Ποίοι είναι οι λόγοι της αισιοδοξίας και ελπίδας;

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Κ.Λαπαβίτσας δείχνει καταπληκτικές φιλολογικές ικανότητες (δες και αυτό).

Στο κείμενο που ακολουθεί με τον κωδικό τίτλο "Λόγος για αισιοδοξία κι ελπίδα" έχουμε μια ενδιαφέρουσα δομή.

Γίνεται μια περιγραφή της κατάστασης ( με πλάγια )

Κατατίθεται ο λόγος της αισιοδοξίας .Surprise...αυτός είναι η δημοσιονομική ισορροπία και η το ισοσκελισμένο ισοζύγιο..(με bold)

Στο περαιτέρω συλλογισμό του άρθρου γίνεται άρρητα μια πολύ αμφισβητούμενη παραδοχή: η ισορροπία και το ισοζύγιο διατηρούνται ανέπαφα, από τη δυνητική και επερχόμενη  ριζική πολιτική αλλαγή.Η ριζική αλλαγή πολιτική θεωρείται ως "zero effect" για την οικονομία. Σωστά ,γιατί η ονομαζόμενη ριζική αλλαγή δεν υπάρχει ως διαχείριση μιας νέας κατάρρευσης , αλλά ως εκδοχή μεταμνημονιακού κύκλου.Επειδή όμως η κατάρρευση εξαρτάται κυρίως από τις Ευρωπαικές ελιτ, η άρρητη προκείμενη είναι σαφής: θά έχουμε τόσο ριζική αλλαγή όσο δεν θα τους ενοχλούμε για να μας καταρρεύσουν...

To Compromesso Storico a la Ελληνικά, σκιαγραφείται σιγά σιγά.

Μπορούμε να ελπίζουμε

Πηγή: costaslapavitsas.blog

Κλείνουμε πλέον έξι χρόνια ύφεσης, τέσσερα των οποίων ήταν χρόνια Μνημονίων. Οι φανατικοί υποστηρικτές τους συνεχίζουν ακόμη να καθορίζουν την πορεία της χώρας. Υπάρχει, λοιπόν, κάποιος λόγος αισιοδοξίας; Ναι, υπάρχει.

Η καταστροφή που επέφεραν τα Μνημόνια είναι φυσικά χωρίς προηγούμενο: συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 25%, ανεργία περίπου 28% και των νέων πάνω από 60%, συντριβή μισθών και συντάξεων, πτώση της βιομηχανικής παραγωγής κατά 30%, κατάρρευση των επενδύσεων, υποχώρηση της κατανάλωσης, συνεχής πτώση των λιανικών πωλήσεων, χλωμές επιδόσεις εξαγωγών. Ούτε ένας – επαναλαμβάνω, ούτε ένας – δείκτης της πραγματικής οικονομίας δεν έχει ακόμη θετική δυναμική.

Ο αντίκτυπος στην κοινωνία είναι εξίσου τρομακτικός: εκτόξευση των ποσοστών φτώχειας, μετανάστευση των καλύτερα εκπαιδευμένων, αποδιάρθρωση της παιδείας, επιδείνωση της δημόσιας υγείας, έξαρση των ψυχικών διαταραχών, επιδημία αυτοκτονιών. Τα εργατικά και μικρομεσαία στρώματα είναι βαρύτατα τραυματισμένα, ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί, κυριαρχεί η αίσθηση της ανησυχίας, της απογοήτευσης και της φυγής για όποιον μπορεί.

Παρ’ όλα αυτά, οι υποστηρικτές των Μνημονίων ισχυρίζονται ότι η επιλογή του 2010 ήταν σωτήρια γιατί οποιαδήποτε άλλη θα ήταν πολύ χειρότερη. Το επιχείρημα αυτό δείχνει πόσο φανατικός και στενόμυαλος είναι ο σκληρός πυρήνας των Μνημονιακών. Όποια απίστευτη καταστροφή κι αν συμβεί στη χώρα, θα συνεχίσουν να λένε ‘σκεφτείτε τι θα είχε γίνει αν παίρναμε τον άλλο δρόμο’. Η ιστορική ετυμηγορία όμως ήδη διαφαίνεται: τα Μνημόνια ήταν τραγική εθνική αποτυχία.

Θα απαντήσει ίσως κάποιος, μα αυτήν την πορεία επέλεξε στην πράξη ο ελληνικός λαός, εφόσον δεν αντέδρασε απορριπτικά. Δεν είναι έτσι βέβαια. Η λαϊκή αντίδραση ήταν εντονότατη μέχρι και το τέλος του 2011. Κατόπιν όμως υποχώρησε, καθώς όσο βάθαινε η κρίση, τόσο σκλήραινε η ταξική αντιπαλότητα μέσα στην κοινωνία. Η Τρόικα λειτούργησε ως ταξικός καταλύτης, επιφέροντας νέους και σκληρότατους διαχωρισμούς. Τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα τάχθηκαν από την αρχή υπέρ των Μνημονίων κι ελάχιστα επηρεάστηκαν στην καθημερινή τους ζωή. Αλλά και σημαντικά κομμάτια της μεσαίας τάξης, είτε από το φόβο της κοινωνικής αναταραχής, είτε γιατί συνέχισαν να ελπίζουν ότι κάθε περικοπή, ή κάθε νέος φόρος θα είναι – επιτέλους – ο τελευταίος, αποδέχτηκαν σιωπηλά τη μνημονιακή πολιτική.

Η συμμαχία αυτή είναι το κοινωνικό στήριγμα των Μνημονίων, έστω κι αν τα μεσαία της στρώματα έχουν δεχθεί μεγάλο κόστος. Υπερίσχυσε ο φόβος της κοινωνικής αλλαγής, της σύγκρουσης με τους ‘εταίρους’, της προοπτικής να στηριχθεί η Ελλάδα στις δικές της δυνάμεις. Αυτή είναι η κοινωνική βάση του κρατικού αυταρχισμού, του σταδιακού περιορισμού της δημοκρατίας και των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου που τελικά επέβαλαν τα Μνημόνια. Εκεί πάτησε και η ακατάσχετη λεκτική τρομοκρατία των ΜΜΕ για τα υποτιθέμενα δεινά οποιασδήποτε άλλης πορείας.

Το ζήτημα που αποκρυστάλλωσε τον ταξικό διαχωρισμό ήταν φυσικά το ευρώ. Για όσους έχουν γνώση της νομισματικής θεωρίας, ή απλώς παρατηρούν την κοινωνία χωρίς παρωπίδες, ήταν φανερό ήδη από το 2010 ότι έτσι θα συνέβαινε. Το χρήμα δεν είναι ποτέ ένα ασήμαντο μέσο ανταλλαγής, αλλά συμπυκνώνει την ουσία των οικονομικών σχέσεων στην καπιταλιστική κοινωνία και μετατρέπεται σε στοιχείο ταυτότητας για τον καθημερινό άνθρωπο. Το μνημονιακό στρατόπεδο γρήγορα το κατάλαβε και συνεχώς εξεβίασε τον ελληνικό λαό με το δίλημμα: Μνημόνια, ή έξοδος από την ΟΝΕ.

