Μαργαρίτα Γεράρδου Ευαγγελάτου (1930-2014)

Έφυγε σήμερα σε ηλικία 84 ετών μια παλιά δόξα του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, η Μαργαρίτα Γεράρδου.

Η Μαργαρίτα Γεράρδου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 17 Νοεμβρίου του 1930.

Σε ηλικία μόλις 20 ετών πρωταγωνίστησε στην ταινία σταθμό στον ελληνικό κινηματογράφο τα «Αρραβωνιάσματα» σε σκηνοθεσία Μαρίας Πλυτά (πρώτη ελληνική ταινία με γυναίκα σκηνοθέτιδα), μαζί με τον Αιμίλιο Βεάκη και τον Νίκο Τζόγια.

Στη συνέχεια είχε συνεχή παρουσία στον ελληνικό κινηματογράφο με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε περισσότερες από 60 ταινίες δίπλα στους κορυφαίους Έλληνες ηθοποιούς, όπως οι Μάνος Κατράκης, Ντίνος Ηλιόπουλος, Παντελής Ζερβός, Θανάσης Βέγγος, Νίκος Ξανθόπουλος, Βασίλης Αυλωνίτης , Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Αλέκος Τζανετάκος και πολλοί άλλοι. Τελευταία της κινηματογραφική παρουσία ήταν το 2001 στην ταινία «Αλεξάνδρεια» της Μαρίας Ηλιού. Επίσης είχε σημαντική παρουσία στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε διάφορα έργα.

 

Στην τηλεόραση έπαιξε στο «Μια Αθηναία στην Αθήνα», στο «Ο άνθρωπος δίχως πρόσωπο», «Οι Πανθέοι» και «Το τρίτο στεφάνι».

 

Παράλληλα είχε παρουσία στο εξαιρετικό «Θέατρο της Δευτέρας» παίζοντας στο «Λίβινγκ ρουμ» του 1976 σε σκηνοθεσία Γιώργου Θεοδοσιάδη, σενάριο: Νίκου Γκάτσου (μετάφραση κειμένου) μαζί με Ματίνα Καρρά, Γιάννη Κάσδαγλη, Ηρώ Κυριακάκη κ.α. & «Το δίλημμα» του 1977, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Κωστελέτο, σενάριο Νίκου Μερλή μαζί με τους Νάσο Κεδράκα, Κώστα Σαντοριναίο, Τζένη Φωτίου κ.α.

Πηγή: www.athina984.gr

Ν.Σεβαστάκης: Στη ροή του Ποταμιού

Πηγή:Εφημερίδα Συντακτών

Από καιρό έχουν γίνει ορατά τα σοβαρά κενά στις πολιτικές της κρίσης, μνημονιακές και αντιμνημονιακές. Η πολιτική της λαϊκής οργής αποδείχτηκε ευάλωτη στον ιό του γενικευμένου αντικομματισμού και ενός ματαιωμένου εθνικισμού που ξέρει από απίθανες μεταμορφώσεις. Από την άλλη, ο «ορθόδοξος» μνημονιακός μεταρρυθμισμός πότισε καλά τις απορριπτικές τάσεις στο κοινωνικό σώμα και μαζί με αυτές, το διαιρετικό πνεύμα το οποίο εξασθενίζει και άλλο την όποια αίσθηση πολιτικής κοινότητας σε τέτοιους δύσκολους καιρούς.

Υπάρχει πλέον και ένα άλλο ενδεχόμενο. Αυτά τα ίδια τα κενά να εμφανιστούν ως «πρόταση» υπέρβασης των προηγούμενων κενών. H κόπωση, η βαρεμάρα, η ψυχική και συναισθηματική απόσχιση από το πολιτικό σύστημα να γίνουν παράγοντες του νέου πολιτικού σκηνικού. Με άλλα λόγια, η εδώ και τέσσερα χρόνια διαρκώς αναβαλλόμενη έκρηξη του συστήματος να ξεδιπλωθεί ως ασύντακτος κατακερματισμός και χαοτική διασπορά.

Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αυτήν ακριβώς την ευκαιρία. Προβάλλει ένα ύφος γύρω από το οποίο μπορεί να συναντηθούν, προσωρινά έστω, οι αμηχανίες και οι αμφιθυμίες ενός τμήματος της κοινωνίας. Σαν ένα προϊόν το οποίο αντιστοιχεί καλύτερα στη δεύτερη φάση της κρίσης: στην κόπωση από όλες τις πολιτικές φόρμες, αγωνιστικές και συναινετικές, και σε ένα μείγμα συμπονετισμού και μετα-ιδεολογικής ραστώνης.

Το εγχείρημα μπορεί να ξεθυμάνει ή και να έχει συνέπειες σε έναν νέο συσχετισμό δυνάμεων. Το σημαντικό όμως είναι ότι και τούτη η κίνηση αποκαλύπτει το βάθος της πολιτικής μας κρίσης. Ποια είναι η ουσία αυτής της κρίσης; Νομίζω κυρίως μία: ότι από τις μετωπικές διαιρέσεις γύρω από το Μνημόνιο και τις πολιτικές της λιτότητας δεν αναδύθηκε μια συνθετική, ενωτική και αληθινά προγραμματική αντίληψη για το δημόσιο συμφέρον. Ο πρώτος πολιτικός χρόνος της αγανάκτησης υποτάχτηκε στη λογική της άθροισης των δυσαρεσκειών και των επιμέρους αρνήσεων. Το σχήμα προσδοκίας είχε ως εξής: η ένταση του πόνου θα γεννούσε ένα κύμα αντίστασης και εν συνεχεία κατακλυσμιαίο πολιτικό αποτέλεσμα. Σε αυτή τη δεύτερη φάση, την περισσότερο αμήχανη παρά αποφασισμένη, η παραπάνω ιδέα φαίνεται να μη λειτουργεί στην πράξη. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον.

Εδώ λοιπόν οι τάσεις απόδρασης από τα «σκληρά» διλήμματα μπορεί να παρουσιάζονται ως μια κάποια, εύθραυστη βεβαίως, απάντηση. Η κυβέρνηση απαγγέλλει το ποίημά της: πρωτογενές πλεόνασμα, έξοδος στις αγορές, εξωστρέφειες, καινοτομίες κ.λπ. Η αξιωματική αντιπολίτευση αντιγυρίζει: ανατροπή της λαίλαπας των Μνημονίων και τέλος της λιτότητας και της ανθρωπιστικής καταστροφής. Και έρχεται ξάφνου κάποιος τρίτος μιλώντας για μια «πιο ωραία ζωή» ή για την «ευτυχία». Σαν να απευθύνεται, έτσι, σε εκείνα τα τμήματα των μεσοαστικών στρωμάτων που δεν βυθίστηκαν πραγματικά στην κρίση, αλλά παρέμειναν εν πολλοίς στον αφρό, σε μια κατάσταση αμήχανης κατάπληξης ή χλομής και πάντως όχι έξαλλης ενόχλησης.

Ας κάνουμε μια υπόθεση: για ένα τέτοιο ακροατήριο το κυρίαρχο δεν είναι ούτε η προγραμματική εμβάθυνση μιας πολιτικής πρότασης ούτε φυσικά η ιστορική δικαίωση μιας ταυτότητας αλλά κάποιες θετικές αλλαγές στη δημόσια ατμόσφαιρα και στο ύφος της ελληνικής ζωής. Υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας για το οποίο η ελπίδα δεν αφορά μια υπόσχεση για την πολιτική μας συλλογικότητα ούτε ακόμα για μια δικαιότερη ρύθμιση του κοινωνικού μας ζητήματος. Αυτό που κερδίζει εδώ την προσοχή είναι η πιθανότητα για επανεκκίνηση του ατομικού ονείρου σε ένα κάπως «φιλικότερο περιβάλλον» από το κατατονικό και ζοφερό πλαίσιο της ύφεσης.

