Libertarians & Marxism

 

Πηγή :Stumbling and Mumbling

 

Bryan Caplan says:

The view that money has a major effect on happiness is ideologically convenient for me. But it goes against first-hand experience, the wisdom of the ages, and the rightly interpreted empirical evidence. So to hell with ideological convenience.

I find this admirable, but puzzling. A libertarian surely doesn't need a view on which goods (other than freedom) makes us happy. All he needs is a framework in which people are free to pursue whatever ends we want - whether those ends be money or whatever. As Robert Nozick wrote:

Utopia will consist of utopias, of many different and divergent communities in which people lead different kinds of lives under different institutions.

I fear, though, that there's a reason why libertarians might find it convenient to think that money makes us happy. It's because actually-existing capitalism does not give us Nozick's Utopia, which means there's a tension between supporting liberty and supporting capitalism. If, however, you think that money gives us happiness, then this tension weakens.

Here's what I mean. Capitalism has totalitarian tendencies, in the sense that it squeezes out (other) utopias. For example:

- Most of don't have outside options; we can't live off our savings or inheritances or on our smallholding. We are therefore compelled by circumstance to enter into capitalist relations to earn our living. This curtails our freedom to pursue other lifestyles, such as a love of arts and music or caring for others.

- Capitalism requires a big and cheap labour supply. It is therefore antagonistic to policies which might give us real freedom to opt out of the labour force, such as a basic income.

- Capitalist employment relations can be oppressive and alienating.

- As Richard Sennett has suggested, flexible capitalism can undermine stable communities.

- Capitalism contains a deskilling process not only in the workplace, but also in leisure skills; commodification tends to crowd out traditional skills such as music and cookery.

- Capitalism prioritizes the goods of effectiveness (money and power) over those of excellence. This creates a society of "trampling, crushing, elbowing, and treading on each other's heels", which many of us would prefer not to live in.

These tendencies are awkward for a right-libertarian wanting to defend actually-existing capitalism. So, what can he do? One line of attack is to say - with much justification - that capitalism has provided more freedom (both formal and substantial) for more people than any hitherto-existing form of society. But this runs into the Marxian objection that a post-capitalist society could do even better.

This leaves Bryan's instinctive answer. If you believe that money makes us happy, then you can argue that, in depriving us of alternative lifestyles but delivering the physical goods, capitalism isn't really imposing much of a loss upon us, because it's giving us what makes us happy, what we'd choose anyway.

There is, though, a third option here. It's to recognize that capitalism and real freedom aren't wholly compatible, and to look for economic institutions - of which a basic income is one - which better promote freedom. Libertarianism and Marxism have much in common.

Διάλογος και αντιρρήσεις προς τον A.Badiou για το ζήτημα του κράτους του Israel

 

 

To ζήτημα της Εβραικής ταυτότητας , η ηθική νομιμοποίηση του κράτους του Ισραήλ συμπυκνώνουν μια σειρά από θεμελιακά ζητήματα της εποχής.Οποιαδήποτε διαπραγματεύση αναγκαστικά ενσωματώνει τις τρέχουσες ιδεολογικές, φιλοσοφικές, γεωπολιτικές, στρατηγικές συγκρούσεις.

 

Ακολουθούν δυο σχετικά κείμενα:

 

Το πρώτο είναι η αντίληψη του A.Badiou το οποίο θεμελιώνει μια "αριστερή" κριτική για το κράτος του Ισραήλ , η οποία βασίζεται στην συνολική κριτική του AB για τις "ταυτότητες".

 

Το δεύτερο είναι μια κριτική στον ΑΒ η οποία διακρίνει ασυνέπεια σε σχέση με το ίδιο το κριτήριο του.Προέρχεται από τον ιστότοπο Preserve Egalitarianism.

 

 

Κείμενο Badiou: Lacan.com

 

For the last couple of decades, the intellectual situation in France has been marked by countless discussions about the status to be accorded to the word "Jew" within the divisions of thought.

Undoubtedly, this has to do with the suspicion, based on some indubitable facts and some contrived ones, that anti-Semitism has made a "return". But had it ever disappeared? Or is it not rather crucial to see that a considerable change has taken place in the nature of anti-Semitism's forms, criteria and inscription in discourse over the last thirty years? Recall that in 1980, after the attack on the synagogue in rue Copernic, the prime minister in person, and in all calmness, distinguished between those victims who had gone to worship and the "innocent French" {sic} who were only passing by. Besides distinguishing between Jews and French with a kind of false concern, the good Raymond Barre appeared to mean that a Jew blindly targeted by an attack must be guilty in some way or other. People said it was a slip of the tongue. Instead, this amazing way of looking at the situation disclosed the subsistence of a racialist subconscious directly from the 1930s. Today, as regards the uses of the word Jew', such discriminatory confidence would be inconceivable at the level of the state, and one can only be unreservedly glad of it. Calculated anti-Semitic provocations and false discriminatory naivety, such as denials of the existence of gas chambers or the Nazi destruction of the European Jews, have today been taken in by, or confined to the extreme right. So, although it is quite incorrect to say that anti-Semitism has disappeared, it is fair to maintain that its conditions of possibility have altered, to the extent that it is no longer inscribed in any sort of natural discourse, as was the case during Raymond Barre's time. In this sense, Le Pen, in France, is the somewhat jaded custodian of a historical anti-Semitism that public opinion of the 1930s accepted as entirely commonplace. All in all, it may well be that this new sensitivity to anti-Semitic acts and inscriptions is a basic component of the diagnosis that anti- Semitism has made a 'return'. Thus this return might for a large part be simply an effect of a significant and favorable lowering of the threshold at which public opinion no longer tolerates this sort of racialist provocation.

Below, I shall return to the issue of the birth of a new type of anti-Semitism, one articulated on conflicts in the Middle East and the presence, in France, of large minorities of workers of African extraction and of Muslim persuasion. For now, suffice it to say that the existence of this type of anti-Semitism is not in doubt, and that the zeal with which some deny its existence - generally in the name of supporting the Palestinians or the working-class minorities in France - is extremely harmful. That being the case, it doesn't seem to me that the data, which are freely available, are such that they justify raising a full alert, although it should be clear that, on such questions, the imperative of vigilance admits of no interruption.

What constitutes the point of departure for the present collection, [1] what has sparked its existence, is not the obviousness of anti-Semitisms, old and new. It is a debate with further-reaching consequences, or rather a debate that is to be settled beforehand, including by those who agree that the slightest anti-Semitic allusion is not to be tolerated. Indeed, what is at issue is to know whether or not, in the general field of public intellectual discussion, the word "Jew" constitutes an exceptional signifier, such that it would be legitimate to make it play the role of a final, or even sacred, signifier. It is evident that tackling the eradication of forms of anti-Semitic consciousness is done differently, and with a different subjectivity, depending on whether we consider these forms of consciousness to be essentially different to other forms of racial discrimination (e.g. to anti-Arab sentiments or to the segregating of blacks to their communitarian activities); or whether - given certainly distinct and irreducible historicities - we consider that all forms of racist consciousness alike call for the same egalitarian and universalist reaction. Further, this shared repugnance of anti- Semitism must be distinguished from a certain philo-Semitism which claims not only that attacking Jews as such amounts to criminal baseness but that the word "Jew", and the community claiming to stand for it, must be placed in a paradigmatic position with respect to the field of values, cultural hierarchies, and in evaluating the politics of states.

Suffice it to say that, regarding the question of old and new anti-Semitisms and the process of eradicating them, there are two conflicting approaches, where what is at issue is to know what a contemporary universalism might consist in and whether it is compatible with any kind of nominal or communitarian transcendence.

Today it is evident that a strong intellectual current, featuring bestselling publications and considerable media impact, indeed maintains that the fate of the word "Jew" lies in its communitarian transcendence, in such a way that this destiny cannot be rendered commensurable with those of other names that, within the registers of ideology, or of politics, or even of philosophy, have been subject to conflicting assessments.

The basic argumentation, of course, refers to the extermination of European Jews by the Nazis and their accomplices. In the victim ideology that constitutes the campaign artillery of contemporary moralism, this unprecedented extermination is held to be paradigmatic. In and of itself the extermination would underpin the political, legal and moral necessity to hold the word Jew above all usual handling of identity predicates and to give it some kind of nominal sacralization. The progressive imposition of the word Shoah to designate what its most eminent historian, Raul Hilberg, named, with sober precision, "the destruction of the Europe an Jews" can be taken as a verbal stage of this sacralizing of victims. By a remarkable irony, one thereby comes to the point of applying to the name "Jew" a claim that the Christians originally directed against the Jews themselves, which was that "Christ" was a worthier name than all others. Today it is not uncommon to read that "Jew" is indeed a name beyond ordinary names. And it seems to be presumed that, like an inverted original sin, the grace of having been an incomparable victim can be passed down not only to descendants and to the descendants of descendants but to all who come under the predicate in question, be they heads of state or armies engaging in the severe oppression of those whose lands they have confiscated.

