Η άτσαλη συνεννόηση με το "βαθύ" κράτος

Στα πλαίσιο του Compromesso Storico a la Ελληνικά γίνονται και λάθη.

Ως γνωστόν ο Ελληνικός Ιστορικός Συμβιβασμός είναι θεατρικός.Δεν ομολογείται ρητά αλλά δομείται στο υπέδαφος μιας επιφανειακής οξύτητας.Ο Συμβιβασμός δεν έχει στοιχεία "προδοσίας" αλλά είναι η λογική των εξελίξεων όπως αυτή περιορίζεται από την πολύπλοκη αρχιτεκτονική των επίδικων.

Στα πλαίσια του "Συμβιβασμού" ο Συριζα σε προφανή ανομολόγητη συνεννόηση με τους άτυπους εκπροσώπους του "κράτους" ορίζει την Σαμπίχα.Οι γνωρίζοντες αντιδρούν και η υποψήφιοτητα αποσύρεται.Ωστόσο η "΄καλή χειρονομία" εκτιμάται δεόντως από το "κράτος".Η κομματική ΝΔ ,γκρινιάζει αλλά το Μαξίμου σιωπά.Οι ανακοινώσεις του Συριζα επιμελώς δεν αφορούν τον Σαμαρά αλλά την υποτιθέμενη , αυτόνομη ΝΔ.Ο Συριζα δεν έκανε καθόλου λάθος, ούτε αποδεικνύει ανεπάρκεια.Στα πλαίσια κινήσεων "εθνικής συνενόησης" πήγε να επιβάλει την "εθνικά ορθή" υποψήφια, αλλά τον πήραν είδηση.Την επόμενη φορά θα είναι πιο προσεκτικός,τον χρειάζεται η "πατρίδα".......

Η ανάλυση με προφανή "εσωτερική πληροφόρηση" εδώ

Δώστε του εκπομπή στον 984 να τελειώνουμε.....

Ο 984 είναι ένας από τους σταθμούς που ακούω.Είναι ήρεμος, χωρίς φανφάρες .Μου φαίνεται το παρακάνει προς ένα λαικιστικό "αντιλαικισμό" αλλά είναι ευπρεπής γενικά.
Ωστόσο κάθε μέρα να βγάζει τον ίδιο καθηγητή κοινωνιολογίας , ως προσκεκλημένο, για να μας αναλύσει τη συγκυρία.
Ωραία τα λέει ο κύριος Παναγιωτόπουλος όντως, , αλλά το "στήσιμο" κάνει "κρα"
Αν ο 984 βρίσκει τόσο ενδιαφέροντα τον κύριο Παναγιωτόπουλο ας του δώσει εκπομπή αλλιως να καλεί και άλλους ως συνομιλητές.
Στο κάτω κάτω ο 984 δεν είναι μόνο των Αθηναίων "κεντροαριστερών"

Ο δημιουργικός λόγος του Ν.Σεβαστάκη

 

 

Προκαταρτικό Σχόλιο

Σαν φρέσκο αεράκι που φυσά σε μια αιθολομίχλη συσκότισης ο λόγος του Ν.Σεβαστάκη

Για λόγους τάξεως έχω αφαιρέσει τον εισαγωγικό σχολιασμό του Βήματος

 

Πηγή "Το Βήμα"

 

 

Γιατί παρατείνεται το τέλμα, κύριε Σεβαστάκη;

«Επειδή δεν έχει γίνει συνείδηση ότι είναι ανέφικτη μια ενιαία και κοινά αποδεκτή αφήγηση της κρίσης και της σωτηρίας. Το γεγονός όμως ότι δεν μπορεί να υπάρξει ενιαία αφήγηση δεν σημαίνει ότι πρέπει σώνει και καλά να συνεχιστεί αυτός ο απλοϊκός μανιχαϊσμός. Στην πολιτική πρέπει να υπάρχουν επάλληλες συναινέσεις. Ανεξάρτητα από τις βαθιές διαφορές χρειάζεται να σκεφτόμαστε και την πολιτική μας κοινότητα, εκείνα τα σημεία σύγκλισης που δεν αναιρούν τις διαφορές αλλά τις εγγράφουν στον ορίζοντα αυτού που έρχεται. Αυτό για εμένα αποτελεί το μείζον κενό της περιόδου. Υπήρξε μια περιχαράκωση του "φιλομνημονιακού" λόγου στη λογική της ενοχής και του στιγματισμού κάθε κοινωνικής διαμαρτυρίας και, από την άλλη πλευρά, η έξαρση της αντιστασιακής μυθολογίας, η κατασκευή ενός λαού ως ενιαίας και πάντοτε θετικής έννοιας. Κοντολογίς, επικράτησε το δίπολο σύστημα - αντισύστημα, το σάπιο πολιτικό κατεστημένο και το Κίνημα. Αυτό το δυαδικό σχήμα μπορεί να υπήρξε, σε αρκετές περιπτώσεις, αποδοτικό πολιτικά. Αλλωστε η πολιτική τείνει να απλοποιεί τα πράγματα, δεν σέβεται τις αποχρώσεις. Μπορεί όμως και να σε παγιδεύσει με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η ερμηνεία των αλλαγών που συμβαίνουν γύρω σου. Αυτή η διαρκής συζήτηση στην Αριστερά, ας πούμε, για έναν λαό που κατά κάποιον τρόπο θα φτιάξει ένα νέο ΕΑΜ, τις δομές αλληλεγγύης "τύπου ΕΑΜ", γίνεται πρόβλημα πλέον. Επαναφέρει εκ του πλαγίου τη νοσταλγία για ένα πολεμικό/ θυσιαστικό πνεύμα παραδοσιακού τύπου σε μια κοινωνία που, με όλες τις στρεβλώσεις και τις ιδιομορφίες της, είναι μια αστική κοινωνία. Η ελληνική κοινωνία έχει προχωρήσει στο επίπεδο της εξατομίκευσης, έχουν εγκαθιδρυθεί πολλαπλές διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της και δεν μπορεί να ενοποιηθεί στη βάση ενός ιδεώδους μαζικής κινητοποίησης. Επιπλέον, πρέπει να αντιληφθούμε ότι το σημερινό αντισύστημα δεν είναι ένα αλλά πολλά, δεν είναι μονάχα αριστερό, μπορεί να είναι ακροδεξιό και συνωμοσιολογικό, το είδαμε άλλωστε αυτούς τους τελευταίους μήνες».

Δεν διαφοροποιήθηκε επαρκώς, λέτε, η Αριστερά και ο λόγος της σε αυτό το πλαίσιο;

«Νομίζω ότι η κοινωνία μας δεν μπορεί να ριζοσπαστικοποιηθεί με τα υλικά τού χύμα "αντιμερκελικού" αντισυστημισμού. Γιατί; Μα γιατί ακριβώς οι υβριδικές εκδοχές της δεξιάς αγανάκτησης είναι πολύ πιο διεισδυτικές στο κοινωνικό σώμα. Από την άλλη, υπάρχει βεβαίως στην Αριστερά και ένας αφηρημένος ταξικός λόγος ο οποίος μοιάζει με "ριζοσπαστισμό αμφιθεάτρου": εξηγεί με άνεση τα πάντα στα ειδικά του κοινά ενώ συγχρόνως δυσκολεύεται να συνομιλήσει με την πραγματικότητα. Το ερώτημα ετέθη αναπόφευκτα και για τον ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά μετά την εκλογική του εκτίναξη. Τι είσαι; Πολιτική συμπύκνωση ενός μεταβατικού θυμού ή κάτι περισσότερο; Θεωρώ ότι ένα κόμμα που θέλει να βρίσκεται στα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας πρέπει να διαθέτει κινηματική ταυτότητα αλλά να συνθέτει το "εκτός" με το "εντός", τις μη συμβατικές πρακτικές συμμετοχής με τη μέριμνα για την πολιτική αντιπροσώπευση. Κατά την άποψή μου δεν μπορεί να νοηθεί Αριστερά η οποία να μην περιλαμβάνει στη στρατηγική της εύλογους συμβιβασμούς. Οταν ένα κόμμα της ανανεωτικής ή ακόμη και της ριζοσπαστικής Αριστεράς θέλει να κυβερνήσει σε μια χώρα του δυτικού κόσμου κινείται εξ ορισμού μέσα σε έναν ορίζοντα σοσιαλδημοκρατικό, ακόμη και αν μισεί τη λέξη. Οι όροι φυσικά έχουν αλλάξει. Υπάρχει μεγάλη συζήτηση για το αν η σοσιαλδημοκρατία πέθανε ή έχει αποτύχει. Θεωρώ πράγματι ότι κάποιες μορφές της δεν μπορούν να επανέλθουν, λόγου χάρη, οι κρατικές/ κοινωνικές συμμαχίες που αναπτύχθηκαν στη χρυσή τριακονταετία του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας. Και να το ήθελε κανείς δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα».

Νομίζω, κύριε Σεβαστάκη, ότι και μόνο η λέξη σοσιαλδημοκρατία προκαλεί αλλεργία στον ΣΥΡΙΖΑ...

«Υπάρχει, αναμφίβολα, μια δαιμονοποίηση κάθε σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά νομίζω ότι υπάρχουν γενικότερα προβλήματα ταυτότητας στην ελληνική Αριστερά. Μου έκαναν εντύπωση, για παράδειγμα, οι αντιδράσεις έναντι των πρόσφατων κρίσεων στην Ουκρανία αλλά και στη Βενεζουέλα. Ο τρόπος με τον οποίο σήμερα τοποθετείται κανείς απέναντι σε αυταρχισμούς, σε βοναπαρτισμούς, είτε αυτοί έχουν τον μανδύα της προόδου και του σοσιαλισμού είτε όχι, είναι καίριο θέμα. Δεν συνιστά πολυτέλεια ή "εποικοδόμημα". Σήμερα άλλωστε κάθε αθωότητα έχει χαθεί διότι γνωρίζουμε το κόστος που είχαν πολλές επιλογές οι οποίες στον εικοστό αιώνα θεωρήθηκαν απελευθερωτικές ενώ αποδείχτηκαν βάρβαρες. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, επί παραδείγματι, υπήρξε όντως ένα πρόβλημα κακής διαχείρισης από την πλευρά Ευρωπαίων και Αμερικανών, διότι κανείς δεν έθεσε όρια στην νεοναζιστικού τύπου Ακροδεξιά η οποία και αποτέλεσε τον "μαχητικό" πυρήνα της εξέγερσης κατά του καθεστώτος Γιανουκόβιτς. Από την άλλη μεριά όμως είναι σκανδαλώδης και ανήθικη η ταύτιση - για ένα μεγάλο και σιωπηλό κομμάτι αριστερών και δεξιών Ελλήνων - με το καθεστώς Πούτιν και τις στρατηγικές του επιλογές. Αυτή η άρνηση τήρησης των αποστάσεων εμένα με ενοχλεί πολύ. Τίθενται εδώ νομίζω ζητήματα ευρύτερου πολιτισμικού προσανατολισμού, ζητήματα ταυτότητας και όχι απλώς "πολιτικής". Οταν, ας πούμε, συνδέεις την κριτική σε πλευρές του σύγχρονου καπιταλισμού με έναν βαθύ αντιδυτικισμό, εκεί υπάρχει ζήτημα. Νομίζω ότι ένα βασικό πρόβλημα στον ελληνικό αριστερό χώρο είναι ότι δεν συζητήθηκε ποτέ στα σοβαρά η σχέση της Αριστεράς με πολλές, μη μαρξιστικές, παραδόσεις της ελευθερίας και της ισότητας (πολιτικός φιλελευθερισμός, ρεπουμπλικανισμός). Κριτική σημαίνει ωστόσο να μπορείς να διακρίνεις και να φτιάχνεις διαμεσολαβήσεις ανάμεσα στα διαφορετικά φαινόμενα. Ο ιμπεριαλισμός, ας πούμε, δεν είναι πλέον μόνο δυτικός. Το φιλελεύθερο δεν είναι εξ ορισμού φιλοκαπιταλιστικό».