Αλλά η κουβέντα περί «πιο ωραίας ζωής» δεν είναι τόσο ανώδυνη ή δίχως γενικότερη σημασία. Στη συγκεκριμένη στιγμή, το να κλείνει κανείς το μάτι σε μια διάθεση απόδρασης από τα υπαρκτά βαριά διλήμματα της οικονομίας και της πολιτικής φτιάχνει απλώς έναν πιο ζαχαρωμένο λαϊκισμό. Το δικαίωμα στην ευτυχία, στην εκδοχή που πάει να σχηματιστεί, αποσιωπά το κόστος το οποίο έχουν οι δημόσιες επιλογές ως επιλογές οι οποίες, αναγκαστικά, δεν μπορεί να αρέσουν σε όλους. Η εκπροσώπηση της «κοινής λογικής» μπορεί να είναι λοιπόν άλλο ένα πλήγμα στην αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία: σαν ένα είδος αίρεσης φτιαγμένης όμως από πολλές μικρές συμβατικότητες φιλελεύθερες, αριστερές, νεοφιλελεύθερες ή «πατριωτικές» (γιατί όχι;).

Νομίζω πάντως ότι το πολιτικό πρόβλημα που έχουμε μπροστά μας δεν είναι η διαμάχη παλαιού και μοντέρνου, μπαγιάτικου και φρέσκου. Οπως και στο παρελθόν με τον εκσυγχρονισμό, έτσι και τώρα με τις προσπάθειες για ένα «υπερβατικό» άλμα στην πολιτική, ο κίνδυνος είναι ένας: να ξαναδοκιμάσουμε πολύ συμβατικές και ρηχές ιδέες στο όνομα της ρήξης με το παρελθόν και της «νέας απαρχής». Η αδυναμία των κυρίαρχων της θεσμικής πολιτικής μας τάξης να διαβάσουν τη συγκυρία και κυρίως να εκθέσουν με παρρησία εναλλακτικές αφηγήσεις του κοινού καλού πέρα από την άθροιση των αντιστάσεων (ριζοσπαστική Αριστερά) ή των προσαρμογών («μνημονιακός» μεταρρυθμισμός) μεγεθύνει το κενό. Και επειδή πάντα η κάλυψη του κενού είναι δύσκολη υπόθεση χωρίς πολιτική, ο κίνδυνος είναι η ίδια η ελαφρότητα να παρουσιαστεί ως διέξοδος από τα αδιέξοδα. Σε αυτή την περίπτωση, το μέλλον προς μια «Αριστερά» με κόμματα πειρατών και μια «Δεξιά» με κόμματα αθλητικών παραγόντων ή μεγαλοεπιχειρηματιών θα έλθει ακόμα κοντύτερα.

……………………………………………………………………………………………….