Another approach to this type of fictive transcendence is historical. It claims to show that the Jewish question' has defined Europe since the Enlightenment era, such that there would be a criminal continuity between the idea Europe has of itself and the Nazi extermination, which is presented as the 'final solution' to the problem. Further, there would be a basic continuity between the extermination and European hostility to the State of Israel, the prime evidence for which would be the constant support - in my view really inconsistent, but let's leave that aside - the European Community gives to the Palestinians. Europe would be enraged by the fact that the "final solution" was defeated in the last act by the sudden appearance, on the balance-sheet of the war, of a Jewish state. As a result, there should be a legitimate distrust of everything Arab, for in starting out from support for the Palestinians we soon come to an undermining of the State of Israel, then from that undermining we come to anti-Semitism, and from this anti-Semitism to extermination - the logic, in short, has to be good.

I would like as far as possible to document a position utterly irreconcilable with the above assertions I will submit a position that is avowedly my own. On such issues, and taking account of the passions that inevitably emerge with every dispute over the power of a collective nomination, it is better to state straight away that one is only speaking for oneself, or, more precisely, in one's own name.

Obviously, the key point is that I cannot accept in any way the victim ideology. I clearly explained my position on this point in my little book Ethics in 1999. That the Nazis and their accomplices exterminated millions of people they called Jews does not to my mind lend any new legitimacy to the identity predicate in question. Of course, for those who, generally for religious reasons, have maintained that this predicate registers a communitarian alliance with the archetypical transcendence of the Other, it is natural to think that Nazi atrocities work in some way to validate in a terrible and striking paradox the election of the "people" that this predicate, so they say, gathers together. Furthermore, it would be necessary to explain how and why the Nazi predicate Jew', such as it was used to organize separation, then deportation and death, coincides with the subjective predicate under which the alliance is sealed. But for anyone who does not enter into the religious fable in question, the extermination brings to hear on the Nazis a judgement that is absolute and without right of appeal, without in any way establishing any supplementary value for the victims, other than a profound compassion. In passing, I submit that veritable compassion does not concern itself in the slightest with the predicates in the name of which the atrocity was committed. As such, it is all the more wrong-headed to think that an atrocity confers a surplus value on a predicate. Neither can an atrocity work to provide any kind of special respect to anybody who today expects to take shelter under such a predicate and demand exceptional status. Instead, from those limitless massacres, we should draw the conclusion that every declamatory introduction of communitarian predicates in the ideological, political or state field, whether criminalizing or sanctifying, leads to the worst.


Let me add something of a more affective note. It is wholly intolerable to be accused of anti-Semitism by anyone for the sole reason that, from the tact of the extermination, one does not conclude as to the predicate "Jew" and its religious and communitarian dimension that it receive some singular valorization - a transcendent annunciation! - nor that Israeli exactions, whose colonial nature is patent and banal, be specially tolerated. I propose that nobody any longer accept, publicly or privately, this type of political blackmail.

An abstract variation of my position consists in pointing out that, from the apostle Paul to Trotsky, including Spinoza, Marx and Freud, Jewish communitarianism has only underpinned creative universalism in so far as there have been new points of rupture with it. It is clear that today's equivalent of Paul's religious rupture with established Judaism, of Spinoza's rationalist rupture with the Synagogue, or of Marx's political rupture with the bourgeois integration of a part of his community of origin, is a subjective rupture with the State of Israel, not with its empirical existence, which is neither more nor less impure than that of all states, but with its exclusive identitarian claim to be a Jewish state, and with the way it draws incessant privileges from this claim, especially when it comes to trampling underfoot what serves us as international law. Truly contemporary states or countries are always cosmopolitan, perfectly indistinct in their identitarian configuration. They assume the total contingency of their historical constitution, and regard the latter as valid only on condition that it does not fall under any racialist, religious, or more generally "cultural", predicate. Indeed, the last time an established state in France believed it should call itself tile "French state" was under Pétain and the German occupation. The Islamic states are certainly no more progressive as models than the various versions of the 'Arab nation' were. Everyone agrees, it seems, on the point that the Taliban do not embody the path of modernity for Afghanistan. A possible of modern democracy then, is that it count everyone, without factoring in predicates. As the Organisation Politique says in relation to France's reactionary laws against undocumented workers; "Whoever is here is from here." There is no acceptable reason to exempt the State of Israel from that rule. The claim is sometimes made that this state is the only 'democratic' state in the region. But the fact that this state presents itself as a Jewish state is directly contradictory. We can say on this point that Israel is a country whose self-representation is still archaic.

Taking a different approach, I shall generalize the claim. I shall maintain that the intrusion of any identity predicate into a central role for the determination of a politics leads to disaster. This should be as I've already said, the real lesson to be drawn from Nazism. Since it was above all the Nazis who, before anyone else, and with a rare zeal for following through, drew all the consequences from making the signifier "Jewish" into a radical exception - it was, after all, the only way that they could give some sort of consistency, in their industrial massacre, to the symmetrical predication "Aryan", the particular vacuity of which obsessed them.

A more immediately relevant consequence is that the signifier "Palestinian" or "Arab" should not be glorified any more than is permitted for the signifier 'Jew'. As a result, the legitimate solution to the Middle East conflict is not the dreadful institution of two barbed-wire states. The solution is the creation of a secular and democratic Palestine, one subtracted from all predicates, and which, in the school of Paul who declared that, in view of the universal, "there is no longer Jew nor Greek" and that "circumcision is nothing, and uncircumcision is nothing" - would show that it is perfectly possible to create a place in these lands where, from a political point of view and regardless of the apolitical continuity of customs, there is "neither Arab nor Jew". This will undoubtedly demand a regional Mandela.

Lastly, there is no question of tolerating the anti-Jewish diatribes, uttered in the name of colonial guilt and the rights of Palestinians, that circulate in a number of organizations and institutions that are more or less dependent on identitarian words such as "Arab", "Muslim", "Islam"... This anti-Semitism could not be passed off with give-and-take for a progressivism that settles for little. Besides, we already know the story. At the end of the nineteenth century in France, certain "Marxist" worker organizations, notably of the school of Jules Guesde, saw nothing wrong with the vulgar anti-Semitism that was very widespread at the time. They thought that anti-Semitic affairs, and notably the Dreyfus affair, did not concern the working class, and that to engage in them would distract from the principal contradiction between bourgeoisie and proletarians. But it soon became obvious what fuelled this concern to stick to the "principal contradiction": in 1914, Jules Guesde, in the name of narrow-minded nationalism and a hatred of the Boches entered into the sacred union that organized the military butchery. One dialectic for another, it will be recalled that a correct treatment of the principal contradiction most often consists in publicly assuming responsibility for managing a "secondary" contradiction. Today, some among us are visibly tempted, in the name of the principal character of the contradiction between North and South, or between Arab peoples and American imperialism, to find all sorts of excuses for transforming (legitimate) opposition to the activities of the State of Israel into open and frank anti-Semitism, which is intolerable, and should not he tolerated. All the less so as the actions of progressive Israelis, who constantly show proof of a rare courage, have been crucial to advancing the situation in Palestine.

It's true enough that, to anyone wanting to eradicate such circumstantial anti-Semitism, it would be helpful if the State of Israel were no longer referred to as the "Jewish state", and it everywhere it was agreed that a strict separation should be maintained between, on the one hand, religious, customary and private uses of an identity predicate - the words "Arab" and "Jew" as much as "French" and, on the other, its political usages, which are always harmful.

