε θέση απόλυτης αδυναμίας. Η σκέψη ήταν ότι ο πρωθυπουργός μπορούσε να απειλήσει τους δυο εταίρους με εκλογές.Αλλά αυτό το όπλο δεν το είχε. Σύμπασα η «Ευρώπη» προειδοποίησε ότι επιθυμεί «σταθερότητα»,δηλαδή όχι εκλογές. Η επιλογή των εκλογών δεν βρίσκεται στην Αθήνα, δεν έχει τέτοιο δικαίωμα η κυβέρνηση Σαμαρά. Εκλογές θα γίνουν όταν το επιτρέψουν οι Βρυξέλλες. Αυτό σημαίνει να είσαι προτεκτοράτο. Η εναλλακτική λύση είναι να γίνουν εκλογές με ισχυρή λαϊκή πίεση, ήττα της κυβέρνησης και πτώση της. Τέτοια πίεση δεν ασκήθηκε. Το τρίτο, ουσιώδες, σημείο που αποκαλύφθηκε είναι πως όχι μόνο η κυβέρνηση τρίζει αλλά και η γερμανική κυριαρχία στην Ελλάδα είναι ετοιμόρροπη, φτερό στον άνεμο. Επειδή βασίζεται σε ασθενή κυβέρνηση χωρίς στοιχειώδες λαϊκό έρεισμα-πχ ο Ερντογάν διαθέτει (και ισχυρή) λαϊκή βάση για να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του. Η Μέρκελ έκανε απροκάλυπτη (πανικόβλητη, θα έλεγα) παρέμβαση κλείνοντας αστραπιαία ένα ακόμα ραντεβού με τον κ. Σαμαρά ενώ ο Σόϊμπλε δήλωσε ότι θα έρθει στην Ελλάδα. Οι κινήσεις αυτές υποδηλώνουν ότι η Γερμανία είδε καθαρά πως η «υπόθεση ΕΡΤ» άνοιγε το δρόμο για εξελίξεις δυσμενείς για τα συμφέροντά της, πχ εκλογές στην Αθήνα, προ των γερμανικών, και πτώση της εξαρτημένης σημερινής κυβέρνησης.Η ΕΡΤ, όπως και η ΔΕΠΑ, είναι πτυχές που φωτίζουν φευγαλέα τις αδιαφανείς συγκρούσεις στο τρίγωνο ΗΠΑ-Ρωσία-ΕΕ/Γερμανία για την κυριαρχία/κατοχύρωση/διεκδίκηση του ελληνικού χώρου, ενταγμένου στην ευρεία διαφιλονικούμενη περιοχή από τα Βαλκάνια ως τη Μ. Ανατολή, Τουρκία κλπ. Η κυβέρνηση το έχει αντιληφθεί και παίζει σε ένα μόνο χαρτί. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει ότι έχει καν αντιληφθεί αυτή, την απολύτως καθοριστική, διάσταση για την τύχη της χώρας, τη δική του τύχη και τη μοίρα της Αριστεράς που κρατάει στα χέρια του αυτή τη στιγμή. Η ΕΡΤ, η ΔΕΠΑ, το Μεταναστευτικό και τόσα άλλα θέματα, θέτουν και επαναθέτουν φορτικά ένα και μόνο ζήτημα, το ζήτημα της αποκατάστασης της εθνικής αξιοπρέπειας, της εθνικής ανεξαρτησίας, το μόνο θέμα που μπορεί και να ενώσει και να εμπνεύσει τον κόσμο.Στο εσωτερικό πολιτικό μέτωπο οι τρεις αναζητούν νέα ισορροπία με τον κ. Σαμαρά να τάζει ανασχηματισμούς και υπουργικές θέσεις, κάτι σαν λαγούς με πετραχήλια, αλλά να εμμένει στα περί της ΕΡΤ-γράφω Τετάρτη πρωί. Θα εξαρτηθεί από τους απολυμένους/ εργαζόμενους, εν πολλοίς, η κάθε εξέλιξη. Υπό τον όρο ότι δεν θα μείνουν μόνοι και δεν θα σκορπίσουν. Αν δεν τεθεί ευθέως το πολιτικό ζήτημα, ανατροπής της κυβέρνησης, και μείνει ως συνδικαλιστική διεκδίκηση, το τέλος δεν προοιωνίζεται ευτυχές. Εννοείται ότι τα περί μεταρρυθμίσεων είναι θλιβερές αστειότητες. Αν υπήρχε τέτοια πρόθεση θα είχε φανεί σε προηγούμενες περιπτώσεις Δημόσιων Οργανισμών. Και πάντως, έστω τώρα, δεν θα μίλαγαν μόνο για απολύσεις αλλά για ένα στοιχειώδες σχέδιο με αιτιολογημένη πρόβλεψη για τον αριθμό των υπαλλήλων (συνολικά και ανά κατηγορία/ειδικότητα), προϋπολογισμό κλπ. Τα προτεκτοράτα, όμως, δεν αναλαμβάνουν τέτοια βάρη.ΥΓ. Εργάστηκα σχεδόν τρεις δεκαετίες στην ΕΡΤ ως δημοσιογράφος/παρουσιαστής/παραγωγός του Δελτίου Ειδήσεων και πολιτικών εκπομπών. Γνωρίζω κάπως το θέμα της ΕΡΤ. Γνωρίζω, επίσης, ότι το σύνολο των εργαζομένων στην ΕΡΤ στον τομέα της Ενημέρωσης, διακρίνεται από εξαιρετική αυτοπειθαρχία, σπάνια στον Δημόσιο Τομέα. Υποχρεωτικά αφού το «προϊόν», το Δελτίο Ειδήσεων, οφείλει να είναι έτοιμο στην ώρα του, με ακρίβεια δευτερολέπτου.Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