H συναίνεση οικοδομείται στα ψιλά γράμματα και στις σιωπές

H συναίνεση οικοδομείται στα ψιλά γράμματα.   Οι υπο αλλαγή διοίκησης , σύμφωνα με το σενάριο Δραγασάκη, Alpha Bank και Τράπεζα Πειραιώς, κάνουν αύξηση κεφαλαίου σαν να μη τρέχει τίποτα.Η "ριζοσπαστική" αντιπολίτευση του "κοινωνικού ελέγχου του τραπεζικού συστήματος" επιβάλει σιωπητήριο.Σύμφωνα με την ανάλυση του Συριζα οι ψυχοπαθείς μέτοχοι των τραπεζών βάζουν τα λεφτά τους στις 24 Μαρτίου για να τα χάσουν στις 25 Ιουνίου, μετά την εκλογική κατάρρευση της Κυβέρνησης στις ευρωεκλογές και τις εκλογές αμέσως μετά και την νίκη του αυτοδύναμου Συριζα.Επειδή οι μέτοχοι είναι άπληστοι αλλά τόσο ψυχοπαθείς δεν είναι, το συμπέρασμα είναι αυτονόητο.Καταρρεύσεις, κοινωνικοί έλεγχοι κλπ ανήκουν στο ρεπερτόριο της πολιτικής κουζίνας για το "λαό" ενώ για τα υψηλά της πολιτικής οικοδομείται καθημερινά μια καραμπινάτη συναίνεση.Ευτυχώς.........     Το ρεπορτάζ είναι από το Capital.Ανακοίνωση του Συριζα δεν υπάρχει ούτε στο υποσυνείδητο του Μηλιού.Τρελλός είναι;   Του Γιάννη Αγγέλη “Είναι σημαντικό για την Ευρώπη τα “καλά νέα” να έρχονται αυτή την στιγμή από την Ελλάδα” σχολίασε στο Capital.gr χθες βράδυ αρμόδιος υπηρεσιακός παράγοντας της Κομισιόν, από τον οποίο ζητήθηκε να αξιολογήσει τις επιτυχείς καλύψεις των ΑΜΚ της Alpha Bank και της Τράπεζας Πειραιώς. Ο ίδιος παράγοντας επισήμανε επίσης στο Capital.gr την χρονική σύμπτωση των “συστάσεων” Ντράγκι, με τις οποίες ζητά από τις ευρωπαϊκές τράπεζες, να προχωρήσουν σε πράξεις ανακεφαλαιοποίησης πριν από τα stress test του φθινοπώρου και τον “συντονισμό” των ελληνικών τραπεζών από τις οποίες ήδη οι δύο εξ αυτών έχουν αρχίσει να υλοποιούν τις ΑΜΚ. Στο ίδιο κλίμα και με εμφανή ικανοποίηση αντιμετωπίζουν το γεγονός και στην ΕΚΤ, αν και από την πλευρά αυτή αναφέρεται ότι δεν ήταν έκπληξη το ύψος των προσφορών και η υπερκάλυψή τους. Για την Τράπεζα Πειραιώς οι πληροφορίες του Capital.gr αναφέρουν υπερκάλυψη κάτι περισσότερο από μιάμιση φορά, όσο δε για την τιμή υπολογίζεται ότι αυτή θα είναι κατά τι υψηλότερη του 1,72 – 1,73. Από την ΑΜΚ – όπως θα προταθεί στην Γενική Συνέλευση – το 90% θα διατεθεί σε νέους επενδυτές (που ήδη έχουν επιλεγεί μεταξύ των προσφορών) και το 10% στο εγχώριο κοινό με δημόσια προσφορά. Την Παρασκευή οι δύο Γενικές Συνελεύσεις θα ορίσουν τους ειδικούς όρους και τα χρονοδιαγράμματα ώστε να δρομολογήσουν τις διαδικασίες ολοκλήρωσης των ΑΜΚ. Το κλίμα που έχει δημιουργηθεί πάντως από το αποτέλεσμα που πέτυχαν οι δύο τράπεζες δημιουργεί κατά γενική ομολογία καλές προϋποθέσεις για την επιτυχή και ταχεία κατάληξη των διαδικασιών κεφαλαιακής ενίσχυσης τόσο των δύο άλλων συστημικών τραπεζών, της Eurobank και της Εθνικής Τράπεζας, όσο και των ΑΜΚ της Τρ. Αττικής και της Γενικής. Όπως αναφέρουν στελέχη του ΥΠΟΙΚ, μέσα στα επόμενα 24ωρα θα έχει λήξει και το πρόβλημα του νέου Νόμου για το ΤΧΣ ώστε να δρομολογηθεί απρόσκοπτα η ΑΜΚ της Eurobank. Για την Εθνική Τράπεζα οι επιλογές θα είναι διαφορετικές, καθώς όπως έχει γράψει το “Κ” η απόφαση για την κάλυψη των αναγκαίων κεφαλαίων προβλέπει την έκδοση μετατρέψιμου ομολογιακού με το οποίο θα καλυφθεί το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων. Είναι όμως πολύ πιθανό έως και βέβαιο ότι η έκδοση αυτή θα ακολουθήσει εκείνη του ΥΠΟΙΚ για την έκδοση ομολογιακού δανείου το αργότερο σε ένα περίπου μήνα. Πρέπει να σημειωθεί πάντως ότι η ταχεία κινητοποίηση των διοικήσεων των τραπεζών σε μεγάλο βαθμό έχει επηρεασθεί από την διακριτική παρέμβαση της DGComp του κ. Αλμούνια, ο οποίος όπως είχε επισημάνει στο φύλλο του περασμένου Σαββάτου το “Κεφάλαιο” (Πως θα μαζέψει τα κεφάλαια που χρειάζεται η Εθνική), είχε επιστήσει την προσοχή τόσο στο ΥΠΟΙΚ όσο και στις τράπεζες ότι οποιαδήποτε προσφυγή για κάλυψη κεφαλαίων από το ΤΧΣ θα αντιμετωπισθεί από την DGComp υπό το πρίσμα των κριτηρίων ελέγχου “κρατικής χρηματοδότησης” με ότι συνέπειες μπορεί αυτό να έχει... Η “διευκρίνιση” αυτή έχει υποχρεώσει ΥΠΟΙΚ και τράπεζες να στραφούν καθ΄ ολοκληρίαν σε αναζήτηση ιδιωτικών κεφαλαίων καθώς οποιαδήποτε εμπλοκή κρατικής χρηματοδότησης επιφέρει την ενεργοποίηση των κανόνων bail-in που στην ελληνική περίπτωση θα ενέπλεκε τους ομολογιούχους δανειστές των τραπεζών πριν από την εκ νέου εκταμίευση κεφαλαίων από το ΤΧΣ. Η παρέμβαση αυτή άλλωστε ...διευκόλυνε στο να ξεπερασθούν οι επιφυλάξεις για το αν και πόσο θα προκαλέσει dilution στους παλιούς μετόχους (ΤΧΣ) η κάθε ΑΜΚ. *Διαβάστε ακόμη: - Ολοκληρώθηκε επιτυχώς και η ΑΜΚ της Τράπεζας Πειραιώς