---

The Word "Jew" and the Sycophant [2]

One could resist responding. One ought not to, perhaps. Or else, one could respond by looking at things from a bird's-eye view, as a very small symptom of the situation into which France has lapsed in recent times. Circonstances 3 is a book for which Cécile Winter and I alone take responsibility. Yet the violence of the reaction provoked by this book must he placed in its political context. The fact is that the situation in France today is dominated by an unprecedented reactionary offensive against workers of foreign origin, the adolescents of housing estates, children's schooling, the health of the poorest and weakest, women with different customs, workers' hostels, the mentally ill... Every day we have to put up with reading that absolutely criminal legislative measures are being concocted. 'Sarkozy' is the name of a rampant process by which, step by step, and with violence, entire sections of the population are relegated to a status deprived of rights, and are offered up to the police as internal enemies. In this context, it is important to ask the following question: what is the desire of the petty faction that is the self-proclaimed proprietor of the word "Jew" and its usages? What does it hope to achieve when, bolstered by the tripod of the Shoah the State of Israel and the Talmudic Tradition - the SIT - it stigmatizes and exposes to public contempt anyone who contend that it is, in all rigor, possible to subscribe to a universalist and egalitarian sense of this word? I will submit, then, that this is an extremist faction that harbors the same political intent as that dominating French parliamentarism today, one that is oriented towards identifying, separating off and persecuting people that the state itself has constituted as the enemies internal to the consensus. The petty group of which we speak forms the intellectual extreme right wing of this deadly orientation, that is, in so far as it takes a subjective form that, as a rule, is more negative (the anti-Palestinian, anti-Arab element is essential) than positive; in so far as its intellectual mechanism is inevitably obscurantist (primacy of particularities, restricted nationalism, racism, religiosity without God); and in so far as its polemical practices belong to the various established genres of senseless repression. Natacha Michel has already brought to my attention the fact that the procedures of this petty faction accumulate all the known historical genres of public denunciation. Engaging in juridical and statist denunciation, they demand that an end be put to our 'impunity'. Engaging in MacCarthyist-type denunciation, they say we are totalitarian Bolsheviks. Engaging in a latter-day Soviet-style denunciation, they diagnose the manifestation of various psychoses in our writings. Natacha Michel remarks, with a sad humor, 'On all sides, I have passed into the other camp.' Tins accumulation is significant; it leads one to wonder what it is this faction is protecting, what it so fears losing whenever its monopoly over the usage, normativity and correlative associations of the word 'Jew' is undermined.

I will make the hypothesis that the aggressive promotion of the triplet Shoah - Israel - Tradition, or SIT, as the only acceptable content of the word 'Jew', and the ignorant, stubborn, personalized violence directed against anybody who proposes a different mode of signification and circulation of the word, has to do with protecting a power: the power - very useful to the powers-that-be - of managing to subjugate this word to totally anti-working- class political and statist determinations, i.e., to a system of judicial and police control to which, little by little, everything that shows itself to be heterogeneous to the established consensus is subjugated, whether or not that heterogeneous element is already localized in organizations and actions, or is as yet only at the stage of the circulation of ideas. Further, that, in the constant use of a word that has been reduced to a sort of power of intimidation, it boils down to rallying the largest possible number of intellectuals in the world to the camp led by the Americans. In sum, it is about making the word "Jew" - assumed lo be untouchable because of its Shoah component; statist and pro-American because of its "Israeli" component; and vaguely spiritual because of its "Tradition" component - into the ideological shield and the intellectual referent of a new stage in the counter-revolution mat has been led in France by the nouveaux philosophes since the end of the 1970s, a stage that is now truly oppositional and supported by the services of state. By protecting their monopoly over the word 'Jew', it is hoped to eradicate for ever the very possibility of political universalism, of an equality of all particularist predicates, of a politics practiced by people who are here, irrespective of their origin. As soon as one threatens the stranglehold that the SIT triplet has over the destiny of the word "Jew" in language, in thought, and in historical life, as soon as one revives this word on the side of universal singularity and political emancipation, it constitutes a mortal attack on the faction's power to cause harm.

Once one has the measure of this attempt, one is tempted to disregard the satirical pamphlets of this or that mediocre employee of this faction. The extreme right has always utilized low-level informers in its organization, adventurers in writing who have had to run with the, hare and hunt with the hounds.

I wrote Circonstances 3 as I said before at my own risk, as one must nowadays, because I am disconcerted by seeing the word "Jew" associated - by intellectuals whose feebleness exasperates and misleads with the support that a large part of public opinion lends to odious policies. I know better, a thousand times better than the extremist faction, of the connection between the word "Jew" and the immense history of universal truths. In nullifying all the substantialist and racialist interpretations of it, in liberating it from any necessary connection to religious customs, in giving it a contemporary vivacity independent of fictitious narratives, in de-linking it from a slate which sticks it in the mud of imperial particularities; in sum, in liberating the word "Jew" from the triplet SIT, to which this faction tries to reduce it, I associate myself amicably with the work undertaken by many others, whether or not they lay claim to the predicate "Jew" by which a new force of the word can and will emerge. For the moment, 1 see it hardened, stunted, its flag moth-eaten by the forces of reaction. My profound hope is, as firmly slated in Circonstances 3, notably with respect to Udi Aloni's film Local Angel, that this word shall be reanimated, reinvented, revived in a cycle of truth-procedures. And first of all, without doubt, in Israel, where the implementation of a state or a country that is shared by all the people living there, whatever their customary predicates might be, would constitute the major landmark of such a revival.

Notes

[1] This collection was published as Circonstances 3: Portées du mot "juif", Paris: Leo Schéer, 2005.

[2] The complete version of this article of which the above is but an excerpt, appeared in Le monde on 02/02/06. It was written in response to Eric Marty"s "Alain Badiou: le futur d'une négation," in Les temps modernes, 12/05-01/06. A complete version of the article in English, translated by Steve Corcoran, appears in Badiou's Polemics, New York: Verso, 2006.

Πηγή: Perverse Egalitarianism

Badiou, Rosenzweig and the word “Jew”

Posted on March 4, 2009 by Shahar Ozeri

i

Rate This

Mostly a thinking out loud post based on some visceral reactions, really. I have heard the charge of antisemitism directed at both Badiou and Zizek for sometime now, and while I’m not completely unsympathetic to such claims, they do tend to misinterpret and simplify both thinkers, which of course, have the effect of missing the mark completely. Now, in particular, with regards to Badiou and the term “Jew,” this seems to me to be an old problem of particularism vs universalism rather than the typical knee jerk reactions towards the state of Israel (see here and here). In this sense, it’s hard not to think of Isaac Deutscher, who remarked in a speech he gave to the World Jewish Congress in 1958:

Religion? I am an atheist. Jewish nationalism? I am an internationalist. In neither sense am I therefore a Jew. I am, however, a Jew by force of my unconditional solidarity with the persecuted and exterminated. I am a Jew because I feel the pulse of Jewish history; because I should like to do all I can to assure the real, not spurious, security and self-respect of the Jews.

Now because I’m without shame, here’s my original comment pertaining to the above passage. This is a very interesting response, and really, a very Jewish one. This begs a number of questions: Is it ever possible to reconcile ethnic fidelities with a commitment to “universal human emancipation? ” Is the only option to simply choose sides, that is, either a nationalist (particularism) or a “non-Jewish Jew” (universalism/cosmpolitanism)? But here’s the thing, if Judaism is a particular community/ethnicity/religion with a universal aims/goals/ramifications (e.g. a light unto the nations) to begin with then there is no choice to be made, the “Jew” as such would not have to choose either/or, but then again, perhaps I’m just not very dogmatic.
I still have the same response, but I often find myself feeling somewhat uncomfortable when I hear Badiou discussing these issues. In an article I dug up on lacan.com, “The Uses of the Word “Jew,”” Badiou writes this:

An abstract variation of my position consists in pointing out that, from the apostle Paul to Trotsky, including Spinoza, Marx and Freud, Jewish communitarianism has only underpinned creative universalism in so far as there have been new points of rupture with it. It is clear that today’s equivalent of Paul’s religious rupture with established Judaism, of Spinoza’s rationalist rupture with the Synagogue, or of Marx’s political rupture with the bourgeois integration of a part of his community of origin, is a subjective rupture with the State of Israel, not with its empirical existence, which is neither more nor less impure than that of all states, but with its exclusive identitarian claim to be a Jewish state, and with the way it draws incessant privileges from this claim, especially when it comes to trampling underfoot what serves us as international law.

But we need to back up a bit. Here’s an excerpt from the third paragraph of the article:

…what is at issue is to know whether or not, in the general field of public intellectual discussion, the word “Jew” constitutes an exceptional signifier, such that it would be legitimate to make it play the role of a final, or even sacred, signifier. It is evident that tackling the eradication of forms of anti-Semitic consciousness is done differently, and with a different subjectivity, depending on whether we consider these forms of consciousness to be essentially different to other forms of racial discrimination (e.g. to anti-Arab sentiments or to the segregating of blacks to their communitarian activities); or whether – given certainly distinct and irreducible historicities – we consider that all forms of racist consciousness alike call for the same egalitarian and universalist reaction. Further, this shared repugnance of anti- Semitism must be distinguished from a certain philo-Semitism which claims not only that attacking Jews as such amounts to criminal baseness but that the word “Jew”, and the community claiming to stand for it, must be placed in a paradigmatic position with respect to the field of values, cultural hierarchies, and in evaluating the politics of states.