Μπορεί να αλλάξει κάτι σε ευρωπαϊκό επίπεδο μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες ευρωεκλογές;

«Μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να παίξει θετικό ρόλο, υπό την προϋπόθεση ότι θα συμπέσει με το πέρασμα σε μιαν άλλη ευρωπαϊκή πολιτική στιγμή, μια στιγμή μετά τη λιτότητα ή τουλάχιστον μια νέα φάση όπου η οικονομική σταθεροποίηση δεν θα έχει τα χαρακτηριστικά που βλέπουμε αυτά τα τελευταία χρόνια. Η συντηρητική Ευρώπη κάνει λάθος όταν φοβάται άλλες, ετερόδοξες οικονομικές πολιτικές, γιατί μια μετατόπιση θα μπορούσε ενδεχομένως να μετριάσει τα συμπτώματα απαξίωσης της ευρωπαϊκής ιδέας και των πολιτικών θεσμών. Πρέπει όμως και ο ριζοσπαστικός πόλος να συμφιλιωθεί με την ιδέα και την πρακτική των συγκρουσιακών συμβιβασμών και όχι των "μετωπικών" ρήξεων. Είναι μια διπλή κίνηση αυτή, δεν αφορά μόνο τον έναν παίκτη».

΄Γ. Παπασπυρόπουλος: Ο Συριζα, το Ποτάμι και η εξαέρωση "κεντροαριστεράς" και "κεντροδεξιάς"

Πηγή:Αριστερή Στροθοκάμηλος

Στις εκλογές του 2012, ένα κόμμα του 4-5% εκτοξεύτηκε στο 17% στις πρώτες εκλογές και στο 27% στις δεύτερες. Οι ψήφοι αυτοί δεν ήσαν δικοί του. Ήταν "αντιμνημονιακοί ψήφοι", ότι κι αν σημαίνει αυτό. Στα δυο χρόνια από τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε αυτές τις ψήφους να τις κάνει δικές του, να τις σταθεροποιήσει γύρω του. Εκεί που πριν δύο χρόνια το να δηλώσει κανείς "ε, ναι, είμαι ΣΥΡΙΖΑ" ήταν συνήθως ένα αρνητικό ξέσπασμα κατά των δεινών της λιτότητας των μνημονίων που έφερε η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, καιρό τώρα η ταυτότητα "ΣΥΡΙΖΑ" όχι μόνο δεν προκαλεί αμηχανία αλλά είναι σχεδόν συστημική. Και στην παράσταση νίκης ένα 50-55% έχει σίγουρη την νίκη του κόμματος αυτού στις επόμενες εκλογές.

Η πορεία αυτή προκαλεί αναστάτωση στις τάξεις πολλών μετριοπαθών ανθρώπων του προοδευτικού φάσματος. Όσων τέλος πάντων δεν μπορούν να δουν στον ΣΥΡΙΖΑ την νέα κεντροαριστερά αλλά μόνο έναν προεκλογικό λαϊκισμό. Οι ίδιοι άνθρωποι κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως νέο ΠΑΣΟΚ (άρα και ως νέα κεντροαριστερά), αλλά το ζήτημα δεν είναι εκεί: τα ιμάτια του ΠΑΣΟΚ διαμοιράστηκαν σε όλο το προοδευτικό φάσμα, απλά ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την μερίδα του λέοντος. Το ζήτημα είναι αλλού:

ο ΣΥΡΙΖΑ πολεμώντας την απορρύθμιση δεν φαίνεται να προτείνει μια δική του ρύθμιση - κι έτσι, στα μάτια των συντεχνιών αλλά και των μεταρρυθμιστών, μοιάζει με πρεσβευτή του παλιού, της διατήρησης του κρατισμού, των προνομίων των βολεμένων συντεχνιών, της άρνησης αξιολόγησης των ΔΥ, των διορισμών.