Τα στρώματα που χτυπήθηκαν πιο σκληρά από τα Μνημόνια είναι ο κορμός της κοινωνίας, δηλαδή η μισθωτή εργασία που σήκωσε το βάρος της ανεργίας και οι μικρομεσαίοι που ρημάχτηκαν από την κατάρρευση της ζήτησης και την έλλειψη πιστώσεων. Δυστυχώς δε μπόρεσαν να βρουν πειστική απάντηση στο εκβιαστικό δίλημμα. Μεγάλη είναι η ευθύνη του πολιτικού αλλά και του πνευματικού κόσμου της χώρας που φάνηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και δεν απέρριψαν δυναμικά τον εκβιασμό προσφέροντας ιδέες κι ελπίδα. Ήταν φυσικό να κυριαρχήσει η αίσθηση της απογοήτευσης, της ήττας και της φυγής στον κορμό της κοινωνίας.

Μπορεί λοιπόν να υπάρξει αισιοδοξία σ’ αυτές τις συνθήκες; Ναι, αρκεί να δει κανείς τα πράγματα με ψυχραιμία. Η βαθύτατη ύφεση σταθεροποίησε τα δημοσιονομικά και σχεδόν μηδένισε το έλλειμμα διεθνών συναλλαγών της χώρας. Η ελληνική οικονομία έχει βρει προσωρινή ισορροπία, ακριβώς γιατί η Ελλάδα έγινε πολύ φτωχότερη. Η ύφεση βαδίζει πλέον προς το τέλος της και, είτε το 2014, είτε το 2015, θα σημειωθεί θετικός ρυθμός ανάπτυξης. Αν όμως συνεχιστεί η πολιτική των Μνημονίων, δεν πρόκειται να ακολουθήσει ταχύρρυθμη ανάπτυξη, ικανή να μειώσει σημαντικά την ανεργία και να αναπληρώσει τις απώλειες εισοδήματος. Η Ελλάδα θα λιμνάσει για χρόνια, καταστρέφοντας το παραγωγικό της δυναμικό και μπαίνοντας σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη περίοδο ιστορικής ασημαντότητας.
Το ερώτημα λοιπόν είναι, πόσο θα αντέξει η κοινωνική συμμαχία που στηρίζει τη μνημονιακή πολιτική; Οι οιωνοί δεν είναι καλοί. Έρχονται εκλογές και η δημοσκοπική απήχηση των ‘σωτήρων’ της χώρας είναι φτωχότατη. Η αντιπολίτευση έχει δεσμευθεί να προχωρήσει σε σειρά ριζοσπαστικών μέτρων, ότι κι αν διακηρύσσει για το ευρώ. Οι εκλογές θα απελευθερώσουν ένα κύμα λαϊκών αιτημάτων και πιεστικών αναγκών. Η πραγματική ταξική μάχη θα δοθεί σε τέτοιες συνθήκες και τότε η χώρα είτε θα πάρει πορεία ελπίδας, είτε θα παρακμάσει ιστορικά. Είναι πιθανόν το ευρώ να λειτουργήσει ξανά ως το κρίσιμο ζήτημα, ο μοχλός για την επιβολή κοινωνικού συντηρητισμού και εθνικής φθοράς. Μόνο που δε θα είμαστε πια στο 2010-11 και ο εκβιασμός δε θα περάσει εύκολα. Όσοι το καταλαβαίνουν, καλό είναι να αρχίσουν να ετοιμάζονται.

Β.Καραγιάννης: Η Εύθραστη Οικονομία της Τουρκίας

Πηγή: facebook.com/vkarayannisfinance

Η εύθραυστη οικονομία της Τουρκίας

Είναι εμφανές ότι στην ειδησιογραφία σχετικά με την Τουρκία, επικρατούν οι ειδήσεις που αφορούν τις συλλήψεις κάποιων συγγενών Τούρκων πολιτικών ή άλλων επιχειρηματιών, στο πλαίσιο της επιχείρησης της τοπικής εισαγγελίας και αστυνομίας, με την ονομασία Büyük Rüşvet (μεγάλη δωροδοκία).

Μπορεί στα πρωτοσέλιδα να κυριαρχούν οι πρωτόγνωρες φραστικές αλληλοεπιθέσεις, μεταξύ του πρωθυπουργού της Τουρκίας κ. Ερντογάν και του επικεφαλή του μετριοπαθούς ισλαμικού κινήματος "Χιζμέτ" κ.Γκιουλέν ή οι διαδηλώσεις εναντίον της διαφθοράς ή της ισλαμικής ατζέντα Ερντογάν.

Αλλά μάλλον περνά σε δεύτερη μοίρα, το ότι όλες οι παραπάνω πολιτικές εξελίξεις, επιβαρύνουν την εύθραυστη κατάσταση της τουρκικής οικονομίας. Για το θέμα έχω αναφερθεί επανειλημμένως στο παρελθόν, προβλέποντας το οικονομικό αδιέξοδο που οδηγείτο το λεγόμενο οικονομικό θαύμα της Τουρκίας.

Κάτι που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι η πρόσφατη οικονομική ανάπτυξη της γείτονος χώρας στηρίχτηκε κυρίως στον εξωτερικό δανεισμό, κι αυτό αντανακλάται στο υπερβολικό έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.

Αυτό σημαίνει ότι η οικονομία της Τουρκίας, παραμένει εξαιρετικά ευάλωτη στο ενδεχόμενο μίας πιθανής μείωσης ή ακόμα και παύσης του εξωτερικού δανεισμού της οικονομίας.

Αυτό το ενδεχόμενο, εάν συμβεί, όχι μόνο θα επηρεάσει αρνητικά την οικονομική δραστηριότητα, αλλά θα εντείνει και στην πολιτική αναταραχή, «σπρώχνοντας» την πολιτικοοικονομική κατάσταση της Τουρκίας σε «αχαρτογράφητα ύδατα».

Πόσο πιθανό είναι αυτό να συμβεί η αδυναμία εξωτερικού δανεισμού της Τουρκίας, το επόμενο διάστημα? Είναι αρκετά πιθανό και θα το εξηγήσω παρακάτω.

Για να δούμε την κατάσταση σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, μετά την ευρωπαϊκή κρίση χρέους των PIIGS, τη σκυτάλη του παγκόσμιου οικονομικού ενδιαφέροντος παίρνει για το 2014, η ομάδα των χωρών του Fragile Five (πέντε εύθραυστες), μέλος της οποίας είναι και η Τουρκία.

Η ονομασία Fragile Five συμπεριλαμβάνει τις Τουρκία, Βραζιλία, Ινδία, Ινδονησία και Νότιο Αφρική και κατοχυρώθηκε από την Morgan Stanley. Το κοινό σημείο των πέντε χωρών είναι ότι είναι όλες μέλη της ομάδας G20, δηλαδή συγκαταλέγονται ανάμεσα στις είκοσι μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου.

Η ομάδα Fragile Fine αφορά εκείνες τις μεγάλες οικονομικές δυνάμεις της υφηλίου, οι οποίες ενδεχομένως να επηρεαστούν περισσότερο από το taperıng, δηλαδή την έναρξη της σταδιακής μείωσης του προγράμματος παροχής ρευστότητας προς τη αμερικανική οικονομία, και κατ’ επέκταση, της ανόδου των επιτοκίων στις ΗΠΑ.

Με άλλα λόγια, οι χώρες του Fragıle Fıve, συγκαταλέγονται σε αυτές που είναι οι πιο ευάλωτες σε οικονομική κρίση κατά το 2014.

Το βασικό στοιχείο, το οποίο οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα, αποτελεί το σημαντικό έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών που διατηρούν και οι πέντε χώρες του Fragile Five. Με άλλα λόγια, θεωρούνται ως οι μεγάλες χώρες της υφηλίου, των οποίων η πρόσφατη ραγδαία ανάπτυξη στηρίχτηκε κυρίως σε δανεικά από ΗΠΑ και Ευρώπη και οι οποίες δεν διαθέτουν ισχυρά οικονομικά ή παραγωγικά αντίβαρα για να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο μίας μαζικής φυγής κεφαλαίων στο εξωτερικό.