Badiou spends some time detailing with victim ideology (see Ethics for a more in depth analysis):

…the fate of the word “Jew” lies in its communitarian transcendence, in such a way that this destiny cannot be rendered commensurable with those of other names that, within the registers of ideology, or of politics, or even of philosophy, have been subject to conflicting assessments. The basic argumentation, of course, refers to the extermination of European Jews by the Nazis and their accomplices. In the victim ideology that constitutes the campaign artillery of contemporary moralism, this unprecedented extermination is held to be paradigmatic. In and of itself the extermination would underpin the political, legal and moral necessity to hold the word Jew above all usual handling of identity predicates and to give it some kind of nominal sacralization. The progressive imposition of the word Shoah to designate what its most eminent historian, Raul Hilberg, named, with sober precision, “the destruction of the Europe an Jews” can be taken as a verbal stage of this sacralizing of victims. By a remarkable irony, one thereby comes to the point of applying to the name “Jew” a claim that the Christians originally directed against the Jews themselves, which was that “Christ” was a worthier name than all others. Today it is not uncommon to read that “Jew” is indeed a name beyond ordinary names. And it seems to be presumed that, like an inverted original sin, the grace of having been an incomparable victim can be passed down not only to descendants and to the descendants of descendants but to all who come under the predicate in question, be they heads of state or armies engaging in the severe oppression of those whose lands they have confiscated.

And here is Badiou–with a rather silly play on words–detailing another variation of this ideology:

It claims to show that the Jewish question’ has defined Europe since the Enlightenment era, such that there would be a criminal continuity between the idea Europe has of itself and the Nazi extermination, which is presented as the ‘final solution’ to the problem.

Ok. So Badiou is seeking to depart from this type of logic and posits a better approach:

I shall maintain that the intrusion of any identity predicate into a central role for the determination of a politics leads to disaster.

Badiou’s real polemic is directed towards the “petty faction” that is the “self-proclaimed proprietor of the word “Jew” and its usage” who rest their claims on a triad Badiou (again silliness) names “SIT,” that is, the Shoah, the State of Israel, and the Talmudic tradition. I actually think that the phrase “Talmudic tradition” Badiou uses without explanation is rather problematic, at best. I have no real idea what he means by it, what Badiou thinks it means, it’s just given as if these all mean one thing at all times. Now, to his credit Badiou has singled out “extremist” and right-wing factions that draw upon this trifecta to justify say, the aggression of the IDF, or I would say, more accurately, those settlers who actively fought the IDF when they came to evacuate all the settlements in the occupied territories last year or so. So, fine. In this context Badiou is able to claim:

I will make the hypothesis that the aggressive promotion of the triplet Shoah – Israel – Tradition, or SIT, as the only acceptable content of the word ‘Jew’, and the ignorant, stubborn, personalized violence directed against anybody who proposes a different mode of signification and circulation of the word, has to do with protecting a power: the power – very useful to the powers-that-be – of managing to subjugate this word to totally anti-working- class political and statist determinations, i.e., to a system of judicial and police control to which, little by little, everything that shows itself to be heterogeneous to the established consensus is subjugated, whether or not that heterogeneous element is already localized in organizations and actions, or is as yet only at the stage of the circulation of ideas. Further, that, in the constant use of a word that has been reduced to a sort of power of intimidation, it boils down to rallying the largest possible number of intellectuals in the world to the camp led by the Americans. In sum, it is about making the word “Jew” – assumed lo be untouchable because of its Shoah component; statist and pro-American because of its “Israeli” component; and vaguely spiritual because of its “Tradition” component – into the ideological shield and the intellectual referent of a new stage in the counter-revolution mat has been led in France by the nouveaux philosophes since the end of the 1970s, a stage that is now truly oppositional and supported by the services of state.

Now, I’m not going to argue against the logic or even accuracy of Badiou’s claim here. It’s unfortunate that there is this tendency. However, this starts to make me a bit uncomfortable:

By protecting their monopoly over the word ‘Jew’, it is hoped to eradicate for ever the very possibility of political universalism, of an equality of all particularist predicates, of a politics practiced by people who are here, irrespective of their origin. As soon as one threatens the stranglehold that the SIT triplet has over the destiny of the word “Jew” in language, in thought, and in historical life, as soon as one revives this word on the side of universal singularity and political emancipation, it constitutes a mortal attack on the faction’s power to cause harm.

While again, Badiou may be right, it smacks of the same problem Jews have faced throughout history, viz., the question of being a particular community with universal aims. Now, this got me thinking of some passages from Franz Rosenzweig’s Star of Redemption. These passages are found in the final part of the text. In the Star, Roseznweig argues that reality has three levels, the middle level is experience, which is described in Part 2, the ground of experience, if you will, are the primordial elements that are accessible only to reflective thought (Part I). Finally, the third part paints a picture seemingly beyond experience (only be inescapably involving it) of an ontology, which is derived from casting it through the topos of the sociology of religious life. Put differently, the progressive nature of the text moves from a mathematical system to a grammatical system to the organization of social signifiers (e.g. the form and content of the religious life of the congregation). The mathematical system in part I is inverted in the third part, this is to say that the sign of the collectivity of religious life is given to experience while the referent (the world of redemption) is outside of reality and is lived in anticipation, it is only signified through an intercession by the form of the collective religious life. Anyhow, here are the passages

There is only one community in which such a linked sequence of everlasting life goes from grandfather to grandson, only one which cannot utter the “we” of its unity without hearing deep within a voice that adds “are eternal”. It must be a blood-community, because only blood gives present warrant to the hope for a future (299, Hallo edition).

And later on:

For we have long ago been robbed of all the things in which the peoples of the world are rooted. For us, land and language, custom and law, have long left the circle of the living and have been raised to the rung of holiness. But we are still living, and live in eternity. Our life is no longer meshed with anything outside our selves. We have struck root in ourselves. We do not root in earth and so we are eternal wanderers, but deeply rooted in our own body and blood. And it is this rooting in ourselves and in nothing but ourselves, that vouchsafes eternity (305, Hallo edition).

The blood community does not connote an ethnic community and it always seemed to me that it is certainly meant symbolically and most likely, ontologically (given its intimate ties to temporality and time). For Rosenzweig, Judaism is the singular We that always already lives with God. The “people of Israel” are the temporal dwelling place for eternity. Outside of this “We” past and future are experienced as being divorced from each other. In Judaism, they “grow into one.” Rosenzweig outlines the philosophical ground for his claim that Jews alone are equipped to live within the experience of redemption, viz., “earthly eternity: and the collectivity of experience.” Community, for Rosenzweig, must hold onto neither land or politics, but somehow has to create a sense of eternity within itself. This yearning for ultimacy is folded into/within the horizon. So, the temporal community generates its own time and it indeed, self-grounding. Would Badiou not have a problem with this type of communitarian identity?
Here, I suspect is Badiou’s objection. For Rosenzweig, the Jews disassociation from actual power politics makes them a “community of fate” (322ff). Because of the blood community the Jews have a special temporality. All of this is to say this: through blood a community may will itself into a mode of redemption which is a mode of life, Rosenzweig calls this the “will to People.” The doubling of blood connotes temporality without territorial roots, it is a rooted unrootedness. On the other hand, blood generates permanence; much like law and scripture are eternally present. Jewish identity displays “rootededness in one’s own self” (305).
Yet, it would be good to recall that earlier Rosenzweig spent a good deal of time showing how the We banishes the You, so given Rosenzweig’s insistence on the address of the Psalms, it seems to me that we could follow Rosenzweig back into a theologically based theory of Jewish difference, which is manifested materially as exile. Rosenzweig’s non-liberalism, non (not anti) Zionism expresses the very same disillusionment with liberal assimilationist ideals that had driven many of his contemporaries into national political discources.
Finally, for Rosenzweig, to be fully who we are qua Jews, exile is a pre-requisite. It comprises the continual and necessary condition of Jewish being. The Jewish people are a remnant among the nations (404). Jews constitute the fire, the point, at the center of the star. Jewish exile is the temporal eternity of the persecuted remnant. Redemption is only possible in exile. Why would Badiou not take this tack?
Now, for Badiou, universalism is emancipatory. Behind this lurks a more rigorous philosophical claim is that in an event the (ethical) subject identifies the void of the situation as belonging universally within that situation. That is to say, conditioning the whole of it. Truth, according to Badiou, is always universal. Simply, a truth must be true for all. In a fake event, like the one claimed by the Nazis, the universality of the void is simply refused and the void becomes pushed onto an exceptional set of particular elements. In the idiotic logic of the Nazis the Jews filled this function and were then, quite literally (and violently) “voided” to rather deceptively assert “plenitude” instead of a void in a situation that determined that German Jews were nothing less than exceptions to the German Volk.
Given this, and what I’ve noted above, Badiou discerns a moral excess or prestige that can’t be severed from the word “Jew.” Moreover, because it refers to the suffering of Jews in the Holocaust, it participates (and here I would add it risks participating, in my view) in that very same logic of exclusion: that is, setting apart a subset of elements as exceptional and subject to its own moral “truthiness.”
Ok, all of this said. I find it hard to believe Badiou is in any way trying to minimize or make light of suffering. Nor do I read him as carrying out a critique of any sort of collective action in aimed towards justice. I’m not sure Badiou is providing ammunition for those who don’t believe in the state of Israel. That is, he doesn’t seem to be problematizing or arguing against the rights of Jewish people to live in Israel. I do take him to be saying something along these lines: violence, brutality and oppression are often nothing more than banal types of cruelties lurking behind the notions of good and evil, and as such, hold little, if any, relation to an event that transcends the situation. For Badiou, any actual political “good” is manifested out from a universalist “confession” of the Real of a “situational void,” and not a particularist transference of the void. Hence the now familiar (near) banality associated with Badiou: politics must be born from an ethical fidelity to a singular truth that manages to addresses the state of the situation and generate something novel with regards to that situation. Hence the conclusion to “Uses of the word “Jew:”