Και είναι γεγονός ότι και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ δίνεται μια μάχη ανάμεσα στην πολιτική των αλλαγών και την πολιτική της συντήρησης (που εκφράζει το οριζόντιο δημοσιοϋπαλληλικό/συντεχνιακό στρώμα συμφερόντων που διαπερνά όλα σχεδόν τα ελληνικά πολιτικά κόμματα) - αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και προεκλογικά, οι δυο φωνές ακούγονται ηχηρά και αρκούντως διακριτά.

Η μεγάλη αμφιβολία, που δεν αφήνει τον ΣΥΡΙΖΑ να εκτοξεύσει τα ποσοστά του είναι ακριβώς αυτή: "κι αν υπερισχύσουν οι κρατιστές;"

Στον χώρο της λεγόμενης "κεντροαριστεράς", τον άδειο πολιτικά χώρο που αφήνει η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, αλλά και στον αντίστοιχο χώρο της "κεντροδεξιάς", κάθε απόπειρα δημιουργίας τρίτου πόλου έχει καταρρεύσει. Φαίνεται ότι πολιτικά, ο αριβισμός εν ονόματι του εκσυγχρονισμού, της ανανέωσης και άλλων αριστερόφωτων ή μεταρρυθμιστικών ιδεών έχει βυθιστεί στην απαξίωση:

ο κόσμος έχει ζήσει στο πετσί του την εκμετάλλευση από τους ημετέρους, την πελατειακή λογική και την αναπαραγωγή του κομματικού απαράτ που οι χώροι αυτοί υποκριτικά εδόξασαν στο όνομα της μεταρρύθμισης ή της επανεκκίνησης του κράτους.

Γι αυτό και η εμφάνιση ενός μη κομματικού μορφώματος όπως το Ποτάμι με εμπνευστή τον δημοσιογράφο Στ.Θεοδωράκη, έπνιξε κυριολεκτικά στην ροή του κεντροαριστερά και κεντροδεξιά, δίνοντάς τους την χαριστική βολή.

Το Ποτάμι προτείνει, έστω και γενικά, τα αυτονόητα - χωρίς όμως το βάρος της ύποπτης κομματικής παρουσίας ή του υφέρποντος καπελώματος των κομματικών. Η χρεοκοπία -παρά την τεράστια στήριξη από τα ΜΜΕ- του καπελωμένου εγχειρήματος των 58, οι συνεχείς "διασπάσεις του ατόμου", αποχωρήσεις και πρακτικά η διάλυση των Οικολόγων Πράσινων, της μη παλαιοκομματικής αρχικά "δημιουργίας ξανά", η συρρίκνωση της Δράσης με την αποχώρηση ιστορικών στελεχών της και η αδυναμία των κινήσεων συνεργασίας προοδευτικών/μεταρρυθμιστικών δυνάμεων απέδειξαν ότι το πρόβλημα είναι το παλαιό πολιτικό προσωπικό και οι μηχανισμοί παλαιοκομματικής νοοτροπίας των επαγγελματιών - και αυτοί βρίσκονται στο στόχαστρο των ενεργών πολιτών.

