Παμπειραϊκό δημοκρατικό δίκτυο για την εξάλειψη του φασισμού

Παμπειραϊκό δημοκρατικό δίκτυο για την εξάλειψη του φασισμού

Για να μη ζήσουμε με το φόβο, το μίσος και τη μιζέρια.

Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα μεγάλα προβλήματα της πόλης και της χώρας με σθένος, γνώση και κατανόηση.

Για να υποστηριχτούμε και να υποστηρίξουμε αυτούς που πρώτους κτύπησε το κύμα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.

Για να μη μείνουμε στα λόγια, στα ευχολόγια και στις «πολιτικά ορθές» αερολογίες.

Για να αντιμετωπίσουμε χωρίς παρωπίδες ένα σαρωτικό κύμα που δηλητηριάζει και κατατρώει τις βάσεις της κοινωνίας μας

Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρούμε ότι η Χρυσή Αυγή είναι persona non grata, στη πόλη μας.

Δεν τους θέλουμε
Αλλά και
Δεν τους φοβόμαστε.

Δε θα τους κλείσουμε τα γραφεία
αλλά και
δε θα τους αφήσουμε να διαλύσουν μέσα στο φόβο και στη βία μια κοινωνία
που δοκιμάζεται και ως εκ τούτου είναι πιο ανοιχτή στις κραυγές κατά των μεταναστών και στις σειρήνες της «καθαρότητας της φυλής», της «αντιπλουτοκρατίας», της «αντιμνημονιακής πολιτικής», της «πάταξης της ανομίας και της ατιμωρησίας».

Κατά βάθος τους λυπόμαστε γιατί τελικά τζάμπα μάγκες είναι, γιατί, ποιος αληθινός Πειραιώτης μάγκας θα τα ‘βαζε με φοβισμένους Πακιστανούς. Ποιος αληθινός μάγκας θα τρομοκρατούσε γυναικόπαιδα!

Το μίσος που καλλιεργούν, οι τραμπουκισμοί που διαπράττουν δε θα λύσουν κανένα από τα προβλήματα για τα οποία μιλάνε.
Είναι θλιβερό το μίσος και η άγνοια. Γιατί και αγράμματοι είναι!
Ποια ελληνική παιδεία και πράσιν’άλογα, την τύφλα τους δεν ξέρουν, φαίνεται από το πώς μιλούν και γράφουν.

Δε θ’ αρνηθούμε πάντως ότι οι εξελίξεις ευνόησαν την εξάπλωση αυτής της εθνικιστικής (και όχι εθνικής), λαϊκιστικής, φοβικής ακροδεξιάς, η οποία δέρνει κιόλας. Πρόκειται για ένα ακροδεξιό σχηματισμό, ο οποίος επενδύει στην συνωμοσιολογία (όλοι εναντίον μας, εμείς ο περιούσιος λαός), στο τραμπουκισμό, στη ψευδεπίγραφη ελληνολατρία. Πρόκειται για ένα ακροδεξιό σχηματισμό, που χρησιμοποιεί την οικονομική κρίση και την κρίση ταυτότητας ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, ως όχημα για να επιβληθεί ως «σωτήρας» σε μια πολλαπλώς κατακερματισμένη κοινωνία.

Δε θ’ αρνηθούμε επίσης ότι υπάρχει θέμα με την ανεξέλεγκτη μετανάστευση και ότι χρειάζονται σοβαρές πολιτικές αποφάσεις για το θέμα αυτό εντός και εκτός Ελλάδας (διεθνείς συνθήκες, συμβάσεις…).
Σίγουρα όμως αυτό το θέμα δεν το λύνει η απάνθρωπη, η έξω από τις ελληνικές παραδόσεις και συνήθειες βίαιη αντιμετώπιση του ξένου, που η μοίρα του τον έστειλε σε ξένο τόπο για να επιβιώσει, όπως άλλωστε και πολλούς από τους Έλληνες παλαιότερα.

Δεν θα αρνηθούμε ότι χρόνια τώρα κυριαρχεί στη δημόσια ζωή η ιδεολογία της ανομίας, της ατιμωρησίας και της διαφθοράς δημιουργώντας το αίσθημα στους πιο αδύναμους από μας ότι δεν «προστατεύονται», ότι δεν υποστηρίζονται από κανένα, ότι κανένας νόμος δεν λειτουργεί κλπ, κλπ.
Μόνο που κανένα νόμο δεν τον κάνει να λειτουργήσει μια ομάδα μπρατσαράδων που κάνουν το κέφι τους παίζοντας το «κράτος». Γιατί αν αφήσουμε αυτούς να υποκαθιστούν το κράτος, έξω δηλαδή από θεσμούς και διαδικασίες, θα συμβεί το εξής τραγικό: σήμερα κτυπάνε τους ξένους μικροπωλητές (δήθεν για το καλό των Ελλήνων μικροπωλητών) αύριο θα κτυπάνε τους Έλληνες μικροπωλητές για κάποιο άλλο λόγο.