…because I am disconcerted by seeing the word “Jew” associated – by intellectuals whose feebleness exasperates and misleads with the support that a large part of public opinion lends to odious policies. I know better, a thousand times better than the extremist faction, of the connection between the word “Jew” and the immense history of universal truths. In nullifying all the substantialist and racialist interpretations of it, in liberating it from any necessary connection to religious customs, in giving it a contemporary vivacity independent of fictitious narratives, in de-linking it from a slate which sticks it in the mud of imperial particularities; in sum, in liberating the word “Jew” from the triplet SIT, to which this faction tries to reduce it, I associate myself amicably with the work undertaken by many others, whether or not they lay claim to the predicate “Jew” by which a new force of the word can and will emerge.

Ok, but my question: how is this at all helpful? I’ll be the first to agree that politics needs to be severed from religion, but Badiou’s “attack” on the locution “Jewish State” makes me a bit uncomfortable. Is it as simple as refusing the identity between “Jew” and “Israeli?” If that’s the case, Badiou is offering nothing particularly interesting here. And moreover, how does one rid the yucky components or associations of any word? Then again, to be suspicious, one might even ask why Badiou cares so much about this word “Jew” and the state of Israel? Certainly, there are other injustices out there too? I don’t know, but this smacks of the same type of frustration Luther had in his vitriol against the Jews when he found out they wouldn’t listen to him and convert…

 

Στην σελίδα 36 του Ριζοσπάστη η εκρηκτική αντιφατική ελληνική ιστορία σε ένα μονόστηλο

Δημοσιεύεται σήμερα στην σελίδα 36 του Ριζοσπάστη, στο τμήμα "Στην Μνήμη Αγωνιστών" η προσφορά 1500 ευρώ των αδελφών Μ.

Ο ΔΜ είναι σήμερα από τους πιο σημαντικούς και αμφιλεγόμενους επιχειρηματιές.

Ο ΔΜ ευρίσκεται από τα είκοσι του στο χώρο της δεξιάς με την ευρεία λαικο εθνικιστική διάσταση.Το 1974 πρωτοστάτησε στην υποστήριξη του "Ναϊ"  στον βασιλιά.

Ο πατέρας ΖΜ έχει το τυπικό παρελθόν μιας γεννιάς Ποντίων αριστερών, ωστόσο είναι σε όλους γνωστό στην περιοχή  ότι υπήρξε μόνιμος υποστηρικτής των Απριλιανών κατά το διάστημα της φυλάκισης τους....

Σήμερα ο ΔΜ βοηθά την το ΚΚΕ "ως κόμμα λαικών αγώνων για την ακριβή παρακαταθήκη του πατέρα τους"

Πρόκειται για μια συνταρακτική πραγματική ιστορία που αποκρυσταλλώνει  τις πελώριες αντιφάσεις την εξέλιξη και την ιστορία του Ελληνικού Λαού τα τελευταία 100 χρόνια.

Προσφέρεται για λογότεχνική αναπαραγωγή για όποιον το ψάξει , όσο είναι καιρός.Οι άνθρωποι που ξέρουν την συνταρακτική ιστορία του ΖΜ και ΔΜ είναι λίγοι.

Τέλος , μπράβο στον Ριζοσπάστη που σε πνεύμα ευρύτητας και σεβασμού δέχτηκε μια τόσο αμφιλεγόμενη δωρεά.

Θα έπρεπε να είχε αναλάβει τα ηνία κάποιος με το σθένος του Ντε Γκωλ για να μας βγάλει από αυτήν την κατάσταση. Ο Ντε Γκωλ ήρθε στην εξουσία με τα χέρια και τις τσέπες άδειες αλλά τα κατάφερε! Είπε ο Jean-Claude Trichet ο αγαπημένος τραπεζίτης της Merkel

Όχι καλέ ο Αλαίν Μπαντιού το είπε.
Ως γνωστόν άλλο πράγμα ο πολίτης , άλλο ο φιλόσοφος, άλλο το έργο του, άλλο οι μελετητές του, άλλο οι τυφλοί οπαδοί, άλλο οι Μπαντιουιστές.Cool please.....
Η soft συνέντευξη του Αλαιν στην Καθημερινή ακολουθεί
Α ξέχασα,οι μεταφράσεις του Being & Event ,Logic of Worlds στα Αγγλικά χρηματοδοτήθηκαν από Γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού
Ψυχραιμία.... οι καιροί είναι περίπλοκοι

Μόλις βολεύεται στο ορθογώνιο τραπέζι της αίθουσας πρωινού του ξενοδοχείου Saint George Lycabettus, ο Αλέν Μπαντιού σχολιάζει την πανοραμική θέα της Αθήνας που απλώνεται μπροστά του. «Είναι εκπληκτικό να βλέπεις αυτή την πτυχή του Παρθενώνα, με φόντο τον Πειραιά και το Αιγαίο Πέλαγος» λέει με το βλέμμα κολλημένο στη θέα. Για τον Γάλλο μυθιστοριογράφο, δραματουργό και φιλόσοφο, η πόλη του Πλάτωνα εκπέμπει μια ποιητική όψη. Είναι σχεδόν 9 π.μ., ο ουρανός καθαρός και αυτή η «κορνίζα» τον εμπνέει. «Θα ήταν ιδανικό σκηνικό για την πρώτη σκηνή της Πολιτείας του Πλάτωνα, γιατί ήδη δουλεύω πάνω στο σενάριο του βιβλίου μου για το Χόλιγουντ. Θα έβλεπα λοιπόν τον Πλάτωνα να κάνει διάλογο μαζί σας! Μήπως θέλετε να γίνετε ηθοποιός;» λέει γελώντας και συνεχίζει: «Ναι, στη δική μου εκδοχή της Πολιτείας του Πλάτωνα έχω προσθέσει και μια γυναίκα για να είναι πιο ενδιαφέρουσα η συζήτηση. Το όνομά της είναι Αμάντα και θέτει πάντα λογικά ερωτήματα στον Πλάτωνα προκειμένου εκείνος να εξηγεί καλύτερα τη σκέψη του». Πράγματι, η σύγχρονη διασκευή της «Πολιτείας» αν και κυκλοφόρησε μόλις στη Γαλλία και στην Ελλάδα, όπου ο Ελληνας φιλόσοφος «ζει» εν έτει 2014 και τρέφεται βιολογικά, έχει προσαρμοστεί για το θέατρο και σύντομα θα βγει και στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Ο Αλέν Μπαντιού είναι συνεπαρμένος. Παρ’ όλα αυτά, απομακρύνει το βλέμμα του για να επιλέξει ανάμεσα από τα 22 πιάτα του μπουφέ που προσφέρονται ως πρωινό. Περιεργάζεται γρήγορα το... χρωματιστό τοπίο από ομελέτες, ντομάτες, γλυκά και διάφορα πιάτα λαχανικών. Ενδίδει στον πειρασμό, παίρνει ένα κρουασάν και μαρμελάδα φράουλα και στη συνέχεια κατευθύνεται προς το τραπέζι μας, εξακολουθώντας να παρατηρεί τη μοναδική θέα της Ακρόπολης. Κάθεται, παραγγέλνει έναν καφέ φίλτρου, προσθέτει δύο κουταλιές ζάχαρη και συνεχίζει τη συζήτηση από το σημείο που την είχαμε αφήσει. Εκτός από το σενάριο, σημαντικός για τον Μπαντιού είναι και ο ρόλος των γυναικών. «Στην Ελλάδα αποτελεί ολοφάνερα ένα ευαίσθητο θέμα, ενώ σε όλες τις δυτικές χώρες ο φεμινισμός αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς. Γερμανία, ΗΠΑ... Νομίζω ότι το βά­ρος της θρησκείας είναι πολύ μεγάλο. Είναι βέβαιο ότι οι προτεσταντικές χώρες είναι πιο φεμινιστικές. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε τη σχέση μεταξύ φεμινισμού και μοντερνισμού, υπάρχουν εξάλλου ιστορικοί παράγοντες που συνάδουν σε αυτό».