Ακολουθήστε το Capital.gr στα Social Media

'Εθνος και Αριστερά

Έθνος και Αριστερά

Η Σία Αναγνωστοπούλου, καθηγήτρια Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, και o Γρηγόρης Ανανιάδης, αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Θεωρίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, συζητούν για το έθνος και την Αριστερά, σε μια ακόμα εκπομπή του κύκλου Θεωρία στον Αέρα, που φιλοξενεί το Κόκκινο 105.5 με τη στήριξη του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς. Τη συζήτηση συντονίζει ο Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος, δρ. Πολιτικής Επιστήμης, Πάντειο Πανεπιστήμιο To ηχητικό αρχείο εδώ

ΤΕΕ: Ασκήσεις «μεγάλου συνασπισμού» ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ;

Ανεξάρτητα από την οπτική του 902, το γεγονός είναι αμίληκτο και ελπιδοφόρο.Το Compromesso Storico a la Ελληνικά αναδύεται

 

 

 

Πηγή: 902

 

Μόλις λίγες μέρες νωρίτερα, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο ΤΕΕ τόνιζε εμφατικά σε ανακοίνωσή της την απόλυτη δέσμευσή της ότι τάχα «δε θα διεκδικήσουμε καμία θέση στη διοίκηση του ΤΕΕ σε σύμπραξη είτε με τη ΔΗΣΥΜ είτε με τη ΔΚΜ», στην ίδια γραμμή με τους σημερινούς αφορισμούς του ΣΥΡΙΖΑ για το ενδεχόμενο μιας συγκυβέρνησης με την ΝΔ.

 

Ωστόσο, στις σχετικές διαδικασίες που έγιναν στις 15 και 16 Μάρτη η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο ΤΕΕ, η «Ριζοσπαστική» Πρωτοβουλία Μηχανικών μαζί με την Δημοκρατική Κίνηση Μηχανικών (ΔΚΜ) της Νέας Δημοκρατίας «κατέβασαν» κοινή υποψηφιότητα, την αντιπρύτανη του ΕΜΠ, Τόνια Μοροπούλου, προερχόμενη από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, για τη θέση του πρόεδρου της Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ (κάτι σαν τη «βουλή» των μηχανικών), κόντρα στον έτερο υποψήφιο που υποστηριζόταν από την «ΕΛΙΑ» του ΤΕΕ και από διάφορες άλλες δυνάμεις, ο οποίος τελικά αναδείχθηκε πρόεδρος της Αντιπροσωπείας μετά από τρεις ψηφοφορίες.

 

Αυτή η τακτική συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ στο ΤΕΕ δεν είναι καινούργια, κάτι που αποδεικνύει ότι δεν πρόκειται για συγκυριακούς χειρισμούς του ενός ή του άλλου συνδικαλιστή του στο χώρο, αλλά αντίθετα συνιστά χαρακτηριστικό γνώρισμα του οπορτουνιστικού χώρου. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ διοίκησαν το ΤΕΕ από το 2003 μέχρι το 2009, τοποθετώντας τον Γ. Αλαβάνο στη θέση του προέδρου του ΤΕΕ.