Δεν θ’ αρνηθούμε ότι η οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση είναι εδώ.
Για ν’ αντιμετωπίσουμε καταρχήν την οικονομική κρίση που οδηγεί κάποια κοινωνικά στρώματα μέχρι την εξαθλίωση, για να αντιμετωπίσουμε τις προεκτάσεις και επεκτάσεις αυτής της κρίσης σε πολλούς τομείς της κοινωνικής οργάνωσης, για να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας ως κοινωνία, χρειαζόμαστε την δύναμη, το κέφι, την γνώση και την δημιουργικότητα όλων. Χρειαζόμαστε, σε επίπεδο πόλης, να επεξεργαστούμε αναχώματα. Χρειαζόμαστε πολλαπλές και πολυποίκιλες μέτρα και δράσεις, έξω και πέρα από τα παραδοσιακά σχήματα. Τίποτα να μην αφήσουμε ανεκμετάλλευτο. Να είμαστε παντού!
Ακόμη χρειαζόμαστε να μην φοβόμαστε το βράδυ να κυκλοφορήσουμε, χρειαζόμαστε την υποστήριξη του «άλλου», χρειαζόμαστε απλά όλο υς τους άλλους.


Για όλους αυτούς τους λόγους, Πειραιώτες όλων των ιδεολογικών, πολιτικών κοινωνικών χώρων, με μοναδικό πρόταγμα την υποστήριξη και ενδυνάμωση μιας δημοκρατικής, ανοικτής, μη φοβικής κοινωνίας, δημιουργούμε ένα δίκτυο αυτοπροστασίας, ένα δίκτυο αλληλοϋποστήριξης, δημιουργούμε πολλαπλά αναχώματα με βασικό επίσης στόχο να μην αφήσουμε να διαλυθεί η ζωή μας από τη βία και το φόβο.

Γ.Πρασσάς:Τέχνη σε καιρούς κρίσης ΙΙ

Αρχική Δημοσίευση: Ένωση Οπαδών Σύριζα

Του Γιώργου Πρασσά
 

Κανείς δεν θα του αφιερώσει άρθρα σαν αυτά για την Κιτσοπούλου, εκτός από τον γνωστό δικηγόρο: Η α­πε­νο­χο­ποίη­ση του σκυ­λά­δι­κου, το οποίο και παραθέτουμε:

"Τι εν­νοού­σε ο Λού­ντβιχ Βιτ­γκεν­στάιν ό­ταν έ­λε­γε «α­πό ε­δώ που εί­μα­στε πρέ­πει να πά­με ε­κεί που εί­ναι η α­πό­φα­ση;» Τι εν­νοού­σε ο Χέ­γκελ ό­ταν έ­λε­γε: «μέ­σα στη νύ­χτα του Απο­λύ­του ό­λες οι α­γε­λά­δες εί­ναι μαύ­ρες;» Τι εν­νοού­σε ο μυ­στι­κι­στής φι­λό­σο­φος ΄Εκχαρτ ό­ταν έ­λε­γε «δεν υ­πάρ­χει α­γρί­μι γρη­γο­ρό­τε­ρο α­πό τον πό­νο για να σε φέ­ρει στη γνώ­ση;» Όλες οι α­πα­ντή­σεις, σή­με­ρα Πέ­μπτη στη Μο­νή Λα­ζα­ρι­στών, στη νέα συ­ναυ­λία του λαϊκού βάρ­δου Μπά­μπη Μπα­τμα­νί­δη, του νταλ­κα­διά­ρη των δύο η­πεί­ρων και των πέ­ντε θα­λασ­σών. Του α­η­δια­στι­κού α­οι­δού που με το προ­ε­κλο­γι­κό ά­σ(θ)μα του «Σύρ­ρι­ζα μω­ρό μου Σύρ­ρι­ζα» ε­κτό­ξευ­σε τον Τσί­πρα στο 27% και έ­κα­νε το ευ­ρω­παϊκό οι­κο­δό­μη­μα να σείε­ται συ­θέ­με­λα, ε­νώ με τον ύ­μνο «Γλυ­κιέ μου α­ναρ­χι­κέ, μην μου σπας το α­μά­ξι» πέ­τυ­χε τον ι­στο­ρι­κό συμ­βι­βα­σμό της μαύ­ρης α­ναρ­χίας με τα μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα. Του φα­ντο­μά του πε­ντα­γράμ­μου που με κά­θε νέα του εμ­φά­νι­ση σπέρ­νει πό­νο και θε­ρί­ζει χει­ρο­κρο­τή­μα­τα και νε­ρά­ντζια, του ά­νευ χρυ­σού δί­σκου χρυ­σού τρα­γου­δι­στή που τα ά­σμα­τά του, αυ­τές οι σύγ­χρο­νες Αι­νειά­δες, α­πο­τε­λούν ό­πως θα έ­λε­γε κι ο γε­ρο-Κά­ρο­λος Μαρξ την καρ­διά ε­νός ά­καρ­δου κό­σμου".