Όλα ξεκίνησαν το Μάιο του 2013, όταν ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ (Fed), B.Bernanke, αναφέρθηκε για πρώτη φορά στο ενδεχόμενο έναρξης (tapering) της μείωσης του μηνιαίου προγράμματος παροχής ρευστότητας προς την οικονομία των ΗΠΑ, ως αποτέλεσμα της βελτίωσης της γενικότερης μακροοικονομικής εικόνας της.

Η αναφορά και μόνο της πρόθεσης του tapering, προκάλεσε σημαντικές μετακινήσεις κεφαλαίων από τις αναδυόμενες οικονομίες προς ΗΠΑ και Ευρώπη. Οι χώρες που επηρεάστηκαν περισσότερο από αυτή την μετακίνηση κεφαλαίων ήταν οι Fragile Five. Και οι πέντε χώρες, εκτός από υποτιμητικές πιέσεις στα εθνικά νομίσματα τους, αντιμετώπισαν και πολιτικές αναταραχές.

Ήταν ευτύχημα για τις χώρες του Fragile Five, το γεγονός ότι είχαμε προαναγγελία του tapering το Μάιο του 2013 και κατόπιν αναβολή της απόφασης το Σεπτέμβριο του 2013. Με αυτό τον τρόπο δόθηκε κάποιος χρόνος στις Fragile Five, για να προετοιμαστούν καλυτέρα έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο της μαζικής φυγής κεφαλαίων από τις οικονομίες τους.

Όπως είναι ευτύχημα για τις Fragile Five, το ότι το tapering έγινε κατά την περίοδο των διακοπών των Χριστουγέννων, όποτε οι χρηματαγορές υπολειτουργούν

Τώρα που ξεκίνησε η μείωση του προγράμματος παροχής ρευστότητας προς την αμερικανική οικονομία, το ερώτημα παραμένει εάν οι πέντε οικονομίες του Fragile Five έχουν κάνει αρκετά για να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη φυγή κεφαλαίων.

Επικεντρώνοντας το σχόλιο στην Τουρκία, τα οικονομικά στοιχεία
δείχνουν ότι η γείτονα χώρα εξακολουθεί να βρίσκεται εξαιρετικά εύθραυστη κατάσταση.

Σύμφωνα με την κεντρική τράπεζα της Τουρκίας, κατά το διάστημα Ιανουαρίου-Οκτωβρίου 2013, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών ανέβηκε στο επίπεδο ρεκόρ των $51,9 δις, δείχνοντας μία αύξηση κατά $12,3 δις.

Σύμφωνα με το IMF, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών θα κλείσει το 2013, στο 7,4% σε σχέση με το ΑΕΠ. Συνήθως τα «καμπανάκια» για μία οικονομία ξεκινούν όταν το συγκεκριμένο έλλειμμα ξεπερνά το 5% του ΑΕΠ. Οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις σε συνδυασμό με το tapering, αυξάνουν την πιθανότητα να δούμε το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών πιο κοντά στο 8% σε σχέση με το ΑΕΠ.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά το πρόβλημα ενισχύεται λόγω της υψηλής πιστωτικής επέκτασης αλλά και του πληθωρισμού, τα οποία υποβοηθούν τη δημιουργία φούσκας ακινήτων στις μεγάλες αστικές περιοχές της Τουρκίας.

Αυτό όμως που κάνει το έλλειμμα της Τουρκίας πιο επικίνδυνο είναι ότι το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, καλύπτεται με βραχυχρόνιο δανεισμό από το εξωτερικό. Συγκεκριμένα, το 80% του ελλείμματος ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών καλύπτεται με βραχυχρόνιο εξωτερικό δανεισμό μέχρι 2 χρόνια, ο οποίος είναι εξαιρετικά ευάλωτος σε πιθανή μαζική φυγή κεφαλαίων.

Για την αντιμετώπιση του ενδεχομένου της φυγής κεφαλαίων, από το Μάιο του 2013 και μετά, τα επιτόκια στην διατραπεζική αγορά της Τουρκίας, έχουν περίπου διπλασιαστεί, ενώ υπάρχουν ενδείξεις περαιτέρω κλιμάκωσης τους, μετά το taperingκαι κυρίως μετά την εσωτερική αμφισβήτηση της κυριαρχίας Ερντογαν από πρώην υπουργούς του κόμματος ΑΚΡ.

Πιο συγκεκριμένα, θα αναφέρω ότι τα επιτόκια για τη 10ετία ξεπέρασαν το 10,00% και σήμερα βρίσκονται στην περιοχή του 10,30% (από 5,60% το Μάιο), για τη 2ετια βρίσκονται στην περιοχή του 9,63% (από 4,80% το Μάιο) και για το 3μηνο στην περιοχή του 7,7% (από 4,00% το Μάιο).

Αλλά τα αυξημένα επιτόκια δεν απέτρεψαν τη φυγή ξένων κεφαλαίων από την τουρκική οικονομία. Για παραδειγμα υπάρχει σημαντική μείωση του τουρκικού κρατικού χρέους το οποίο διακρατείται από ξένους επενδυτές, από 72 δις δολάρια το Μάιο σε 53,8 δις δολάρια την περασμένη εβδομάδα.

Επίσης,τα τουρκικά CDS (5ετία) κινούνται στην περιοχή των 220 μονάδων βάσης και βρίσκονται υψηλότερα από τα αντίστοιχα της Ιρλανδίας και Ισπανίας, ενώ είναι σχεδόν διπλάσια σε σχέση με τον Μάιο του 2013( 122 μβ).

Όπως ήταν αναμενόμενο, από την 18η Δεκεμβρίου 2013 που αποφασίστηκε το tapering και μετά, η τουρκική λίρα δέχεται ισχυρές πιέσεις λόγω της φυγής κεφαλαίων στο εξωτερικό και έχει υποτιμηθεί σε ιστορικά χαμηλά έναντι του δολαρίου των ΗΠΑ.

Θα πρέπει να επισημανθεί ότι κατά το τελευταίο εξάμηνο, παρά την αύξηση των επιτοκίων και τις συνεχείς παρεμβάσεις της κεντρικής τράπεζας της Τουρκίας, το τουρκικό νόμισμα έχει υποτιμηθεί σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα έναντι του δολαρίου των ΗΠΑ (μέχρι και 20% έναντι του Μαΐου 2013).

Παρόλα αυτά, το έλλειμμα του δημόσιου τομέα εξακολουθεί να βρίσκεται στην περιοχή του 2% σε σχέση με το ΑΕΠ. Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκονται οι επίσημες προβλέψεις για το 2014, όπως αυτές ου αφορούν την προβλεπόμενη μείωση του ελλείμματος του δημόσιου τομέα στο επίπεδο του 1,6%, το επίπεδο του χρέους στο 36% του ΑΕΠ και την αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,1%.

Τα οικονομικά αποτελέσματα δείχνουν μία σχετικά καλή δημοσιονομική κατάσταση και θα έλεγα ότι κάνουν ελκυστικές τις αποδόσεις των τουρκικών κρατικών ομολόγων. Αλλά ταυτόχρονα δείχνουν ότι αν και υπάρχουν διαχειρίσιμα προβλήματα στο δημόσιο τομέα, είναι ο ιδιωτικός τομέας αυτός που ουσιαστικά βρίσκεται σε κίνδυνο γιατί «κινείται» με βραχυχρόνιο δανεισμό από το εξωτερικό.