 

Την πρώτη περίοδο, ο ΣΥΡΙΖΑ «συγκυβερνούσε» το Τεχνικό Επιμελητήριο σε συμμαχία με τις δυνάμεις της ΝΔ. Ο Γ. Αλαβάνος ήταν πρόεδρος του ΤΕΕ, ενώ αντιπρόεδρος και γενικός γραμματέας του κεντρικού οργάνου διοίκησης ήταν από το χώρο της ΝΔ, ενώ υποψήφια πρόεδρος από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, αντίπαλος τότε του Γ. Αλαβάνου, ήταν η Τόνια Μοροπούλου, που σήμερα προκρίνεται ως η «ριζοσπαστική» υποψήφια από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Στη συνέχεια, τη δεύτερη περίοδο, «ο λύκος άλλαξε την προβιά του» και τις συμμαχίες του και η δεύτερη συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στη διοίκηση του ΤΕΕ ήταν σε συμμαχία με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ.

 

Θα μπορούσε φυσικά κανείς να αποδώσει αυτόν τον χωρίς αρχές συνδικαλισμό που διακρίνει τον ΣΥΡΙΖΑ στο ΤΕΕ διαχρονικά μόνο σε συμμαχίες που διαμορφώνονται στη «βάση της καρέκλας».

Ωστόσο και αυτή η ανάγνωση της πραγματικότητας είναι λειψή, βλέπει το δένδρο και χάνει το δάσος. Η «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ» στο ΤΕΕ έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην προώθηση της επίθεσης ΕΕ - άρχουσας τάξης στα δικαιώματα των εργαζόμενων μηχανικών, όλο το προηγούμενο διάστημα, στο Ασφαλιστικό, στην προώθηση της πολιτικής της ΕΕ για την απελευθέρωση, στη στάση της απέναντι στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα στο χώρο των μηχανικών. Αναφέρουμε, ως την πιο χαρακτηριστική περίπτωση, τις τεράστιες ευθύνες της διοίκησης Αλαβάνου για την προώθηση της επίθεσης στο μέτωπο του Ασφαλιστικού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη διάρκεια της κυβέρνησής του στο ΤΕΕ, προώθησε αποφασιστικά, μαζί με όλες τις υπόλοιπες δυνάμεις του ευρωμονόδρομου, το νόμο 3518/2006 που καθιέρωνε την ανταποδοτικότητα στην Κοινωνική Ασφάλιση στο ΤΣΜΕΔΕ, απότοκο των οποίων είναι οι σημερινές τεράστιες ασφαλιστικές εισφορές των μηχανικών, το γεγονός ότι το 50% των μηχανικών είναι ανασφάλιστοι, το τζογάρισμα των αποθεματικών του ΤΣΜΕΔΕ στο χρηματιστήριο. Οι αυξήσεις που προωθούνται απ’ τη σημερινή συγκυβέρνηση στις ασφαλιστικές εισφορές είναι με τη σειρά τους συνέχεια της πολιτικής της ανταποδοτικότητας, βάσει της οποίας το Ταμείο πρέπει να είναι αυτοχρηματοδοτούμενο και οι ασφαλισμένοι να «παίρνουν όσα δίνουν».

 

Οι τεράστιες ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ που δοκιμάσθηκε ως κυβερνητική δύναμη στο χώρο του ΤΕΕ είναι η καλύτερη απόδειξη του πραγματικού περιεχόμενου οποιασδήποτε διακυβέρνησης εντός των τειχών της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλιακών ομίλων, με όσους επιθετικούς προσδιορισμούς και αν χρησιμοποιεί... Τόσο η διοίκηση Αλαβάνου, η μετέπειτα διοίκηση από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι προηγούμενες, ήταν με τον αντίπαλο, προωθούσαν την πολιτική της άρχουσας τάξης. Γι’ αυτό άλλωστε και η Πανεπιστημονική, οι ταξικές δυνάμεις στο χώρο του ΤΕΕ, δεν πήρε το μέρος κανενός στη συγκεκριμένη διαπάλη.