Το πα­ρα­πά­νω ψαγ­μέ­νο δελ­τίο τύ­που, το ο­ποίο έ­γρα­ψε έ­νας σύ­ντρο­φος και φί­λος -α­ναρ­χι­κός, δια­νοού­με­νος και συγ­χρό­νως βα­θύς γνώ­στης του κα­λού λαϊκού και του κα­λύ­τε­ρου σκυ­λά­δι­κου τρα­γου­διού- ή­ταν η κα­λύ­τε­ρη σύ­στα­ση για να πά­με στη συ­ναυ­λία του Μπά­μπη Μπα­τμα­νί­δη. Κι ο Μπά­μπης μάς α­πο­ζη­μίω­σε με το πα­ρα­πά­νω, σε μια συ­ναυ­λία που τα εί­χε ό­λα: με ρυθ­μούς που ξε­κι­νού­σαν α­πό τη ρέ­γκε και τον Μπο­μπ Μάρ­λεϊ, συ­νέ­χι­ζαν με χέ­βι μέ­ταλ των ΑC/DC και κα­τέ­λη­γαν σε έ­να ρα­γδαίο λυ­τρω­τι­κό τσι­φτε­τέ­λι. Πά­νω α­π’ ό­λα ό­μως κυ­ριαρ­χού­σαν με­γά­λες δό­σεις δη­λη­τη­ριώ­δους χιού­μο­ρ, πη­γαίος αυ­το­σαρ­κα­σμός, κι­τς αι­σθη­τι­κή, α­χα­λί­νω­τος ε­ρω­τι­σμός, παι­γνιώ­δης διά­θε­ση κι έ­να α­να­τρε­πτι­κό κέ­φι που ξε­σή­κω­σε το κοι­νό. Τρα­γού­δια ό­πως «Το υ­πο­νοού­με­νο», «Η οι­κο­δο­μή» και «Σαν τη θεία στα ρη­χά» έ­χουν τό­σο έ­ξυ­πνο, σα­τυ­ρι­κό στοί­χο που σε α­φή­νουν ά­ναυ­δο. Το κυ­ριό­τε­ρο ό­μως ε­πί­τευγ­μα, για το ο­ποίο ο Μπά­μπης θα γρα­φεί με χρυ­σά γράμ­μα­τα στην Ιστο­ρία της Μου­σι­κής, εί­ναι ό­τι α­πε­νο­χο­ποίη­σε το σκυ­λά­δι­κο, το έ­βα­λε σε συ­ναυ­λια­κούς χώ­ρους και έ­δω­σε την ευ­και­ρία στο νε­α­νι­κό κοι­νό του να ξε­σα­λώ­σει λι­κνι­ζό­με­νο. Κι οι δια­σκευές που ε­πέ­λε­ξε να πα­ρου­σιά­σει εί­ναι α­πο­κα­λυ­πτι­κές των α­να­τρε­πτι­κών προ­θέ­σεών του: «Νά­χαν οι καρ­διές α­μπά­ρες», «Γκρέ­μι­στα, γκρέ­μι­στα» και ο ύ­μνος «Θα πά­ρω φό­ρα, θα τα γκρε­μί­σω» που τρα­γού­δη­σε η Μαί­ρη Μα­ρά­ντη, στην ται­νία του Πα­ντε­λή Βούλ­γα­ρη «Όλα εί­ναι δρό­μος» ό­ταν ο Γιώρ­γος Αρμέ­νης γκρέ­μι­ζε το ε­παρ­χια­κό σκυ­λά­δι­κο «Βιετ­νάμ»! Η συ­ναυ­λία, βέ­βαια, δεν μπο­ρεί πα­ρά να εί­χε ε­πα­να­στα­τι­κό φι­νά­λε, ό­ταν το κοι­νό κα­τέ­κλυ­σε την σκη­νή και περ­νώ­ντας χέ­ρι με χέ­ρι το μι­κρό­φω­νο τρα­γού­δη­σε τον ύ­μνο της νέ­ας διε­θνούς «Για ε­πα­νά­στα­ση λέω»!

Υ.Γ. Ο Μπά­μπης Μπα­τμα­νί­δης α­ντεν­δεί­κνυ­ται σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις συ­ντρό­φων και συ­ντρο­φισ­σών, ό­που κυ­ριαρ­χεί η πο­λι­τι­κή ορ­θό­τη­τα, η σο­βα­ρο­φά­νεια, οι α­κραίες φε­μι­νι­στι­κές α­ντι­λή­ψεις, η έλ­λει­ψη χιού­μορ κι η αι­σθη­τι­κή του «έ­ντε­χνου» που πε­ριο­ρί­ζε­ται με­τα­ξύ Πλιά­τσι­κα και Αλκί­νοου Ιωαν­νί­δη.

Ο δι­κη­γό­ρος του δια­βό­λου

Όμως ο γίγας που ύμνησε την επανάσταση,

(Για Επαναστάση Λέω)

και έγραψε τον ύμνο του ΣΥΡΙΖΑ,

(μωρό μου ΣΥΡΙΖΑ)

δίνει την ορθή διάσταση στο φαινόμενο ΔΗΜ.ΑΡ.

(Μα πιο πολύ ΔΗΜΑΡ - live at Six Dogs)