Αυτό όμως που αυξάνει σε σημαντικό βαθμό το ρίσκο σε σχέση με την κατάσταση στην Τουρκία το 2014, είναι το γεγονός ότι την επόμενη χρονιά, στη γείτονα χώρα θα διεξαχθούν πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις. Πιο συγκεκριμένα θα έχουμε δημοτικές εκλογές τον Μάρτιο και τις πρώτες προεδρικές εκλογές τον Αύγουστο.

Το ρίσκο που υπάρχει, αφορά το ενδεχόμενο η μακρόχρονη προεκλογική περίοδος να προκαλέσει χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής. Κι αυτό σε συνδυασμό με την εύθραυστη οικονομική κατάσταση και το tapering, να προκληθεί εκτροχιασμός της τουρκικής οικονομίας και συνεπώς μαζική φυγή κεφαλαίων.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι η γείτονα χώρα βρίσκεται σε πολιτικοοικονομικό αδιέξοδο. Στην κρισιμότητα της κατάστασης, συμβάλουν και τα ανοικτά γεωπολιτικά μέτωπα, που διατηρεί η Τουρκία, με όλες ανεξαιρέτως τις γειτονικές χώρες της. Η πολυδιαφημιζόμενη εξωτερική πολιτική του κ Νταβούντογλου, περί μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες, έχει μετεξελιχθεί σε προβλήματα με όλους τους γείτονες.

Δεν είναι τυχαίο γεγονός, ότι πρόσφατα η τουρκική κυβέρνηση έκανε μία κίνηση ολικής επαναφοράς και ανακοίνωσε επανέναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων για ένταξη της στην ΕΕ.

Ταυτόχρονα, κατέθεσε αίτημα για συμμετοχή της Τουρκίας στις διαπραγματεύσεις για την εμπορική συμφωνία ΕΕ-ΗΠΑ, και μετά από δύο χρόνια καθυστέρηση υπέγραψε τη συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση για την επανεισδοχή των μεταναστών που εισέρχονται παράνομα στην Ευρώπη, μέσω του τουρκικού εδάφους.

Είναι κατανοητό ότι τα παραπάνω δεν συμβαδίζουν α) με την πρόθεση της κυβερνησης της Τουρκίας να μετατρέψει χριστιανικές
εκκλησίες σε τζαμιά, β) με την ομιλία του κ.Ερντογάν περί χαμένων πατρίδων στα Βαλκάνια, γ) με τη μονομερή κίνηση εξαίρεσης, από την πλευρά της Τουρκίας, της Κύπρου από τη συμφωνία επανεισδοχής των προσφύγων, δ) με την απειλή εκδίωξης δυτικών διπλωματών και ε) με την επέμβαση της τουρκικής κυβέρνησης στα θέματα αστυνομίας και δικαιοσύνης (επέμβαση ασύμβατη με τις ευρωπαϊκές συνθήκες).

Παρά την αντιδυτική ρητορική της ηγεσίας της, εκτιμώ ότι αυτή την περίοδο η Τουρκία ζητά απελπισμένα βοήθεια από τη Δύση (σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο). Ιστορικά έχει καταγραφεί, ότι η ηγεσία της Τουρκίας είθισται στο να παζαρεύει (alış verış – πάρε δώσε). Και με βάση την ισχυρή γεωπολιτική γεωγραφική θέση της, ενίοτε κατοχυρώνει στρατηγικά οφέλη από αυτό το παζάρι.

Η αύξηση του ρίσκου σε σχέση με τις εξελίξεις στη γείτονα χώρα, λειτουργεί ως μία επί πλέον πίεση, για να ενταθούν οι προσπάθειες ισχυροποίησης της ελληνικής οικονομίας στο πλαίσιο της ζώνης του ευρώ.

Επίσης αποτελεί στρατηγικής σημασίας στόχος, η ενδυνάμωση του άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και η ισχυροποίηση της θέσης της Ελλάδος στο ΝΑΤΟ.

Τέλος αποτελεί στρατηγικής σημασίας στόχος, η ανάπτυξη πολλαπλών γεφυρών με την επιχειρηματική τάξη και καθώς και με την ακαδημαϊκή και πολιτιστική ελίτ της Τουρκίας. Οι γέφυρες αυτές αποτελούν σημαντικές επενδύσεις, από τις οποίες η Ελλάδα θα έχει μέσο-μακροπρόθεσμα, πολλαπλά οικονομικά, διπλωματικά και πολιτικά οφέλη.

Γίνεται εμφανές, ότι τα γεγονότα στη γείτονα χώρα, εμπεριέχουν κάποια ρίσκα. Κι αυτό γιατί ενώ η Ελλάδα αποτελεί τη «βεράντα» της Δύσης στη Μέση Ανατολή και βρίσκεται σε φάση σταθεροποίησης της οικονομίας της, η Τουρκία έχει χάσει σημαντικό γεωπολιτικό έδαφος κυνηγώντας νεο-οθωμανικά οράματα κι έχει εύθραυστη οικονομία.

Οι εξελίξεις επιβάλουν εγρήγορση για την ελληνική πλευρά και σταθερή ευρωπαϊκή πορεία.

Αφωτίστου Φιλέλληνος:Για την παραγωγική ανασυγκρότηση

Γεμιστε τις αδειες στανες με αγοπροβατα, φερτε αγελαδες ελευθερης βοσκης, βουβαλια στις λιμνες,κουνελια (οχι μονον Ιταλικα στα S-M)....φυτεψτε βικο και τριφυλλι στις χορτολιβαδικες εκτασεις, εκμεταλλευτειτε στο επακρον τις ακαλλιεργητες εκτασεις, καθαριστε τα κουφαρια απο τα βιομηχανοστασια του ν.1262 (οσα δεν εχουν ανακυκλωσει οι ρομα), αγοραστε φτηνα μεταχειρισμενα μηχανηματα απο Δ.Ευρωπη, στειστε ή αναστηστε παραγωγικες βιοτεχνιες και βιομηχανιες, τα φρουτα που περισσευουν χυμους και κονσερβες και οχι στις χωματερες οπως τις εποχες που δενατε τα σκυλια με δανεικα λουκανικα, καντε κοινε ςεπιχειρησεις με ξενους επνδυτες (οχι για να τους κλεψετε), δωστε ευακιριες για ξενες επενδυσεις, στειστε μια δεξια και μια "αριστερη" επενδυτικη τραπεζα (δοξα τω θεω του καπιταλισμου υπαρχει πλουσια και ευπορη μεσηλικη δεξια και "αριστερα"), αλληλογραφειστε με τις παλιες αγαπες του καλοκαιριου να ξαναελθουν στην Ελλαδα για τουρισμο, καντε και μερικα ξενογλωσσα πολυτεχνεια και πανεπιστημια και τοτε σε μια πενταετια θα δειτε μια αλλη ελλαδα να τραβαει την αναηφορα του ξεκολληματος απο τον πατο.

ΥΓ Τωρα που ολοκληρωσα αυτο το χριστουγεννιατικο σχολιο, διερωτωμαι εαν αυτα τα μετρα ειναι καταλληλα κυριως για την ανακουφιση των οικονομικων μεταναστων, διοτι το πλειστον των ελληνων συνεχιζουν να ζητουν εργασια γραφειου,δεκτες επισης οι θεσεις του υπευθυνου καταστηματος(manager ), παραγγελιοδοχου, οδηγου ή επιστατη και αλλων ισοδυναμων θεσεων εργασιας.