Πολλαπλός νεοπλατωνισμός

Αυτός ο σοφός 73χρονος αρέσκεται στο να ορίζει τη φιλοσοφία του ως πολλαπλό νεοπλατωνισμό και θα μπορούσε να αιτιολογεί αυτή την άποψή του για ώρες. Εξάλλου το έχει ήδη πράξει μέσω πολλών βιβλίων και δοκιμίων. Ο Αλέν Μπαντιού ήταν σχεδόν άγνωστος στο ευρύ κοινό έως την κυκλοφορία του ολιγοσέλιδου λιβελογραφήματός του: «Τίνος πράγματος είναι το όνομα Σαρκοζί;» το οποίο πούλησε πάνω από 60.000 αντίτυπα το 2008. Το βιβλίο θεωρήθηκε προσβλητικό για τους ψηφοφόρους του πρώην προέδρου Νικολά Σαρκοζί, οι οποίοι παρομοιάστηκαν με ποντίκια. «Είπα ότι ο Σαρκοζί επανήλθε, τόσα χρόνια μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας, στην πατροπαράδοτη γαλλική Δεξιά, αυτή που είναι κυνική και στενά συνδεδεμένη με τους επιχειρηματίες, στερούμενης άλλων αρχών προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Αυτό το φαινόμενο το αποκάλεσα πετενισμό, αναφερόμενος στον στρατάρχη Πετέν. Ομως, υπαινισσόμουν περισσότερο τους ψηφοφόρους του παρά τον ίδιο τον Σαρκοζί», εξηγεί. Εκτοτε εργάζεται πάνω σε πολλά βιβλία ταυτόχρονα, ταξιδεύει ανά τον κόσμο συμμετέχοντας σε συνέδρια και δεν φοβάται να εμπλακεί σε διαμάχες. Δύο βιβλία έχουν εκδοθεί εναντίον του το 2001 και το ακροαριστερό περιοδικό «Marianne» τον αποκάλεσε «γέρο χαμένο, του οποίου η πρωτοτυπία συνίσταται στο να υπερασπίζεται τις αποτυχίες του, κατά προτίμηση μέσα στο αίμα. Σταλινισμός, Mαοϊσμός, γενοκτονία της Καμπότζης». Ωστόσο, ο Μπαντιού δεν φοβάται τους εχθρούς του, φαίνεται μάλλον να το...απολαμβάνει. «Ο Καντ έλεγε ότι η φιλοσοφία είναι ένα πεδίο μάχης. Αυτό είναι αλήθεια και στην πραγματικότητα δεν απεχθάνομαι να έχω εχθρούς, επειδή υπό μία έννοια αυτό κάνει κάποιον να σημειώσει πρόοδο». Αυτές οι αντιπαραθέσεις δεν έχουν ανακόψει την επιτυχία των έργων του. Σε κάθε ένα από τα βιβλία του επικρίνει δριμύτατα τον καπιταλισμό, ενώ εξαίρει τον κομμουνισμό. Ο ίδιος πάντως παραδέχεται ανοιχτά, όπως ο Μαρξ, ότι «ο καπιταλισμός παραμένει μία μορφή σημαντικής προόδου σε σχέση με τον φεουδαλισμό, είναι το ομοίωμα του εκσυγχρονισμού, όμως πρέπει να προχωρήσουμε παρακάτω».
Στις κρίσεις η μνήμη δεν πρέπει να είναι βραχυπρόθεσμη
Οι συζητήσεις και οι αντιπαραθέσεις πάντα ανοίγουν την όρεξη. Αφού μίλησε αρκετή ώρα, ο Αλέν Μπαντιού αποφάσισε να σερβίρει στον εαυτό του μια ποικιλία από ελληνικά τυριά. «Είναι σε μεγάλο βαθμό μια ειδικότητα της Νότιας Ευρώπης, την οποία οι Γερμανοί δικαιολογημένα ζηλεύουν. Στον Βορρά, εκτός από την Ολλανδία, δεν υπάρχει τίποτα», λέει καθώς απολαμβάνει το ανθότυρο. Η Γερμανία είναι συχνά στο στόμα του όταν θέλει να χρησιμοποιήσει προσβλητικά υπονοούμενα. Για τον Γάλλο φιλόσοφο, τα «εκ Γερμανίας» δριμύτατα σχόλια, κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης, δεν ήταν δικαιολογημένα.

«Γρήγορα ξεχνάμε το πρόσφατο παρελθόν. Πριν από δέκα ή είκοσι χρόνια, η Γερμανία ήταν ο ασθενής της Ευρώπης και η Γαλλία έχαιρε άκρας υγείας! Οταν ο καγκελάριος Σρέντερ ήρθε στην εξουσία, τάχθηκε υπέρ της μείωσης του χρέους επιβάλλοντας πρωτοφανή επιβάρυνση στον λαό του. Ξεχνάμε επίσης ότι ο καπιταλισμός επιφέρει κυκλικές κρίσεις, δεν πρέπει να διαθέτουμε βραχυπρόθεσμη μνήμη. Η Ελλάδα έχαιρε άκρας υγείας εδώ και δέκα χρόνια, ενώ η Ιαπωνία ήταν άρρωστη εδώ και 20 χρόνια, αλλά δεν πέθανε». Αυτό είναι επίσης που αιτιολογεί την αισιοδοξία του για το μέλλον του ελληνικού χρέους. «Η πιθανότητα συγκεκαλυμμένης άρσης του χρέους είναι πολύ μεγάλη. Οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι, όπως και μερικοί Γερμανοί, αρχίζουν να το συζητούν. Δεν μπορούμε πάντα να ζητάμε ακόμα περισσότερα από τους Ελληνες. Θα υπάρξει, λοιπόν, ένα μορατόριουμ σχετικά σύντομα», εκτιμά. «Εφόσον η γερμανική κυβέρνηση άλλαξε, η κατάσταση μάλλον θα βελτιωθεί, όμως υπάρχει το πρόβλημα της Ζώνης του Ευρώ». Παράλληλα ωστόσο, λέει ότι «μπορεί να είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί ένα ειδικό καθεστώς για τις αδύναμες χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία ή η Πορτογαλία. Θα παραμείνουν στην Ε.Ε., αλλά υπό ένα διαφορετικό καθεστώς, διότι το ευρώ είναι πολύ ισχυρό και η Ευρώπη πολύ χρεωμένη». Του αρέσει να συγκρίνει τη Γηραιά Ηπειρο με ένα παραδεισένιο νησί, αλλά σύντομα επιστρέφει στην πραγματικότητα. «Η Ε.Ε. αποτελεί το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού, αντιστοιχεί στο 25% της παγκόσμιας παραγωγής και στο 50% των παγκόσμιων δαπανών. Είναι υπερβολικά μεγάλο νούμερο. Οι Αμερικανοί και οι Κινέζοι ασκούν τόση πίεση που η Ευρώπη δεν θα αντέξει».

Και είναι η δυσπιστία του απέναντι στην Ε.Ε. που τον κάνει να θαυμάζει λιγότερο το ότι οι Ουκρανοί διαδηλώνουν για «περισσότερη Ευρώπη», ενώ βρίσκει πιο ενδιαφέρον ότι οι Ταϊλανδοί επιδιώκουν «περιορισμένη δημοκρατία». Πώς το στηρίζει; «Η ελευθερία στο καπιταλιστικό σύστημα είναι συχνά ελευθερία της διαφθοράς». Αλλά ο φιλόσοφος, τόσο παράδοξος όσο και ιδεολόγος, δεν κρύβει τον θαυμασμό του για την εξέλιξη του κόσμου. Οσο εκρηκτική κι αν είναι.
Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο Ηρακλής της πολιτικής
Ο Αλέν Μπαντιού εξακολουθεί να είναι επικριτικός απέναντι στους πολιτικούς ηγέτες, όποιοι και αν είναι αυτοί. Ξεκινώντας μάλιστα από τον ίδιο τον πρόεδρο της Γαλλίας, τον Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος, σύμφωνα με τον Μπαντιού, ως προσωπικότητα, κατά τη διάρκεια της υποψηφιότητάς του δεν ενέπνεε καμία ελπίδα, ενώ ένα μεγάλο τμήμα των προεκλογικών του υποσχέσεων διατυπώθηκαν απλώς για να υπογραμμίσουν μια σημαντική διαφορά με τον Νικολά Σαρκοζί.

«Οταν ο Φρανσουά Ολάντ δήλωνε ότι οι εχθροί του ήταν οι πλούσιοι, ήξερα πολύ καλά ότι επρόκειτο για δημαγωγία. Και όταν ήρθε στην εξουσία, συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε κανένα περιθώριο για ελιγμούς, όφειλε να μειώσει το χρέος. Θα έπρεπε να πάρει ρίσκα, όμως ο Ολάντ ήταν υπερβολικά προσεκτικός... εκτός από την ιδιωτική του ζωή», λέει με ένα σαρκαστικό χαμόγελο προτού σερβιριστεί ξανά με καφέ και προσθέσει εκ νέου δύο κουταλιές ζάχαρη. «Τώρα, ο Ολάντ πρέπει να τραβήξει κουπί, αλλά νομίζει ότι η κρίση δεν θα διαρκέσει για πάντα. Η πολιτική του, λοιπόν, βασίζεται στην αναμονή. Εξοικονομεί χρόνο, δικαιολογεί την απραγία του και λαμβάνει μέτρα λιτότητας. Εν τω μεταξύ, είναι περιτριγυρισμένος από όλα τα μεγάλα αφεντικά που υποτίθεται ότι μισεί!». Αυτή η συμπεριφορά που αγγίζει την πολιτική υποκρισία, ενοχλεί τον Αλέν Μπαντιού, ο οποίος θα προτιμούσε να δει έναν πρόεδρο να εμφανίζεται στην τηλεόραση, ενώπιον των Γάλλων, και να τους πει ότι η κατάσταση είναι δύσκολη, θα γίνει χειρότερη, «αλλά εάν μείνουμε ενωμένοι ως λαός, η χώρα θα μπορέσει να σωθεί». Ομως, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν υπάρχει κανείς ηγέτης σήμερα, ο οποίος να είναι ικανός να ανταποκριθεί στο ύψος των περιστάσεων. «Ολοι αυτοί είναι διοικητικά στελέχη, άρα φανατικοί οπαδοί των νόμων της πραγματικότητας. Στην Ελλάδα υπακούουν στην τρόικα, στη Γαλλία ακολουθούν τις εντολές των επιχειρηματιών. Θα έπρεπε να είχε αναλάβει τα ηνία κάποιος με το σθένος του Ντε Γκωλ για να μας βγάλει από αυτήν την κατάσταση. Ο Ντε Γκωλ ήρθε στην εξουσία με τα χέρια και τις τσέπες άδειες αλλά τα κατάφερε!».

Η πολιτική τον απασχολεί πολύ, ειδικά όταν βρίσκεται στην Ελλάδα. «Εχω έρθει εδώ και άλλες φορές και δεν έχω δει ποτέ τόσο πολλά άτομα να παρακολουθούν διάλεξή μου στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Στις χώρες που βιώνουν έντονα την κρίση, όπως η Ελλάδα, η Τουρκία, η Κορέα, υπάρχει μια προσμονή και κυρίως μια νεολαία που αναρωτιέται τι συμβαίνει. Οι πολιτικοί είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι για αυτές τις καταστάσεις».

Το συμβόλαιο

Νιώθει ότι οι ηγέτες έχουν χάσει εντελώς την πίστη στο έργο και στα λόγια τους και αυτό τον θλίβει. «Υπάρχει ένα συμβόλαιο μεταξύ του υποψηφίου και του ψηφοφόρου του. Πιστεύουμε κατ’ ελάχιστον ότι οι εκλεγμένοι θα πραγματοποιήσουν μερικές από τις υποσχέσεις τους. Ομως τώρα πια δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση». Δίχως να είναι αιθεροβάμων, θέλει να αποδώσει στους φιλοσόφους την αποστολή που τους ανατέθηκε: να αναπτύξουν μεγάλες ιδέες. «Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο λέω ότι είμαι κομμουνιστής ή αριστερός ριζοσπάστης, για να προκαλέσω». Παρά τους επαίνους του κομμουνισμού και των κομμάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς, γνωρίζει ότι αυτή η ιδεολογία έχει και τα όριά της. «Οταν οι άνθρωποι έρχονται στην εξουσία, αλλάζουν τροπάριο. Ο Φρανσουά Μιτεράν ανέφερε αποσπάσματα του Λένιν για τον σκοπό αυτό, λέγοντας ότι θα ήθελε να πραγματοποιήσει όλες τις ιδέες του, «αλλά αυτό είναι αδύνατο». Αμέσως, ο Αλέξης Τσίπρας έρχεται στον νου του. Δεν κρύβει ότι υποστηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά διατηρεί επιφυλάξεις και λίγη ελπίδα. «Θα είναι σαν όλους τους άλλους και θα προσαρμοστεί στους περιορισμούς της εξουσίας, αν εκλεγεί, γιατί, προκειμένου να σωθεί η Ελλάδα, πρέπει κανείς να γίνει Ηρακλής της πολιτικής και να είναι έτοιμος να εφαρμόσει ένα καλά καθορισμένο έργο. Αυτή δεν είναι η περίπτωση του Τσίπρα, έχει πίσω του μία πολύ σύνθετη και πολύ απείθαρχη πολιτική οργάνωση και δεν διαθέτει το απαραίτητο ανάστημα. Αυτό είναι το πρόβλημα των ριζοσπαστικών πολιτικών, κατέρρευσαν και το όραμά τους δεν είναι αρκετά ενωτικό και συνεκτικό».

Βεβαίως, στην ιστορική κλίμακα υπάρχουν οι περίοδοι όπου οι πολιτικές προοπτικές βρίσκουν την αποτελεσματική μορφή τους, αλλά είναι πολύ σπάνιες. Και ο Αλέν Μπαντιού αμφιβάλλει ότι η Ελλάδα θα αποτελέσει εξαίρεση.
Η συνάντηση

Το πέρασμα από την Αθήνα του Αλέν Μπαντιού ήταν σύντομο και το πρόγραμμά του τόσο βεβαρημένο, που τελικά πρότεινε να πάρουμε πρωινό στο Saint George Lycabettus, το ξενοδοχείο όπου διέμενε. Ο πλούσιος μπουφές ήταν εξαιρετικός και ιδιαίτερα δελεαστικός, αλλά ο φιλόσοφος αρκέστηκε σε ένα φυσικό χυμό πορτοκάλι, ένα κρουασάν, λίγη μαρμελάδα φράουλα, τρία είδη ελληνικών τυριών και καφέ φίλτρου με δύο κουταλιές ζάχαρη. Εγώ απόλαυσα ένα καπουτσίνο και ένα κομμάτι κέικ βανίλιας. Δεν με άφησε να πληρώσω τον λογαριασμό.
Oι σταθμοί του
1937
Γεννιέται στο Ραμπάτ του Μαρόκου.
1960
Πρώτη θέση στον εισαγωγικό διαγωνισμό πανεπιστημιακών για καθηγητές Φιλοσοφίας.
1969
Συμμετέχει στη δημιουργία της μαρξιστικής - λενινιστικής Ενωσης Κομμουνιστών της Γαλλίας, μία μαοϊκή ομάδα, της οποίας ηγείται έως τις αρχές της δεκαετίας του ’80.
1979
Οταν ξεσπά ο πόλεμος Καμπότζης - Βιετνάμ, και ο κόσμος ανακαλύπτει τα εγκλήματα του Πολ Ποτ και των Ερυθρών Χμερ, διαμαρτύρεται με άρθρο του στη Le Monde, ενάντια στην «εισβολή στην Καμπότζη από 120.000 Βιετναμέζους», υπερασπιζόμενος τον Πολ Ποτ και τους Ερυθρούς Χμερ. Στο άρθρο με τίτλο «Η Καμπότζη θα νικήσει!», ο Μπαντιού δεν φοβήθηκε να χρησιμοποιήσει τον όρο «τελική λύση». Οταν ρωτήθηκε σχετικά, δήλωσε ότι μετάνιωσε.
1999
Καθηγητής στην Ecole Normale Supérieure του Παρισιού και διευθυντής προγράμματος στο Διεθνές Κολέγιο Φιλοσοφίας.
2007
Δημοσίευση του βιβλίου «De quoi Sarkozy est-il le nom? » (Τίνος πράγματος είναι το όνομα Σαρκοζί;).
2013
Δημοσίευση του βιβλίου «La République de Platon».