Το Ποτάμι δεν έχει το καλύτερα επεξεργασμένο πρόγραμμα - απλά δεν έχει κομματικά βαρίδια. Ξεκινά με ούριο άνεμο, όπως ξεκίνησε κάποτε η "δημιουργία ξανά!" με το ίδιο σύνθημα "πολιτική χωρίς πολιτικούς", και ο καθένας καταλαβαίνει ποιους εννοεί.
Το Ποτάμι δεν έχει ακόμη ...
μέλη με δικαιώματα, όργανα, μειοψηφίες και πλειοψηφίες - κι αυτό είναι μια προσωρινή ανακούφιση και μια ευκαιρία για τους πολίτες. Κάτι αδιανόητο για δημοκρατικό πολιτικό κόμμα, είναι αυτήν την στιγμή στα συν του... και δεν είναι τυχαίο: ο κόσμος βαρέθηκε την εκμετάλλευσή του από τους επαγγελματίες, τον συγκεντρωτισμό των κομμάτων της αριστεράς, τον αρχηγισμό των υπολοίπων. Φυσικά αργά ή γρήγορα θα γίνει το ιδρυτικό συνέδριο και θα αποτυπωθούν πολιτικά ρεύματα και συσχετισμοί εντός Ποταμιού - αλλά μέχρι τότε, η σχεδόν αυθόρμητη συμμετοχή, η εθελοντική παρουσία σαν "στο πλάι ενός φίλου", επιτρέπει να ξεδιπλώσουν οι συμμετέχοντες δημόσια την προσωπική τους εκδοχή των ακόμη γενικών θέσεων.

Είναι μια μεταβατική και ελπιδοφόρα φάση όσο κι αν καθορίζεται αποκλειστικά από την "ενός ανδρός αρχή" - παράξενη και αντιφατική εποχή...

Τι προσφέρει σήμερα η παρουσία του Ποταμιού;

• Τον εξοβελισμό από την τρίτη, δημοσκοπικά έστω, θέση των νεοναζιστών.
• Την οριστική παύση του αυτοματισμού αναζήτησης ενός κεντροαριστερού "τρίτου πόλου", ως ενός εκτός εποχής ιδεολογήματος και την απόσυρση από το προσκήνιο αρχηγοκεντρικών κομματικών μορφωμάτων της μεταπολίτευσης.
• Την διαμόρφωση μιας δύναμης κυβερνητικής συνεργασίας με τον επερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ - και μαζί μια δύναμη ενίσχυσης των μη κρατιστικών δυνάμεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ - ακόμη και μια πίεση στον "όλο" ΣΥΡΙΖΑ για παρουσίαση προτάσεων ρύθμισης, εναλλακτικών στην απορρύθμιση του νεοφιλελεύθερου κρατισμού της συγκυβέρνησης.
• Και κυρίως την άσκηση πολιτικής κριτικής χωρίς δαιμονοποίηση του αντιπάλου, κάτι που έχει δηλητηριάσει σκόπιμα μέχρι σήμερα, την κοινή αναζήτηση λύσεων σε εθνικό επίπεδο.

Όλες οι δημοσκοπήσεις, παρά τον περιορισμό της διαύγειάς τους σε μικρό πλέον ποσοστό των ψηφοφόρων, δείχνουν την προϊούσα εξαέρωση όλων των χώρων όπου επικράτησαν των ενεργών πολιτών η κομματική νομενκλατούρα, οι μηχανισμοί και οι προσωπικές ατζέντες και φιλοδοξίες. ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, δημιουργία ξανά!, Δράση, Οικολόγοι Πράσινοι, ΑνΕλ.

Το δίδαγμα είναι ότι δεν είναι τόσο ζήτημα θέσεων όσο δημοκρατίας - κάτι που επί όλη σχεδόν την διάρκεια της μεταπολίτευσης υποβαθμιζόταν μπροστά στην ακτινοβολία των "θέσεων", της "ιδεολογίας" ή του "αρχηγού". Τίποτα από αυτά δεν ισχύει.

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αντέχουν ως μεγάλα πολυσυλλεκτικά κόμματα που έχουν περάσει το υπαρξιακό κατώφλι ή κατώφλι αντοχής στις αναταράξεις. Η πρώτη διαθέτει την δύναμη του κράτους και της εξουσίας, ο δεύτερος αποτελεί την αναγκαία ιστορική ολοκλήρωση της μεταπολίτευσης. Και το Ποτάμι θα κριθεί εντέλει στην συγκρότησή του: εκεί όπου θα αποτυπωθούν σαφείς ιδέες κυβερνησιμότητας και τρόπος παραγωγής τους - δηλαδή εσωτερικής δημοκρατίας και σχέσης με τους εξωκομματικούς πολίτες.