Σ.Καλύβα:Διασχίζοντας την κοιλάδα της μετάβασης

Έχω συστηματικά αναλύσει ότι μεταξύ ΝΔ και Συριζα αναδύεται ένα σενάριο Compromesso Storico a la Ελληνικά.Ταυτόχρονα πιστεύω ότι η ΝΔ και ο Σύριζα και συγκλίνουν στο κέντρο.
Μια ενδιαφέρουσα ακαδημαική τεκμηρίωση προσφέρει ο Σ.Καλύβας στην σημερινή Καθημερινή.


Πηγή:Καθημερινή

Πριν από τρία ακριβώς χρόνια από τη στήλη αυτή, είχα χαρακτηρίσει την περιπέτεια στην οποία μπήκε η χώρα μετά την ουσιαστική χρεοκοπία της ως μια «ελληνική περεστρόικα», παραλληλίζοντάς την με την αντίστοιχη πορεία των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού. Θεωρώ πως η σύγκριση αυτή παραμένει ορθή: οι οικονομικοί και πολιτικοί κραδασμοί που συνοδεύουν τη μετάβαση αυτή είναι αντίστοιχοι αυτών που βίωσαν οι χώρες αυτές τη δεκαετία του ’90.

Βέβαια, όπως κάθε σύγκριση, έτσι και η συγκεκριμένη δεν προϋποθέτει την πλήρη ομοιότητα των περιπτώσεων. Αντίθετα, αποτελεί ένα εργαλείο που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε το παρόν και να ψηλαφίσουμε το μέλλον. Στο πλαίσιο αυτό, είναι χρήσιμη η αναφορά στην ανάλυση των μεταβάσεων αυτών από την πολιτική επιστήμη. Η κορυφαία σχετική μελέτη ανήκει στον Αμερικανοπολωνό πολιτικό επιστήμονα Adam Przeworski και δημοσιεύτηκε το 1991. Η ελληνική μετάφραση εκδόθηκε το 2001 από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, με τίτλο «Δημοκρατία και Αγορά». Εκεί, ο Przeworski περιγράφει το περιεχόμενο των μεταρρυθμίσεων αυτών στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής ως την απόπειρα οργάνωσης της οικονομίας στη βάση «της ορθολογικής κατανομής των πόρων και της δημοσιονομικής φερεγγυότητας του κράτους». Τα διαρθρωτικά προγράμματα χαρακτηρίζονται από ένα παράδοξο: η προσπάθεια μελλοντικής βελτίωσης της οικονομίας προξενεί την επιδείνωσή της σε μια πρώτη περίοδο. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που έχει περιγραφεί ως «κοιλάδα της μετάβασης». Η Ελλάδα μπήκε στην κοιλάδα της μετάβασης την άνοιξη του 2010 και έκτοτε πορεύεται μέσα σε αυτήν.

Πού μπορεί να καταλήξει η πορεία αυτή; Από τη μία, τα προγράμματα αυτά παράγουν ένα μεγάλο κοινωνικό κόστος, που μεταφράζεται σε πολιτική αστάθεια και κοινωνική αναταραχή και μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη κατάρρευση του καθεστώτος. Από την άλλη, το κόστος αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πολιτική απόφαση αναδίπλωσης και ακύρωσης των προγραμμάτων. Πράγματι, σε μια δημοκρατία, ακόμη και όταν οι πολίτες αρχικά υποστηρίζουν τα προγράμματα αυτά, τείνουν να αποσύρουν την υποστήριξή τους όταν βιώσουν το κόστος που συνεπάγονται. Οι μεταβάσεις αυτές είναι τελικά σαν μια βουτιά σε θολά νερά. Αυτός που βουτάει δεν γνωρίζει πόσο βαθιά είναι ο πυθμένας, ούτε για πόση ώρα θα πρέπει να κρατήσει την αναπνοή του. Για να συνεχίσει όμως να κρατάει την αναπνοή του, θα πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, αλλιώς θα τον καταλάβει πανικός. Και η εμπιστοσύνη διαβρώνεται είτε από λανθασμένες προβλέψεις είτε από αμφιταλαντεύσεις. Σε μια δημοκρατία ελάχιστοι είναι οι πολιτικοί εκείνοι που είναι διατεθειμένοι να υποσχεθούν στον λαό «αίμα, κόπο, ιδρώτα και δάκρυα», όπως έκανε ο Τσώρτσιλ, ο οποίος σημειωτέον δεν το έπραξε στη διάρκεια προεκλογικής εκστρατείας. Επομένως, ο μόνος τρόπος να υιοθετηθεί ένα πρόγραμμα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων είναι οι τεχνοκράτες να πείσουν τους πολιτικούς πως ο πόνος αν και έντονος θα έχει μικρή διάρκεια, ενώ από την πλευρά τους, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να κάνουν το παν ώστε ο ισχυρότερος πόνος να επέλθει στην αρχή ώστε στην πορεία να βαίνει μειούμενος. Οπως είναι προφανές στην περίπτωση της χώρας μας, δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Είχαμε και λανθασμένες προβλέψεις και αμφιταλαντεύσεις, με αποτέλεσμα η εμπιστοσύνη στο πρόγραμμα να εξαϋλωθεί με μεγάλη ταχύτητα. Τι συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις;

Τα στοιχεία δεν επιβεβαιώνουν την υπόθεση της κατάρρευσης του καθεστώτος. Η δημοκρατία επιβίωσε τόσο στην Ανατολική Ευρώπη όσο και στη Λατινική Αμερική, χώρες όπου αντίθετα με την Ελλάδα, οι δημοκρατικοί θεσμοί ήταν είτε πολύ πρόσφατοι είτε θεμελιώθηκαν ταυτόχρονα με την εισαγωγή των οικονομικών μεταρρυθμίσεων. Το ίδιο όμως ισχύει και ως προς την αναστροφή του μεταρρυθμιστικού προγράμματος: πρόκειται για σπάνιο γεγονός. Ο πιο πιθανός δρόμος», γράφει ο Przeworski, «είναι αυτός των ριζοσπαστικών προγραμμάτων, που ενδεχομένως επιβραδύνονται ή και αντιστρέφονται εν μέρει, κατόπιν αρχίζουν ξανά σε μια πιο μετριοπαθή μορφή και με μικρότερη λαϊκή εμπιστοσύνη, για να επιβραδυνθούν ή να αντιστραφούν εκ νέου, μέχρι να έρθει στην εξουσία κάποια νέα κυβέρνηση, υποσχόμενη μια ξεκάθαρη αλλαγή, και ο κύκλος να ξεκινήσει πάλι από την αρχή». Ο Przeworski καταλήγει πως «η εμπειρία της Λατινικής Αμερικής δείχνει ότι οι πολιτικές δυνάμεις που αντιτίθενται στις μεταρρυθμίσεις, τις εφαρμόζουν όταν έρθουν στην εξουσία, και αντιστρόφως. Αυτό λοιπόν που θα έπρεπε να περιμένουμε για τις μεταρρυθμίσεις, δεν είναι ούτε να “επιτύχουν” ούτε να “αποτύχουν”, αλλά να προχωρούν με “αναπηδήσεις”: εφορμώντας, παραπαίοντας, υποχωρώντας και εφορμώντας ξανά».

Τι σημαίνουν όλα αυτά για εμάς; Πρώτο, η πορεία της χώρας έως τώρα δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα, αλλά απηχεί τη γενικότερη εμπειρία. Δεύτερο, οι κίνδυνοι είναι μεν υπαρκτοί, αλλά έχουν μικρές μόνο πιθανότητες υλοποίησης. Τρίτο, αντί να αναμένουμε οριστικές και τελεσίδικες εκβάσεις προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, ένα μεγάλο μπαμ δηλαδή, θα πρέπει να αποδεχθούμε πως τα πράγματα θα παραμείνουν ασαφή, αντιφατικά και ρευστά για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα απ’ ό,τι θα επιθυμούσαμε.

* Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale.

Το Εφάπαξ

Συστηματικά έχω υποστηρίξει ότι ο Συριζα είναι ένα κεντροαριστερό αστικό κόμμα Ελληνικού Τύπου ( εκπρόσωπος του κατακερματισμού) , με εσωτερική τελετουργική γλώσσα που αρδεύεται από το τυπικό αριστερό λεξιλόγιο.Δεν είναι δυνατό να κριθεί για τις εκφωνήσεις και ανακοινώσεις του.Αυτές κινούνται στο χώρο του "εκτραχηλισμένου σημαίνοντος".

Ο Καρτέσιος ορθά επισημαίνει πως για ένα τυπικό αστικό κόμμα , τα εύρωστα πορτοφόλια είναι σοβαρό εκλογικό πλεονέκτημα.Η κριτική με βάση ένα τυπικό αριστερό πρόταγμα πολιτικής ηθικής είναι σαν να εγκαλείς τον Λιάπη γιατί είναι ανηψιός του Καραμανλή....

Και να φανταστείς ότι κάποιοι θεωρούν το Συριζα "νεοκομμουνιστικό".......


Πηγή : Καρτέσιος

Το πόθεν έσχες των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε «λαβράκια». Εφάπαξ ενός εκατομμυρίου ευρώ για τον Δημήτρη Τσουκαλά, χιλιάδες λίρες Αγγλίας για τη Νάντια Βαλαβάνη, επενδύσεις χιλιάδων ευρώ από τον Γιώργο Σταθάκη και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο σε διάφορα funds.

Η Νέα Δημοκρατία πανηγύρισε για τις αποκαλύψεις. «Ώστε αυτοί, λοιπόν, είναι οι αριστεροί φίλοι του λαού και των φτωχών; Αυτοί είναι οι μαχητές κατά των τραπεζών;», αυτά και άλλα ερωτήματα θέτουν εδώ και μέρες οι πολιτικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι γνωστό χρόνια τώρα ότι η Νέα Δημοκρατία δεν είχε και τις καλύτερες επιδόσεις στην επικοινωνία. Όσοι έζησαν την εποχή Λαλιώτη, θα θυμούνται τη ΝΔ σαν τη μικρή χαζούλα που δεν απέφευγε ούτε μία παγίδα που της έστηνε ο «διαόλου κάλτσα» . Έπεφτε μέσα σε όλες. Ήταν η εποχή που ο Λαλιώτης και το ΠΑΣΟΚ έχαναν μόνο όποτε εκείνοι το ήθελαν.

Ναι, γνωρίζω ότι ένα ποσοστό φίλων και μελών του ΣΥΡΙΖΑ απογοητεύθηκε από τους πλούσιους βουλευτές του κόμματός του. Η πλειοψηφία τους όμως ανήκει σ’ εκείνο το 4% που σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έχει ανάγκη. Ο αγώνας για την κατάληψη της εξουσίας απαιτεί και θυσίες. Συνήθως κάποιων αφελών ιδεολόγων.

Η αποκάλυψη του πόθεν έσχες των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ίσως ένα από τα μεγαλύτερα βήματα για τη νίκη του στις επόμενες εκλογές. Αν η ΝΔ το είχε λίγο το επικοινωνιακό παιχνίδι, τότε ή θα απαγόρευε τη δημοσίευση των πόθεν έσχες ή θα κρατούσε όσο πιο χαμηλά γινόταν τους τόνους στο θέμα των Τσουκαλά, της Βαλαβάνη, του Σταθάκη και του Τσακαλώτου.

Η ΝΔ κέρδισε τις προηγούμενες εκλογές κάνοντας σημαία της την επικινδυνότητα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ η οποία «θα μας βγάλει από το ευρώ, θα φέρει τη χρεωκοπία και την απομόνωση». Η ΝΔ διαθέτοντας σήμερα ένα επικοινωνιακό επιτελείο στην κυριολεξία για τα μπάζα, αλλά και συμβούλους του πρωθυπουργού που δεν κάνουν ούτε για μπακαλοπαίδια, στηρίζει ακόμη όλο τον αγώνα επιβίωσής της επάνω στην «επικίνδυνη διγλωσσία του Τσίπρα».

Στηρίζει η κυβέρνηση τη διάσωσή της στη φθορά που θα προκαλέσει στον ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζοντάς τον ως το κόμμα που «θα φέρει τη δραχμή, που θα καταστρέψει τη χώρα με μονομερείς αποφάσεις, που θα παραδώσει τις τράπεζες στους κουκουλοφόρους». Με αυτόν τον τρόπο είχε το προβάδισμα στους φιλήσυχους «νοικοκυραίους».

Και ξαφνικά χάνει τα πάντα και δωρίζει όλο το εκλογικό της κοινό στον ΣΥΡΙΖΑ. Η αποκάλυψη ότι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν όλα τα χαρακτηριστικά των «νοικοκυραίων», με καταθέσεις, επενδύσεις και συμφέροντα κοινά με τους τραπεζίτες μετέτρεψε ξαφνικά, στα μάτια των «νοικοκυραίων», τον ΣΥΡΙΖΑ από υποστηρικτή των κουκουλοφόρων σε περιζήτητο γαμπρό.

Η αποκάλυψη ότι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγαλοκαταθέτες σε ελληνικές τράπεζες σβήνει μονοκονδυλιά το επιχείρημα της ΝΔ ότι ο Τσίπρας εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λόμπυ της δραχμής. Η αποκάλυψη ότι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ επενδύουν σε ξένα funds σβήνει κάθε «φόβο σύγκρουσης με απρόσμενα αποτελέσματα». Η αποκάλυψη ότι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν τους βουλευτές της ΝΔ κι ότι καμία κοινωνικό-οικονομική ηρεμία δεν κινδυνεύει από πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δε θα μπορούσε να επιτευχθεί ούτε με ένα εκατομμύριο διαβεβαιώσεις του Τσίπρα.

Η αποκάλυψη του πόθεν έσχες βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ τον έκανε απόλυτα φιλικό σε ένα εκλογικό κοινό που μέχρι χτες τον φοβόταν. Και η Νέα Δημοκρατία των Κρανιδιώτη και Κεδίκογλου φρόντισε να το μάθει όλη η Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη. Ναι, μπορεί κάποιοι αριστεροί να πληγώθηκαν…. Ναι, μπορεί η Αριστερά να έχασε τον ΣΥΡΙΖΑ… Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι είναι έτοιμος να κυβερνήσει εκπροσωπώντας επάξια τους «νοικοκυραίους».

Πρωτοβουλία 5 Δημάρχων: Κυριακή 8/12 10:00 πμ

Και άλλοι 58 στο προσκήνιο.