Έντυπη

Δ.Σεβαστάκης: Το Πολιτικό Μπουκάλι (Ποιος συμβάλει τελικά στη "δεξιά" πραγματικότητα;)

Δημοσιεύω το κείμενο του Δ.Σεβαστάκη γιατί ενώ συμφωνώ με  την αγωνία που αναδύεται και την περιγραφή, ωστόσο βρίσκω μια εξαιρετική αδυναμία.

Ενώ διαβλέπει ορθά η λαική προσέγγιση προς το Συριζα να προέρχεται από "εκτόνωση και μικροσυμφέρον" εν τούτοις αποσιωπά τελείως το διφυή Συριζαικό λόγο.Ο λόγος αυτός είναι στον ένα πόλο τεχνικός, ανατομικός στον άλλο πόλο νευματικός υπαινικτικός.Ο νευματικός λόγος όχι μόνο αποκρίνεται σε αυτά τα μικροσυμφέροντα αλλά τα κολακεύει. Η επίσημη Συριζαική άποψη ότι τα μικροσυμφέροντα θα αμβλυνθούν στο μέλλον εντός του "αντιμνημονιακού" χρόνου είναι το πολιτικά ορθό άλλοθι για την όξυνση τους. Ο ΔΣ ορθά διαπιστώνει μια "δεξιά" πραγματικότητα, αλλά ο δημόσιος Συριζαικός λόγος πόσο συμβάλει σε αυτήν;

Ετσι η τελική επίκληση μιας ειδικής συμφωνίας με την Δημαρ γίνεται  λογικά συνεπής, αλλά υποκρύπτει το βασικό συλλογισμό του άρθου: Ο Σύριζα δημαγωγεί και έχει ανάγκη από ένα πιο νουνεχή σύμμαχο.



Πηγή: Αυγή
Πώς μπορεί να υπάρξει Αριστερά σε μια οικονομία μόχλευσης, ομολόγων, δανειοκρατίας και εξάρτησης; Σε τι Αριστερά αντιστοιχεί μια οικονομία χωρίς παραγωγή ή μάλλον μια οικονομία που αλλοτριώνει το μέσον της (το χρήμα) , ανάγοντάς το σε δεσπόζουσα παραγωγική δύναμη; Πού εκτείνεται, μέσα στη χρηματοπιστωτικήευπλαστότητα, το αριστερό εγχείρημα; Ή μήπως η ίδια η πραγματικότητα είναι «δεξιά»; Κι όποιος την ακολουθήσει γίνεται αυτομάτως δεξιός;Πολλοί βιάζονται να ξεμπερδέψουν με τέτοια ερωτήματα, πηγαίνοντας προς την αναχωρητική επιλογή ή τη γενικότητα. Έξω από την επώδυνη διαπάλη που σχετίζεται με συγκεκριμένα ερωτήματα, συγκεκριμένων αναγκών, μπορείς να κυκλοφορείς ελεύθερος κατηγορώντας του άλλους για δεξιούς. Τα προβλήματα βέβαια θα πολλαπλασιάζονται, τα ερωτήματα θα τίθενται, οι απαντήσεις δεν θα δίνονται.

Είναι γεγονός πάντως, και αυτό φαίνεται και από τις χαλαρές κινητοποιήσεις και την εξάντληση των πολιτών, ότι υπάρχει μια κυτταρική αλλαγή στα θεμελιώδη αριστερά επίδικα. Και δεν νομίζω ότι πρόκειται για την επιρροή μιας πραγματικότητας που απλώς είναι «δεξιά» ή για ρεφορμιστικές στροφές και οπορτουνισμούς.Η χαμηλή ποιότητα στις διεκδικήσεις και τις κινητοποιήσεις, αλλά και η πολιτική ανάλυση που υποκαθίσταται από μια κούφια αναφορικότητα, μια βαθύτερη μεταστροφή φαίνεται ότι προοικονομούν. Ένα νέο είδος πολιτικού κοινού είναι υπό διαμόρφωση που δεν προκύπτει από τη δεξίωση λαϊκού συμφέροντος και μορφών πάλης, πολύ περισσότερο των διεκπεραιωτικών.Ο πολιτικός ύπνος έχει διπλό πρόσωπο: στις εκτονώσεις και το μικροσυμφέρον.

Κάτω απ' αυτούς τους όρους θέλω να δούμε το ιδιότυπο φαινόμενο. Η Αριστερά, σε μια παράδοξη στροφή της πολιτικής μοίρας, τείνει σ' έναν εγκλωβισμό στο πολιτικό μπουκάλι, χωρίς ζωτικό χώρο και ευδιάκριτες δυνατότητες πολιτικής επέκτασης. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που σε πρώτη ανάγνωση σχετίζεται, εκτός από αυτά που προανέφερα, και με τα αποδυναμωμένα ιδεολογικά χαρακτηριστικά της, την κουλτούρα μετάθεσης και αναβολής που κουβαλάει ως απότοκο ενός ακατάστατου πολιτικού εμπειρισμού. Αυτό άλλωστε είναι ένα βασικό χούι ολόκληρης της σκηνής: το βλέποντας και κάνοντας.Το πρόβλημα του πολιτικού μπουκαλιού, το πρόβλημα της ιδιότυπης απομόνωσης, βρίσκεται, επίσης, στις διάφορες καθηλώσεις που εμποδίζουν την Αριστερά στο ανεξίθρησκο άνοιγμα σε νέα πολιτικά ακροατήρια. Κάθε παράμετρος του αριστερού παζλ έχει και έναν εχθρό απέξω, διαθέτει κάποια, τάχα μου, αμετάθετα όρια, διαθέτει έναν αποχρώντα λόγο ώστε να αποκλείει κάποιον. Αλλά νομίζω αυτά τα γνωστά και παμπάλαια ελαττώματα συναντούν και ορισμένα αναπτυσσόμενα χαρακτηριστικά μεταλλαγής της κοινωνίας, τα οποία υπαινίχθηκα στην αρχή του κειμένου.

Τα χαρακτηριστικά αυτά η Αριστερά τα εσωτερικεύει αμάσητα λόγω της ιδεολογικής και θεωρητικής καχεξίας της, αλλά και λόγω της πολυαναφορικότητας με την οποία υποκαθιστά την ισχνή ιδεολογία.Το πρόβλημα του «πολιτικού μπουκαλιού» βρίσκεται στην πολυδιαίρεση του κοινωνικού σώματος και τη χαμηλή πολιτική του ποιότητα. Το στοιχείο αυτό εκφράζεται και από τη δομική αδυναμία των κοινωνικών ομάδων να αρθρώσουν αίτημα που μπορεί να συλλογικοποιηθεί, να γίνει ευρύτερο κτήμα, εκφράζεται στην αδυναμία των ομάδων να συντάξουν κλίμακα, να ανασυγκροτήσουν πολιτική ταυτότητα αντιληπτή και προσλήψιμη από τους άλλους, εκφράζεται από την αδυναμία να διασταυρωθούν με ευρύτερα στρώματα και επίδικα. Η κοινωνία τρέμει μπρος στις ημερομηνίες και τα ποσά, βρίζει σβησμένα, ναρκώνεται, και εγκληματεί. Αρκείται σ' αυτά.


Οι κοινωνικές ομάδες μεταλλάσσονται και από φόβο και από φτώχεια και από αλληλομίσος, δεν διαθέτουν σαφείς μορφές, γλώσσα, επιθυμίες που να σημασιοδοτεί πολιτικά και δεν μπορούν να βρουν τις ενδεδειγμένες μορφές πολιτικής διατράνωσης. Ένα χάος από ελαττωματικές επιθυμίες που τώρα δεν υπάρχει κανένα καταναλωτικό εργαλείο να εξωραΐσει.Κάτω από αυτές τις συνθήκες και υπ' αυτούς τους όρους «μπουκαλιού», πρέπει να τεθεί και το ερώτημα της συνεργασίας ιδίως με τη ΔΗΜ.ΑΡ., τα πολιτικά χαρακτηριστικά που θα προσλάβει , τους κόμβους που πρέπει υποχρεωτικά να περιλάβει ως συνεργατικό επίδικο. Μια συνεργασία χωρίς επίλυση μερικών θεμελιακών αγκυλώσεων δεν θα έχει διάρκεια ακόμα κι αν η εξουσία είναι δελεαστική και ενοποιητική. Δεν αρκεί να γυρίσεις ανάποδα την αναχωρητική μεταφυσική και τη γενικολογία για την οποία μίλησα παραπάνω για να δώσεις λύσεις και να μην αναπαραγάγεις στρεβλώσεις. (Θα συνεχίσω σε επόμενο κείμενο).