 

Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί όλους τους εργαζόμενους να τον ψηφίσουν για να έρθει η «ανατροπή». Η ζωντανή πείρα από τη στάση του στο ΤΕΕ όλο το προηγούμενο διάστημα αποκαλύπτει πως η πολιτική που θα ακολουθήσει δεν θα είναι και δεν θα μπορούσε να είναι φιλολαϊκή.

Η συμμαχία του με την ΝΔ στο ΤΕΕ δεν αποτελεί «ιδεολογική υπέρβαση», «συμμαχία με τον αντίπαλο». ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ υπηρετούν τα ίδια αφεντικά και η συμμαχία τους στο ΤΕΕ μάλλον αποτελεί «πρόβα τζενεράλε» για τη «μεγάλη συγκυβέρνηση» ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ που δεν πρέπει να εκπλήξει κανέναν όταν θα έρθει…

Ουκρανία: Η αναγέννηση του Λενινισμού (?)

Πηγή:Stalin's Moustache

Did the Ukrainian far right deploy a Leninist party structure to seize power? Four models have been deployed in analysis.
1. It was simply a peaceful protest by concerned citizens who wanted peace, prosperity and freedom. To do so they had to overthrow an evil ‘dictator,’ planted there by ‘the Kremlin’ (note the use of that term and all its evocations). He robbed billions for himself and his cronies and lived in a ‘presidential palace.’
2. It was the deployment by Washington of the ‘hybrid Color Revolution-Arab Spring regime change template.’ In this case, Washington outsources ‘regime change’ by channelling funds through NGOs that then find their way into arms for militant groups. This has happened in the earlier ‘Orange Revolution’, in Serbia, in the Arab Spring uprisings, and is happening today in Venezuela. It also took place in the Ukraine.
4. Was it Gene Sharp’s model, which was also used by the Occupy movement to a limited extent.
a) Seize a central square and organise a mass peaceful sit-in.
b) Speak endlessly of the danger of violent dispersal.
c) If the government does nothing, provoke bloodshed by attacking government forces.
d) Scream blue murder to anyone who will listen and proclaim ‘martyrs’ from government repression.
e) The government is horrified and paralysed.
f) The government falls.
g) New powers take over.
Shamir adds that you need the ‘masters of discourse’ on your side, namely, the Western mainstream media which has been stunningly one-sided. This approach does not preclude outside assistance (model 2). The key here is that the movement involves a coalition of liberals and fascists, the former for the friendly face and the latter for fire power. It enables one to claim that the movement is ‘complex’ (ultimately everything is ‘complex,’ even Adam and Eve). Once again, this model is proposed for all those recent movements.
4. Or is it perhaps an example of the continued validity of the Leninist party structure? Here I mean the form rather than the content of an approach to revolutions that was first perfected by the communists in Russia – although this does not preclude elements from items 2 and 3 (see earlier). In this case, you develop both legal and illegal sections of the party. The legal section enables you to propagate your views, while the illegal section foments revolution. The social situation has to be nearly catastrophic, with rampant unemployment, economic collapse, a weak and wavering government, so that plenty of disaffected people may be attracted to your cause. You also develop a military wing, which the Bolsheviks first realised as they prepared for revolution. The illegal section of the party is able to obtain arms and enable training of the militants. It matters little how you obtain arms, whether through ‘expropriations’ (Stalin was a master at this) or through external funds (see #2 above). Then you seize the moment, when others are clamouring for change.
Obviously the content is different, for the Ukrainian coaltion of parties is dominated by neo-fascist groups, but I would suggest that they have borrowed the Leninist model. After all, this is in their political history. Significantly, it reveals the continued viability of the Leninist model precisely when many on the Left had decided it was no longer viable.
But now the comparison falls short; or rather, the Ukrainian fascists have failed the follow the model to its full extent. First, they never gained mass support and had to rely on other groups that they sought to bully in their direction. In Ukraine, of course, they were never going to get support in the eastern regions, where protests are ongoing against the seizure of power, and where places like Crimea have rejected the revolution completely. Second, they missed the crucial need to prepare an adequate armed force to deal with those who want to defeat you. Enter Putin.