Η.Καραβόλιας:Από το φετιχισμό του εμπορεύματος στο φετιχισμό των υπηρεσιών

Στην μηχανικη των αγορων και την πολιτικη οικονομια των εικονικων και εμπορικων συναλλαγων, δεν χωρανε δογματα,ιδεολογιες, αλλα κερδη και ζημιες, εκμεταλλευση, υπεραξια, υφαρπαγη κοινωνικου και ιδιωτικου πλουτου.Περα απο Αριστερα, Θεωριες, Πολιτικη, η μεγάλη εικόνα της παγκόσμιας οικονομικής πραγματικότητας έχει ένα ξεκάθαρο ονοματεπώνυμο : κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπίστωσης κεφαλαίου, με βασική πηγή την μειωμένη ζωτικότητα των ανεπτυγμένων οικονομιών, δηλαδή τον περιορισμό του περιθωρίου κέρδους - παρά τη μείωση των μισθών και της κοινωνικής δαπάνης.
Αλίμονο εάν δεν κατανοούν κάποιοι, πέρα και πάνω από δόγματα ή ιδεολογίες, ότι τα προβλήματα φαίνονται ξεκάθαρα από πού πηγάζουν, στην παγκόσμια σκηνή, όταν δούμε τα νούμερα, τη σύνθεση και τον όγκο των κεφαλαίων που κυκλοφορούν ,εξω από τις κοινωνίες και τις οικονομίες (και δυστυχώς όχι εντός τους): Το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι περίπου 60 τρις, την ίδια στιγμή που η χρηματοπιστωτική σφαίρα πλησιάζει τα 820 τρις, εκ των οποίων μόνο τα 60 τρις βρίσκονται στις θεσμικές και ρυθμισμένες αγορές χρήματος• τα άλλα είναι τοποθετημένα σε παράγωγα και σε σύνθετα χρηματοοικονομικά προϊόντα.Το παγκόσμιο σπιράλ απαξίωσης εργασίας και περιουσίας, αυτή η νέα ασύμμετρη απειλή της παγκόσμιας οικονομίας, σχετίζεται άμεσα με το τωρινό σκηνικό στον πολύ-πολικό κόσμο.
 Πυρηνικό ζητούμενο είναι πιστεύω,  το αν πρεπει οι μεγιστάνες( τραπεζίτες,μεγαλοχρηματιστές, βιομήχανοι,εφοπλιστες ) ακομα και αν είναι παρανοϊκά πλούσιοι( όπως λεει στο άρθρο του τους FT ο S.Mallaby σήμερα)  να φορολογηθούν παραπάνω, και αν αυτή η φορολογια θα σημανει καποτε , αναδιανομη πλουτου στις κοινωνιες .Αναγκαστικα, οι μεγιστάνες γίνονται το αναγκαίο κακό για τις κοινωνίες. Η ερώτηση που συμπυκνώνει τις πολιτικο-ιδεολογικες  απορίες είναι πιστεύω κάπως πιο απλή : άραγε θα ξαναστρέψουν το όσο χρήμα κερδίζουν απο υπερεκμεταλλευση, υπεραξία και χαμηλό κόστος( κυρίως αυτό που βγαίνει απο οθόνες, το παρασιτικό) στις κοινωνίες και στην αληθινή παραγωγή , οι έχοντες ρευστότητα; Η απάντηση δεν είναι εύκολη και δεν είναι μετρησιμη. Για να το κανουν πρεπει να πιεστουν θεσμικά και νομικά,απο την πολιτικη ταξη την οποια εν τω μεταξυ σχεδον αγνοουν,αφου ελεγχουν χρηματοδοτώντας την. Σημερα, η ολιγαρχια του πλουτου διεθνως, χωρις να συνομωτεί, προτιμά να αφηνει΄''παραγωγικα αδρανες''  το κεφαλαιο της, εκτός κοινωνίας, αρα στερεί το οξυγονο απο το κοινωνικό σώμα, αφού συμφερει να το εχει  εικονικά λειτουργικό στις χρηματαγορές και να κερδιζει αποδόσεις με ή χωρίς ρίσκο. Πχ, ο φορος Tobin στις χρημ/κες συναλλαγες, μπορεί να είναι χτυπημα στο παρασιτικό κεφάλαιο,όπως κόπτεται ο Σαρκοζι,  αλλα ποιός μας λέει οτι αυτό θα οδηγησει μερος του στην αληθινη παραγωγή; Οχι το ανυπαρκτο αόρατο χέρι του θείου Ανταμ ,παντως.
Το πρόβλημα στον καπιταλισμό είναι οτι γεννησε μη βιωσιμες ,αν και  πολλες διεθνως, θεσεις απασχολησης σε κρατη ήδη αναπτυγμενα, μεσω της μή βιομηχανικής κερδοφορίας του κεφαλαιου, αλλα της βιομηχανίας διακινησης ηλεκτρονικού κεφαλαιου. Χρηματιστες, δικηγοροι,αναλυτες ,κατα εκατομμυρια ''αντικατεστησαν'' τα τελευταια 25 με 30 χρόνια μεγαλο μερος απο τους χαμαληδες, τους εργατες, τους δ/ντες εργοστασίων. Τα dealing rooms αντικατεστησαν τα εργοστασια..
Ετσι, καταναλωνονται περισσοτερες υπηρεσιες παρα αγαθά, και ο φετιχισμός του εμπορευματος ,κατα Μαρξ, αντικατασταθηκε απο τον φετιχισμό της υπηρεσίας. Δηλαδή, η καλυμμενη ανισοτητα και οι αναπαραστασεις εκμεταλλευσης πισω απο μια υπηρεσία στο κινητο μας ή στην τηλεόραση,έχει μεταβαλλει την σημειολογια στην θεωρία υπεραξίας και την συμβολική διασταση της υπερεκμεταλλευσης. Η καταναλωση εξομοιωνει οχι μονο κοινωνικες θεσεις, αλλα και τις κοινωνικες ανισοτητες πίσω απο αυτην. Αν η μαρξικη θεωρια της υπερσυσσωρευσης κεφαλαιου ,συνδυαστει με μια νεα θεωρια υπερπιστωσης κεφαλαιου και υπερεπιθυμιας καταναλωσης, παρεχει -πιστευω- το ιδανικό πλαισιο αναλυσης της τρεχουσας υφεσης...