Μετά τους 58 της Κεντροαριστεράς , εμφανίζονται άλλοι 58 με ένα μανιφέστο για την αναγέννηση του Ελληνικού Συντηρητισμού. Πολύ ενδιαφέρουσα διεργασία που κινείται στο χώρο μιας αυθεντικής δεξιάς δυσπιστίας προς τον φιλελευθερισμό.Την παραθέτω αυτούσια.Πηγή:Olympia.gr εδώ



Αναγνωρίζουμε στην Δεξιά μια παράταξη-φάντασμα. Μας διαβεβαιώνουν ότι υπάρχει, αλλά εμείς δεν την βλέπουμε. Διαβάζουμε ότι κυβερνά, αλλά δεν διαπιστώνουμε να μετουσιώνονται οι ιδέες της σε πολιτική πράξη. Μοιάζει να καταλαμβάνει πολιτικό χώρο και κοινοβουλευτικές θέσεις, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι αξίες της είναι πραγματικά εκεί, παρούσες με αξιώσεις στην πολιτική ζωή του τόπου. Η βάση της παράταξης –η σιωπηρή πλειοψηφία του ελληνικού λαού- αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως συντηρητική, αλλά τα κόμματα που αξιώνουν πως την εκπροσωπούν ακκίζονται συνήθως ως «φιλελεύθερα», αντιγράφοντας ιδεολογικά συστήματα που ελάχιστη σχέση έχουν με αυτόν τον τόπο και την εξέλιξή του.

Διαπιστώνουμε, με ανησυχία, ότι εδώ και πολλές δεκαετίες, στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο δεξιότερα του κέντρου («Κέντρο», «Δεξιά», «Κεντροδεξιά»), δεν προτείνεται και δεν εφαρμόζεται πολιτική καθορισμένη από αρχές, αξίες, ιδέες και συγκεκριμένο όραμα για την Ελλάδα, αλλά προτείνεται και εφαρμόζεται δήθεν «διαχειριστική πολιτική», με την ελπίδα ότι οι «(κεντρο)δεξιοί» διαχειριστές θα αποδειχθούν κάπως καλύτεροι από τους «(κεντρο)αριστερούς» διαχειριστές. Διαπιστώνουμε στην πράξη ότι τα προϊόντα του κομματικού σωλήνα και της επαγγελματικής πολιτικής είναι θεμελιωδώς ασύμβατα με την μη-διαχειριστική αντίληψη για την πολιτική, με την συνέπεια, με την αξιοσύνη, με τη λογοδοσία σε στοχεύσεις που μας υπερβαίνουν. Αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας στις παραπάνω περιγραφόμενες στρεβλώσεις.Θεωρούμε ότι οι πολίτες που τοποθετούν τους εαυτούς τους δεξιότερα του πολιτικού κέντρου οφείλουν να δημιουργήσουν εκ νέου και εκ του μηδενός την παράταξή τους, να ορίσουν εκ νέου το τί τους κάνει να είναι, πολιτικά, αυτό που είναι. Και να πιέσουν τα κόμματα που αξιώνουν ότι εκπροσωπούν αυτήν την παράταξη να μιλήσουν με καθαρές κουβέντες, καθαρές προτάσεις, καθαρές ιεραρχήσεις και καθαρά πρόσωπα. Για να συμβεί αυτό, η παράταξη πρέπει να αντιληφθεί τον εαυτό της με την ονομασία που της πρέπει: συντηρητική παράταξη. Οι Έλληνες Συντηρητικοί. Τα υπόλοιπα είναι επεξηγήσεις, υποσημειώσεις, αστερίσκοι, προσθήκες και ιδεολογικές μειοψηφίες. Η ευρύτερη παράταξη δεξιότερα του κέντρου δεν μπορεί παρά να είναι πρωτίστως συντηρητική.

Ο συντηρητισμός δεν φιλοδοξεί να συντηρήσει καταστάσεις. Ο συντηρητισμός φιλοδοξεί να συντηρήσει αρχές, ιδέες, αξίες, ιεραρχήσεις προτεραιοτήτων: την συσσωρευμένη πείρα του παρελθόντος για την εκτίναξη στο μέλλον. Δεδομένου του περιεχομένου αυτών των αρχών, ιδεών, αξιών, ένας νέος ελληνικός συντηρητισμός δεν μπορεί παρά να φιλοδοξεί να αλλάξει τα πάντα. Ως εκ τούτου, και παραδοξολογικά, αν κάτι μπορεί να επιφέρει την πραγματική πρόοδο στην Ελλάδα, αυτό θα ήταν ένας συνεπής συντηρητισμός.

Μιλάμε για νέο ελληνικό συντηρητισμό:

Νέο, διότι στην Ελλάδα δεν έχει διατυπωθεί ποτέ με σαφήνεια, διαύγεια και καθαρότητα ένα τέτοιο πρόταγμα και ένα τέτοιο διακύβευμα. Κάτι τέτοιο θα είναι πραγματικά καινοφανές, πραγματικά καινούργιο, νέο.

Ελληνικό, διότι το διακύβευμα συνίσταται ακριβώς στο να μην αντιγράψουμε -για μια ακόμη φορά- κάποιο ξένο ιδεολόγημα από τα εισαγόμενα μεταχειρισμένα, αλλά να βρούμε το πραγματικό μας πρόσωπο, την δική μας ταυτότητα και ιστορία και την αντανάκλασή της στο πολιτικό γεγονός αφομοιώνοντας γόνιμα τις έξωθεν επιρροές και καθιστώντας έτσι εφικτή την πραγματική συνεργασία μας με άλλα έθνη στο επίπεδο της φιλίας, όχι στο επίπεδο της σχέσης υποδείγματος-μιμητή. Στην Ελλάδα, και δη δεξιότερα του κέντρου, παρατηρείται αενάως μια ιδιότυπη φοβία για την δόμηση γηγενούς πολιτικού προτάγματος. Ώρα να αναδειχθεί η παράταξη ως η μη-μεταπρατική παράταξη: η παράταξη που αντιστέκεται στην πολιτισμική μίμηση και αντιγραφή στην οποία έχουμε καθηλωθεί για τόσον καιρό, που αντιστέκεται στην αντίληψη του ελληνισμού ως προϊόντος «μετακένωσης» με κίονες και χιτώνες: εξωστρεφής διότι αφομοιώνουσα, όχι μιμητική διότι υποτελής. Ελληνικό, γιατί «όσο πιο τοπικό είναι, τόσο πιο παγκόσμιο αποδεικνύεται».

Συντηρητισμό, διότι πασχίζει να διαφυλάξει τα βέλτιστα του παρελθόντος μας, την πλέον πολύτιμη συλλογική μας εμπειρία και διαχρονία, ώστε να ετοιμάσουμε το βέλτιστο δυνατό μέλλον.
Για πολύ καιρό προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι αυτή η παράταξη βρίσκει το πραγματικό της πρόσωπο σε δάνεια ιδεολογήματα «φιλελευθερισμού», στην ανάδειξη του φυσικού ατόμου, στην υπογράμμιση των δικαιωμάτων του και των ελευθεριών του. Σχεδόν ξεχάσαμε ότι αυτή η παράταξη συγκροτείται με άξονα το γεγονός ότι λογοδοτεί σε σύνολα: στην πατρίδα, στην οικογένεια, στην κοινότητα, στον λαό όχι ως απλό άθροισμα των πολιτών, αλλά ως απαρτία που συμπεριλαμβάνει κεκοιμημένους και αγέννητους.

Προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι όπως στον ιστορικο-υλιστικό «σοσιαλισμό», έτσι και στον «δεξιό» φιλελευθερισμό και παντού η βάση της πολιτικής, το στοιχείο που την χαρακτηρίζει, είναι πρωτίστως η οικονομία. Ότι η πολιτική, η δημοκρατία της συνύπαρξής μας, συνίσταται πρωτίστως στις οικονομικές σχέσεις του κράτους και των ιδιωτών και δευτερευόντως σε οτιδήποτε άλλο. Αλλά εμείς οι δεξιοί πολίτες δεν ήμασταν ποτέ ιστορικοϋλιστές! Την δική μας αντίληψη για την πολιτική την καθοδηγούν αρχές και προτεραιότητες: η αξιοσύνη και αξιοκρατία, η εργατικότητα, η παράδοση-παραδεδομένη πείρα αιώνων, η αξιοπρέπεια, η αυτάρκεια, ο σεβασμός του ιερού, η φιλοτιμία, ο ρεαλισμός λόγων, ελπίδων και πράξεων. Χαώδης η διαφορά με τις προτεραιότητες του πολιτικού προσωπικού.
Φυσικά, όσον αφορά στην οικονομία, ένας Έλληνας συντηρητικός δεν θα «συντηρούσε» την κατάσταση του άρρωστου ελλαδικού κρατισμού, θα την άλλαζε εντελώς, σμικραίνοντας ριζικά το κράτος (θα ασκούσε φιλελεύθερη οικονομική πολιτική στα πλαίσια περίπου της χριστιανοδημοκρατικής Soziale Marktwirtschaft): όχι όμως λόγω κάποιου θέσφατου για το «ελάχιστο κράτος» ή για το «μεγαλείο των ατόμων», αλλά επειδή οι συντηρητικές του αξίες θα ήταν ασυμβίβαστες με την αναξιοκρατία, την αναξιοπρέπεια, την αργομισθία και την αναποτελεσματικότητα του νεοελλαδικού κρατισμού και της σήψης του.

Ο νέος ελληνικός συντηρητισμός επιμαρτυρεί την ανάγκη να βρίσκεται η Ελλάδα στην ενωμένη Ευρώπη, στο κέντρο των ιστορικών εξελίξεων της περιοχής μας – και προτίθεται να αγωνιστεί γι’ αυτήν. Ευρωπαϊσμός όμως δεν σημαίνει φεντεραλισμός, δεν σημαίνει ομοσπονδοποίηση: το όραμα για την ενιαία κοινότητα των ευρωπαϊκών εθνών δεν συμπεριλαμβάνει για εμάς την κατάλυση της αυτοτέλειας των δημοκρατιών και των πολιτισμών τους, την δόμηση ενός οργουελικού υπερκράτους. Όπως και οι «μεγάλοι» της Ευρώπης αυτήν την στιγμή, αντιστεκόμαστε στην διάλυση των εθνών-κρατών, τα οποία αναγνωρίζουμε ως προπύργια ελευθερίας και δημοκρατίας: αντ’ αυτού, επιδιώκουμε την εγγύτερη συνεργασία μεταξύ τους. Στην Ελλάδα οι διαφορετικές προσεγγίσεις για το θέμα της Ευρώπης θεωρούντο ανέκαθεν λίγο-πολύ ταυτόσημες ή συνώνυμες, «λεπτομέρειες»: γι’ αυτό είναι αναγκαία η σαφής διατύπωση ενός μη-φεντεραλιστικού ευρωπαϊσμού για την χώρα μας.

Το ζητούμενο δεν είναι η δημιουργία ενός ακόμη κόμματος: η σκέψη ότι επείγει η δημιουργία ενός ακόμη κόμματος δεξιότερα του κέντρου είναι, νομίζουμε, λανθασμένη ανάγνωση των δεδομένων. Το ρήγμα στην εκπροσώπηση της δεξιάς παράταξης του λαού από τα κόμματα είναι δομικό, δεν θεραπεύεται με καλές προθέσεις και ασυμμάζευτες φιλοδοξίες – αυτές θα καταλήξουν απλώς στα ίδια συμπτώματα. Για να θεραπευθεί αυτό το ρήγμα χρειάζεται πρώτα πολλή δουλειά και πολλή σπουδή: γι’ αυτό πιστεύουμε ότι προέχει η δημιουργία μιας δυναμικής συντηρητικής «δεξαμενής σκέψης» έξω από τα κόμματα, ενός σοβαρού ινστιτούτου πραγματικά ανεξάρτητου από τους κομματικούς μηχανισμούς που θα μελετήσει, θα προτείνει, θα διδάξει και θα διδαχθεί, θα επηρεάσει και θα εξελιχθεί. Ενός Ινστιτούτου Συντηρητικής Πολιτικής. Η διατύπωση ιδεών, η κατάθεση προτάσεων, η εκπαίδευση στελεχών και η ειλικρινής πρόταξη αξιών είναι πράγματα τόσο ξένα και πρωτόγνωρα για την σημερινή Δεξιά, που και μόνον η εμφάνισή τους δύναται, πιστεύουμε, να επιφέρει τεκτονικές αλλαγές στον χώρο δεξιότερα του κέντρου και συνακόλουθα σε ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό.

Οι μυλόπετρες των επερχόμενων ευρωεκλογών δεν επιτρέπουν ακόμα την χωρίς ιδιοτέλεια έκφραση πολιτικού προβληματισμού προσανατολισμένου σε λύσεις: εν όψει εκλογών, υφίστανται μόνο υποστηρίξεις, αλληλοστηρίξεις και συμμαχίες, κόμματα και λίστες, σε μια ρητορική τύπου «ή μαζί μας ή εναντίον μας, ή μ’ αυτούς ή μ’ εμάς». Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν θα ήταν σώφρον να επιχειρηθεί κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου ακραίας πόλωσης και εκατέρωθεν στρατεύσεων η εμφάνιση έλλογης αντιπρότασης: θα την κατάπινε η προεκλογική πολυφωνία και παραφωνία. Ως εκ τούτων, ο ρεαλισμός επιτάσσει να ξεμυτίσει η ελπίδα ενός νέου ελληνικού συντηρητισμού μετά τις ευρωεκλογές του 2014.

Αναπόσπαστο κομμάτι των συντηρητικών μας αξιών είναι η αξιοπρέπεια και η διαφάνεια της επωνυμίας, όχι οι ανώνυμες τοποθετήσεις. Όπως και οι υπογραφές αυτού του κειμένου, έτσι και κάθε μας παρέμβαση θα φέρει το όνομα και το επώνυμο των συντελεστών της. Αν κάτι θέλουμε να διαφοροποιήσει την παρέμβασή μας από την πολιτική οχλαγωγία, αυτό ας είναι πρωτίστως η συνέπεια, η σοβαρότητα και η αξιοπρέπεια. Οι κάτωθι υπογράφοντες δεν προερχόμαστε από την γενιά των δεινοσαύρων της μεταπολίτευσης, οι περισσότεροι γεννηθήκαμε αρκετά μετά το 1981. Σε όσους δια βίου προοδευτικούς από την γενιά που έφερε την Ελλάδα ως εδώ ξινίσουν και ρωτήσουν «μα, τόσο νέοι και συντηρητικοί;», απαντάμε: «ναι, ακριβώς έτσι».
Θεωρούμε ότι ο μη-ιδεολογικός, μεταπρατικός και δήθεν διαχειριστικός χαρακτήρας της σημερινής ελληνικής Δεξιάς (και η συνακόλουθη ανυπαρξία ενός μη-αριστερού πολιτικού Κέντρου) είναι ο «αδύναμος κρίκος» ολόκληρου του κομματικού συστήματος και του πολιτικού μας προβλήματος, που αν σπάσει θα συμπαρασύρει σύνολη την πολιτική γεωγραφία σε μια νέα, ελπιδοφόρα περίοδο, χαρακτηριζόμενη από την σαφήνεια, αξιοπρέπεια και συνέπεια του πολιτικού λόγου. Ώρα να μάθουμε αν αυτή η ανάγνωση έχει τον ρεαλισμό των ιστορικών αλλαγών…