A.Παπαγιαννίδης: Ο κίνδυνος της πειθαρχίας

Πηγή: Protagon


Το πιο βαρύ – και το πιο επικίνδυνο, εντέλει – θα ήταν αυτή η διαχείριση, αυτού του είδους η διαχείριση να πετύχει. Αναφερόμαστε (φυσικά) στην «τύπου EL-AL» επιλογή για κλείσιμο της ΕΡΤ και (υποτίθεται, να δούμε, το πώς/το πότε/το με ποιους) ξανάνοιγμά της σε εντελώς νέα βάση. Προσπαθώντας να καταλάβουμε πώς το είδαν και που το πάνε στην Κυβέρνηση κάνοντας αυτήν την επιλογή – και παραμερίζοντας τις προσεγγίσεις περί πολιτικού παιχνιδιού, περί φλερτ με πρόωρες εκλογές «εκκαθάρισης του τοπίου», περί θέσεως των απρόθυμων εταίρων της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ενώπιον της πραγματικότητας, ακόμη-ακόμη αφήνοντας κατά μέρος και τις απόψεις περί «υποταγής στα κελεύσματα της Τρόικας» και τα συναφή – βρεθήκαμε μπροστά σε μια στάση που πάει πολύ παραπέρα. Επικίνδυνα, θα λέγαμε!

Πρόκειται για μια στάση που ήδη την έχουμε εισπράξει με την αναμέτρηση με την πολιτικά/συνδικαλιστικά αυτοκτονική εκείνη απεργία της ΟΛΜΕ/των καθηγητών μέσα στις εξετάσεις, όπου η Κυβέρνηση με την επιστράτευση και με τον συνολικό χειρισμό κυριολεκτικά έβγαλε τους «απέναντι» εκτός παιδιάς. Η στάση αυτή, με μια κοφτή διατύπωση, περιγράφεται ως εξής: «Θα πειθαρχήσουμε την κοινωνία».

Το ότι η ΕΡΤ δυσλειτουργούσε, επί δεκαετίες, ήταν γνωστό και συνειδητοποιημένο. Απ’ όλους. Ακόμη και απ’ αυτούς που θα διαφωνήσουν μ΄ αυτό που μόλις γράψαμε, ακόμη και από εκείνους που έχασαν –κυριολεκτικά- το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Το ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες – η διαβόητη ΠΟΣΠΕΡΤ, αλλά και η ακόμη πιο τραγική φιγούρα που λέγεται ΕΣΗΕΑ και που μερίμνησε ώστε το μαύρο καρέ της ΕΤ-1/ΝΕΤ/ΕΤ-3 να επεκταθεί σε blackout ειδήσεων σ’ όλα τα Μέσα – οδήγησαν με άσφαλτο κριτήριο τους ανθρώπους «τους» στον γκρεμό, συνειδητοποιείται ομοίως. Βάρβαρα, δε. Το ότι η γλώσσα του ανεκδιήγητου εκείνου «Κυβερνητικού Εκπροσώπου» όταν ανακοίνωνε την πολιτική απόφαση για την ΠΝΠ εκκαθάρισης του τοπίου επέλεξε (αποκλείεται να ξέφυγε!...) να καθυβρίσει ανθρώπους – γιατί και της ΕΡΤ ο κόσμος είναι άνθρωποι: δεν έχουν κανένα, μα κανένα απολύτως, δικαίωμα περισσότερο από το 1.350.000 των ανέργων, αλλά έχουν όλο το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια που έχει ο καθένας – όταν αυτοί έχαναν με diktat την δουλειά τους, ήταν γλώσσα υπόκωφου και αυτάρεσκου αυταρχισμού, θα κατασταλάξει ακόμη και στους πιο αδιάφορους.

Ακόμη πιο ουσιαστικά: το ότι η ΕΡΤ ουδέποτε υπήρξε δημόσια τηλεόραση – κρατική ήταν, και με κομματοκρατούμενο το Κράτος ήταν κομματική. με παρεοκρατούμενο το Κράτος υπήρξε παρεϊκή – ήταν επίσης κάτι που συνειδητοποιήθηκε. Από πολύ παλιά. Γι αυτό άλλωστε και, όταν ξεκίνησε η ιδιωτική τηλεόραση («ελεύθερη» την είπαν κάποτε!) η ΕΡΤ κυριολεκτικά κατέρρευσε. Για να μην ξανασηκωθεί. Παρ’ όλες τις οάσεις – υπαρκτές, αλλά ανεπαρκείς – ποιότητας που φιλοξένησε. Τέλος, το ότι οι δημοσιογράφοι, όλοι οι δημοσιογράφοι έχουμε γίνει βαθύτατα ενοχλητικοί και αντιπαθητικοί, έχουμε ταυτισθεί με το άσχημο πρόσωπο της εξουσίας/των εξουσιών, κι αυτό – θέλουμε, δεν θέλουμε! – θα το συνειδητοποιήσουμε
«Ορθώς», λοιπόν, έχει επιλεγεί από την Κυβέρνηση αυτό το μέτωπο αντιπαράθεσης. Άμα όμως έτσι πετύχει «να πειθαρχήσει την κοινωνία», τότε θα έχει πετύχει ό,τι το πιο επικίνδυνο: θα έχει αποδείξει ότι μόνο με την προσέγγιση του αυταρχισμού και της επιβολής (του δικού της, κι όχι του «δικού τους» αυταρχισμου, της δικής τους και όχι της «δικού τους» επιβολής) μπορούν να περπατήσουν τα πράγματα στην Ελλάδα.
Αυτοκαταστροφικό. Αλλά και ξεθεμελιωτικό για μας, τους υπολοίπους.