Δημοσιεύω την ανάρτηση από το τυπικό συντηρητικό φιλελεύθερο Μπλε Μήλο γιατί ακριβώς αναδεικνύει την χαμηλή συσχέτιση που έχουν τα πολιτικά επίδικα σε σχέση με τον τυπικο γραμμικό άξονα δεξιά αριστερά.
Το πρόβλημα είναι ότι λόγω του γενικευμένου οικονομισμού και του λαικισμού, τροφοδοτούνται οι εντάσεις με ένα απλό τρόπο που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Ετσι λοιπόν από το πρώτο μνημόνιο μέχρι σήμερα δημιουργήθηκε μια πολιτική ρουτίνα με ένα "μνημονιακό" Πασοκ μια "αντιμνημονιακή αριστερά" και μια "ψευδοαντιμνημονιακή ΝΔ". Η ρουτίνα ήταν βολική.
Σήμερα όμως μετά την κατάρρευση του Λαος δημιουργείται μια αυθεντική ακροδεξιά αντιμνημονιακή παράταξη, ένας ενδιάμεσος αστικός μνημονιακός χώρος και μια σταθερή αντιμνημονιακή αριστερά. Ο αντιμνημονιασμός στη "χυδαία" οικονομίστικη μορφή τελειώνει, καθώς έτσι χωρίς προσημάνσεις και υποδηλώσεις, σωρεύει την ακροδεξιά με την αριστερά.
Ο αριστερός αντιμνημονιασμός για να υπάρξει πρέπει να γίνει "αριστερή διακυβέρνηση μέσω λιτότητας" αλλιώς θα σωρεύει δυνάμεις και στο άλλο τόξο.
Αν και ο ιδεολογικός συντηρητικός φιλελεύθερος χώρος που εκφράζεται στο Μπλε Μήλο είναι περιθωριακός εν τούτοις έχει ενδιαφέρον στην ανάλυση , τι θα γίνει αν πέραν του αριστερού αντιμνημονιακού λόγου, του ακροδεξιού μη οικονομίστικου αντιμνημονιασμού ( δες ανάρτηση LLS ) συγκροτηθεί και ένας αυθεντικός συντηρητικός φιλελεύθερος αντιμνημονιακός πυρήνας.
Πρόκειται ουσιαστικά για το τέλος του χυδαίου αντιμνημονιακού λόγου, παρότι η ιδεολογική επιρροή του αστικού μνημονιακού λόγου είναι στο ναδιρ.
Ενδιαφέρουσα αντίφαση.
Αρχική ανάρτηση στο Μπλε Μήλο εδω
Σε κάθε οικονομικό ζήτημα οφείλουμε να κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις όσον αφορά την ουσία του. Τις τελευταίες μέρες η ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύεται την νέα δανειακή συμφωνία μαζί με το πρόγραμμα συμμετοχής των ιδιωτών η αλλιώς το περίφημο κούρεμα. Οι εκθέσεις της τρόικας λένε πως σε δέκα χρόνια η Ελλάδα θα έχει χρέος ίσο με το 120% του ΑΕΠ. Για να θυμηθούμε το όχι πολύ μακρινό παρελθόν, η Ελλάδα μπήκε στο μνημόνιο με χρέος κοντά στο 100% του ΑΕΠ.
Συνεπώς το πρώτο που θα πρέπει να ρωτήσουμε είναι, το κατά ποσό το χρέος γίνεται βιώσιμο μετά την νέα σύμβαση. Και συγκεκριμένο ερώτημα είναι. Πως γίνεται να είναι το χρέος μας βιώσιμο στο 120% αλλά όχι στο 100% του ΑΕΠ όταν με το τελευταίο ποσοστό τεθήκαμε εκτός αγορών? Και αυτό γιατί το ουσιαστικό ζήτημα είναι, η νέα δανειακή να μας ωφελεί περισσότερο αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να την υπογράψουμε.
Κατά την άποψή μου το χρέος δεν είναι βιώσιμο ούτε στο 100%, ούτε στο 120%, συνεπώς η μονή λύση για την χώρα είναι η στάση πληρωμών. Ένα γενναίο κούρεμα του χρέους και η ελπίδα ενός νέου ξεκινήματος με το κράτος να ξοδεύει όσα εισπράττει χωρίς να δημιουργεί νέα χρέη. Οι υποστηρικτές της νέας δανειακής υποστηρίζουν πως θα είμαστε χειρότερα χωρίς την νέα δανειακή σύμβαση επειδή χωρίς ένα νέο δάνειο η χώρα θα χρεοκοπήσει άτακτα και θα αναγκαστεί να βγει από το ευρώ.
Οι υποστηρικτές όμως δεν απαντάνε για την βιωσιμότητα του χρέους. Αν ένα χρέος δεν είναι βιώσιμο τότε είναι σίγουρο πως δεν θα αποπληρωθεί ποτέ. Τα νέα δάνεια απλά θα καθυστερήσουν την αναπόφευκτη χρεοκοπία, η όποια θα έχει πολύ μεγαλύτερα κόστη από ότι η άμεση χρεοκοπία. Επίσης ο φόβος της δραχμής είναι αβάσιμος. Γιατί θα πρέπει η χρεοκοπία να σημαίνει έξοδο από το ευρώ? Με βάση ποια συνθήκη ή ποιο νομικό κείμενο η αθέτηση πληρωμών οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ?
Αν εννοούν ότι δεν θα υπάρχει η αναγκαία ρευστότητα για να χρηματοδοτηθεί το πρωτογενές μας έλλειμμα έχουν δίκιο και θα πρέπει η χώρα απότομα να τρέξει πρωτογενές πλεόνασμα. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι κακό αφού ούτως ή άλλως οφείλουμε να τρέξουμε πρωτογενή πλεονάσματα και μάλιστα γρήγορα. Η αποβολή μας από τις αγορές θα επιβάλλει στο κράτος να μάθει να ξοδεύει με όσα εισπράττει και είναι καιρός η δημόσια σπατάλη να μειωθεί όσο περισσότερο γίνεται.
Αυτό θα σημαίνει απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων ότι δηλαδή καταφέρνουν τα κάθε είδους μνημόνια. Θα περιοριστεί αναμφισβήτητα η ζήτηση, ότι δηλαδή καταφέρνουν και τα μνημόνια δεδομένου πως η ζήτηση που βασίζεται στην δημόσια δαπάνη ήταν και είναι προϊόν δανεισμού ο όποιος πρέπει να μειωθεί.
Οι δυσμνενείς συνέπειες θα αυξάνονται κάθε στιγμή που αφήνουμε ένα μη βιώσιμο χρέος να βαρύνεται συνεχώς με νέα δάνεια εν καιρώ ύφεσης. Κάποτε θα έρθει η ανάπτυξη, κάποτε η χώρα θα αρχίσει να βγαίνει από το τούνελ, αλλά το κάποτε είναι πολύ κοντά στο ποτέ. Πόσες χαμένες γενιές όμως θα απαιτηθούν σε μια προσπάθεια που μας δίνει σε δέκα χρόνια από τώρα ένα ακόμη μη βιώσιμο χρέος?
Η λύση της στάσης πληρωμών δεν είναι εύκολη, θα είναι επώδυνη αλλά είναι κατά την άποψη μου αυτή τη στιγμή η λιγότερο κακή από τις εναλλακτικές που μας δίνονται. Όσα μέτρα και να παίρνονται και που θα είναι σκληρότερα κάθε φορά δεν πρόκειται να αποδώσουν από την στιγμή που το χρέος είναι δυσβάστακτο και απορροφά όλη την ρευστότητα της οικονομίας για την αποπληρωμή του. Υπάρχει η κρυφή ελπίδα μερικών για ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ που θα σημαίνει έναν νέο φαύλο κύκλο επιδοτήσεων και απονέκρωση των παραγωγικών δυνάμεων της Ελλάδας όπως έχει αποδείξει η εμπειρία της διεθνούς βοήθειας.
Συνδυάστε επίσης τις προτάσεις των Γάλλο-Γερμανών για φόρους στην χρηματοοικονομία καθώς και την φορολογική εναρμόνιση κάτι που σημαίνει την αδυναμία μας έχουμε ανεξάρτητη πολιτική προσέλκυσης κεφαλαίων και επενδύσεων με πολιτική χαμηλής φορολόγησης.
Αυτό που θα τεθεί μετά την στάση πληρωμών θα είναι η παραγωγή. Ότι δηλαδή θα πρέπει όλοι να κάτσουμε να δουλέψουμε και να παράγουμε προϊόντα και υπηρεσίες που θα είναι ανταγωνιστικά στις διεθνείς αγορές. Μέχρι στιγμής η μεθαδόνη των δόσεων, των χρεών και των επιδοτήσεων κατέστειλε τα παραγωγικά μας κίνητρα κάτι που έγινε φανερό στον μεταπρατισμό των προϊόντων που εισάγαμε αλλά ακόμα και στον μεταπρατισμό της μεταπολιτευτικής πνευματικής παραγωγής.
Καιρός είναι να γεννηθεί η Ελλάδα της παραγωγής και από την παραγωγή θα έρθει η κατανάλωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου